Vikan - 26.01.1939, Blaðsíða 21

Nr. 4, 1939
VIKAN
21
vel heppnaðri byrjun væri björninn unn-
inn.
Bæði á sumri og vetri gætu erlendir og
innlendir gestir kynnt sér til hlítar ís-
lenzkt sveitalíf eins og það var í þúsund
ár og eins og það er nú í breytingum
tuttugustu aldarinnar. Enn er þar spunn-
ið á rokk og kembt á kamba, samhliða
nýrri vinnutækni. Kvöldvökur hittast þar
enn, þar sem útvarpið er nú komið í stað
kvæðamannsins eða sögulesandans, en
annars er setið og unnið, sem fyrr, prjón-
að, fléttuð reipi, þæft, ofið og smíðaðir
búshlutir. Á sumrin gefur og að líta þar
öll venjuleg heyskaparstörf, sem algeng
eru í öðrum sveitum. Þar við bætist varp-
göngur, silungsveiði o. fl. Og er haustar
,,una hátt í hlíðum, hjarðir á beit með
lagði síðum.“
Mig langar til þess að skjóta því inn,
þótt það í raun og veru kunni að vera
efninu óviðkomandi, að þegar tignir gest-
ir á borgaralega vísu heimsækja þjóð vora,
þá væri ríkisstjórninni áreiðanlega ánægju-
legra að skreppa með þá í flugvél norð-
ur til Mývatns, að fengnu nefndu dvalar-
hóteli, sýna þeim þar ágrip af sögu og
starfi íslenzkrar þjóðar í þúsund ár og
fagna þeim með íslenzkum föngum, í stað
þess að drekka þeim fagnaðaröl erlendra
vína í ráðherrabústaðnum eða Hótel Borg.
Hér er ekki rúm né tími til þess að geta
alls þess, sem komið gæti til mála í þessu
sambandi. En nú á tímum er íslenzka þjóð-
in óðum að vakna til meðvitundar um að-
stöðu sína og getu til þess að taka á móti
erlendum ferðamönnum. Sýnt er, að það
fé, sem notað er í þeim tilgangi, kemur
aftur með ríflegum vöxtum. En hér, eins
og annarsstaðar, er áríðandi að athuga
vel, í hvað féð er lagt. Enginn vafi er á
því, að búa þarf hina hæfustu staði undir
komu erlendra gesta. En þá er vandinn að
velja þá, sem hæfastir eru.
Við slíkar athuganir má ekki sleppa
Mývatnssveitinni, án rækilegrar athug-
unar.
Vildi ekki einhver hagfræðingurinn
reikna út fjárhagslegu hliðina á þessum
möguleikum, sem hér hefir verið drepið á?
#
Sveitin í norðri er sýnishorn íslenzkra
möguleika. Þar gefur að líta þá fegurð
íslenzkrar náttúru, sem í senn býr yfir
hrikaleik Dimmuborga og hinnar blíðu
gróðursælni Slútness. Þar eru lítt gróin
spor trylltra náttúruafla, eins og hraun-
flóðsins, sem rann kring um Reykjahlíðar-
kirkju fyrir rúmum tvö hundruð árum.
Þar er draumur íslenzkra moldardýrkenda
að rætast í gróðri vaxandi túna og stækk-
andi hjarða. Þar er álftavatn bjart og
elfa hvítra fossa og fagurblikandi straum-
búa. Þar er gnótt elds til að kenna oss
fjör, og frost til að herða oss. Og loks
er þar íslenzk þjóð, sem unir glöð við sitt
og trúir á sveit sína og möguleika hennar.
Þetta er sveitin, þar sem fólkinu fjölgar
— og þar sem þjóðin ætti að skapa sér
sitt f jöregg.
Röddin í símanum.
Framh. af bls. 19.
veikur, að hann þekkti engan. Anton gat
róað hann dálítið, svo að hann lagðist aft-
ur út af. Anton fann, að rúmfötin voru
blaut. Hann varð allt í einu svo hræddur
um, að litli drengurinn myndi deyja eins
og Frissi litli. Hvað átti hann að gera?
Allt í einu hljóp hann að símanum. Nafn
og símanúmer Bjarna læknis stóð á lyf-
seðlinum. Hann bað um númerið.
— Halló, þetta er hjá Ingólfi fram-
kvæmdarstjóra. Þér verðið að koma strax,
læknir. Tumi er svo veikur.
Bjarni læknir svaraði: — Ég kem eftir
tíu mínútur. Við hvern tala ég?
Anton lagði niður símatólið án þess að
svara, og þegar hann hafði litið í síðasta
sinn á litla drenginn, flýtti hann sér út
um aðaldyrnar, sem hann lét standa opn-
ar í hálfa gátt. Síðan hljóp hann eins fljótt
og hann gat heim.
Hann vakti lengi, þá nótt. Enginn virt-
ist hafa tekið eftir neinu. Hann gat ekki
skilið, að hann hefði verið að því kominn
að stela. Nú var það eins og vondur
draumur.
Þegar hann kom heim daginn eftir, var
Bjarni læknir heima hjá mömmu hans.
