Vikan - 04.05.1939, Qupperneq 12

12
YIKAN
Nr. 18, 1939
Rasmína: Þú átt að þégja, þegar þú talar
við mig', heyrirðu það. Þú hefir alltaf hagað
þér eins og kjáni!
Gissur gullrass: Nei, aldrei nema þegar ég
kvæntist þér!
Erla: Hvers vegna ertu alltaf að rífast við
mömmu ?
Gissur: Það er hún, sem rífst við mig!
Erla: Láttu bara sem hún hafi rétt fyrir sér!
Gissur gullrass: Það vantaði nú bara!

Rasmína: Gissur minn, ég veit, að ég var
ósanngjörn! Fyrirgefðu mér?
Gissur gullrass: Það er ég, sem á að biðja
fyrirgef ningar!
Rasmína: Stattu nú ekki eins og asni! Þú
veizt, að það var ég!
Gissur gullrass: Það ert þú, sem skammast!
Það var ég, sem byrjaði og hana nú!
Hvort þeirra byrjaði?
Rasmina: Og þú leyfir þér að segja þetta
upp í opið geðið á mér. Heldurðu, að þú þekkt-
ir allt þetta flna fólk, ef þú værir ekki hjá mér.
Gissur: Nei, þú mátt reiða þig á það, að ég
mundi ekki skipta mér af þessu hyski!
Rasmína: Það getur verið, að Erla hafi á
réttu að standa! Ég var kannske dálítið hörð
við Gissur! Ég ætla að biðja hann fyrirgefn-
ingar!
Rasmína: Það var allt mér að kenna!
Gissur gullrass: Nei, ljósið mitt, það var
ekki þér að kenna, heldur mér!
Rasmína (inni): Ég skal kenna þér að
standa ekki upp í hárinu á mér! Þegar ég
segi, að ég hafi byrjað, þá hefi ég byrjað!
Rasmína: En hvað mér leiðist, hvemig hann
faðir þinn er! Hann er alltaf að rífast og vill
alltaf hafa síðasta orðið!
Erla: Þú ættir að reyna að vera blíðlegri við
hann. Stundum hefir hann nú rétt fyrir sér!
Gissur gullrass: Það er líklega rétt, sem
Erla segir! Úr því að það varðar heimilisfrið-
inn, get ég alveg eins sagt, að hún hafi haft
rétt fyrir sér!
Rasmína: Nei, það var ég, sem byrjaði að
skammast!
Gissur gullrass: O nei, það var ég!
Gissur gullrass: Þetta fær maður fyrir að
elska friðinn! En ég get játað fyrir sjálfum
mér, að það var Rasmina, sem byrjaði —
og hún endaði líka!