Anton varð máttlaus af hræðslu. Hafði
læknirinn þekkt hann í símanum ? Og kom
hann til að fá skýringu?
— Hugsaðu þér, Anton, sagði móðir
hans. — Læknirinn kemur frá Ingólfi
framkvæmdastjóra til að bjóða mér ráðs-
konustöðuna. Ráðskonan þeirra er farin,
frúin vill fá eldri manneskju, og læknirinn
var svo vingjarnlegur að mæla með mér.
Læknirinn stóð upp.
— Heyrið þið. Það er satt, ég hefi líka
vinnu handa Antoni. Ingólfur framkvæmda-
stjóri er vanur að hafa nema í verksmiðj-
unni, sem hann svo hjálpar síðar. Nú er
sá síðasti nýfarinn frá honum. Hann fékk
stöðu í London. Nú vill Ingólfur fá nýjan
lærling og spurði, hvort ég gæti bent sér
á nokkurn.
— Og þér bentuð á drenginn minn?
— Já, allir bera Antoni gott orð.
Anton ieið ákaflega illa. Honum fannst
hann þurfa að segja lækninum allt, en
hvernig gat hann það móður sinnar vegna ?
Hún var svo ánægð yfir þessari óvæntu
hamingju.
Læknirinn kvaddi konuna vingjarnlega
og sneri sér síðan að Anton:
— Ég lofaði, að þú kæmir í skrifstofu
framkvæmdarstjórans á morgun. Segðu
bara, að þú sért drengurinn, sem læknir-
inn hafi verið að tala um.
Anton kinkaði kolli. Hann var alveg orð-
laus.
— Fylgdu lækninum til dyra, drengur
minn, sagði móðir hans brosandi.
Þegar þeir stóðu í forstofunni, tók Anton
kjark í sig og sagði:
— Hr. læknir . . .
Lengra komst hann ekki. Læknirinn
horfði andtartak í augu hans. Síðan fór
hann í vasa sinn og rétti Anton böggul,
kinkaði enn einu sinni vingjarnlega kolli
til hans og flýtti sér út.
I bögglinum var vasaljós og lítill járn-
fleinn.
Hidegisverðurinn.
Framh. af bls. 11.
hertist og bað um kaffi handa mér og
kaffi með ísrjóma handa henni.
— Heyrið þér, sagði hún, — það er eitt,
sem ég er alveg sannfærð um. Maður ætti
aldrei að borða sig saddari en svo, að mað-
ur gæti alltaf bætt svolitlu á sig.
— Eruð þér enn þá svangar? spurði ég
og mér lá við öngviti.
-— Ó, nei, ég er ekki svöng. Eins og ég
sagði, þá borða ég yfirleitt ekki hádegis-
verð. Ég drekk bolla af kaffi á morgn-
ana, en ég borða aldrei meira en einn rétt
um hádegið eins og ég er búinn að segja
yður.
— Já, sagði ég. Og þá skeði hroðalegt
atvik. Á meðan við biðum eftir kaffinu,
kom yfirþjónninn með ísmeygilegt bros á
óhreinlyndislegu andlitinu og bar stóra
körfu, fulla af ferskjum. Þær voru fagur-
rauðar eins og ásjóna á ungri stúlku. Það
var áreiðanlega erfitt að fá ferskjur um
þetta leyti árs. Hamingjan mátti vita, hvað
þær mundu kosta. En ég fékk að vita það
skömmu seinna, því að gestur minn greip
eina, eins og annars hugar, en hélt þó
áfram samtalinu.
— Sjáið þér til, þér hafið troðið út á
yður magann með kjöti.
Jú, það mátti nú segja. Þessi eini, litli
kjötbiti minn.
— Og þér getið ekki borðað meira. En
ég hefi rétt nartað í mat og mig langar í
ferskjur.
Reikningurinn kom, og þegar ég fór að
borga hann, sá ég, að ég átti sáralítið eftir
í drykkjupeninga handa þjóninum. Hún
horfði andartak á frankana þrjá, sem ég
gaf þjóninum, og ég fann, að hún áleit
mig samansaumaðan nirfil.
En þegar ég gekk út úr matsöluhúsinu
átti ég engan eyri í vasanum til að borga
fyrir mig í heilan mánuð. —
— Gerið þér eins og ég. Farið þér að
mínum ráðum, sagði hún, um leið og hún
tók í hendina á mér, — borðið þér aldrei
meira en einn rétt um hádegið.
— Ég skal gera meira en það, svaraði
ég, stuttur í spuna. — Ég skal engan mið-
degismat borða í dag.
— Þér eruð svo gamansamur, kallaði
hún um leið og hún hljóp upp í vagninn.
—- Þér eruð mesti æringi.
Hún hefir nú fengið makleg málagjöld.
Ég held, að ég sé ekki hefnigjarn maður,
en þegar hinir ódauðlegu guðir taka sjálf-
ir að sér að hefna fyrir einstaklinginn, er
fyrirgefanlegt, þó hann geri sig ánægðan
með árangurinn. Hún er nú tvö hundruð,
níutíu og fjögur pund að þyngd. —