Vikan - 04.05.1939, Síða 19

Nr. 18, 1939
VIKAN
19
Kennslukonan.
Strákunum í 2. bekk fannst það fyrir
neðan virðingu sína að sætta sig við,
að náttúrufræðikennarinn léti kven-
mann kenna fyrir sig.
— Skárri er það frekjan! sagði Stjáni
gremjulega.
— Hún hefir þó alltaf kennarapróf!
sagði Bússi, sem alltaf var svo góður.
— Þetta er skass, og við kærum okkur
ekkert um pilsvarga! sagði Palli roskin-
mannlega.
-—- Við getum gert at í henni, sagði
Stjáni og hallaði undir flatt. — Ég skal
sjá um það!
Og hann brosti grimmilega og fór heim.
Ungfrú Anna átti að kenna síðasta tím-
ann í 2. bekk, sem var erfiðasti bekkurinn
í skólanum. Ef nemendurnir höfðu þung
fög, voru þeir sljóir og latir, en hefðu þeir
það, sem skólastjórinn kallaði ,,hvíldarfög“
— eins og náttúrufræði — voru þeir jafn
hrekkjóttir og átta mánaða gamlir hvolp-
ar. Stjáni var verstur, og hafði hver kenn-
ari sínar skoðanir um hann. Þeir, sem áttu
bágast með að halda strákunum í skefj-
um, kölluðu hann „andstyggilegan strák“.
Hinir ,,prakkarann“. Ungfrú Anna hafði
strax tekið eftir þessu litla, freknótta and-
liti með leiftrandi augum og hafði haft
vakandi auga með honum allan tímann.
Stjáni hafði haft með sér öskju með
götum á í skólann í dag. Hann neitaði að
sýna strákunum, hvað í henni var.
— Það er vonandi ekki snigill? sagði
Bússi og fölnaði.
— Ekki í þetta skipti! sagði Stjáni, og
Bússi iðraðist eftir að hafa minnt Stjána
á það, sem hann var aldrei í vandræðum
með að finna upp á sjálfur. Bússi ákvað
að standa framvegis langt frá borðinu sínu
í hvert skipti, sem hann þyrfti að opna
það.
Palli var að deyja úr forvitni. Hann
glápti á Stjána í öllum kennslustundunum
og teiknaði eitthvað á bréfmiða, sem hann
sýndi honum. Voru það maurar? (Það var
-erfitt að teikna þessa maura). Aldinborar?
Hvellbaunir? Stjáni starði beint fram fyrir
sig og gerði hvorki að kinka kolli né
hrista höfuðið, ekki heldur, þegar Palli
teiknaði fallega mús. Dönskukennarinn tók
nú eftir þessu og sneri sér að Palla:
— Getur þú ekki beðið með dýrafræð-
ína þína þangað til þú átt að hafa náttúru-
fræði? Þú skalt fá að skrifa heila síðu
í viðbót.
Palli tautaði eitthvað. Hann skrifaði
hryllilega illa, og kennarinn vanrækti
aldrei að láta hann skrifa heima, ef hann
bærði á sér í kennslustundunum.
— Þú hefir gott af þessu, sagði kenn-
arinn.
Palli var umsjónarmaður, svo að hann
varð að taka til í matarhléinu. Hann opn-
BARIASAGA.
aði borðið hans Stjána og tók lokið af
dularfullu öskjunni. Hana, þarna stökk þá
lítil mús með löngum hala upp úr öskj-
unni og dansaði niðri í borðinu. Palli skellti
borðinu aftur og fór að þurrka af töflunni.
Honum leið ekki vel. — Stjáni mundi
áreiðanlega sleppa sér af reiði. En músin
yrði vonandi kyrr, þar sem hún var, þang-
að til ætti að sleppa henni út. En það var
nú kannske ekki fallega gert að sleppa
mús út í herbergið, þegar kvenmaður
væri viðstaddur. Það vissu alhr, að þær
voru vanar að stökkva upp á borð og
Stjáni gekk við hlið ungfrúarinnar . . . .
bekki og væla eins og kettir. -— Annars
átti Palli bágt með að ímynda sér, að ung-
frú Anna myndi gera það.
Til allrar hamingju gerðist ekkert.
Stjáni fór nokkrum sinnum niður í borðið
og þreifaði á öskjunni, en hann tók hana
hvorki upp né opnaði hana. Palli sat við
hliðina á honum og var alveg á nálum.
Nú kom að náttúrufræðikennslustund-
inni. Ungfrú Anna kom í gráu dragtinni
sinni og fór strax að segja þeim frá ýmis-
legu um leið og hún hlýddi þeim yfir lexi-
umar. Hún var skemmtileg! Síðan fór hún
að spjalla við drengina um það, hvernig
ætti að fara með hvítar mýs, skjaldbökur
og fleiri dýr. Hún sneri sér að þeim, sem
áttu dýr heima, og gaf þeim ýms góð ráð.
Hún sat með spenntar greipar við kennara-
borðið og brosti vingjarnlega framan í
drengina. Bezt leizt henni á Stjána. En
það var af því, að hann sagði, að pabbi
sinn vildi ekki lofa sér að hafa dýr heima.
Síðan fór hún að teikna á töfluna og
án þess að líta við sagði hún:
— Takið þið blýantana ykkar upp og
teiknið þið eftir mér!
Allir strákarnir opnuðu borðin sín og
leituðu að blýöntum. Stjáni skildi þetta
ekki — blýanturinn átti að liggja þarna!
Hann leitaði um allt borðið — þá hreyfði
eitthvað sig við hendina á honum. Hann
æpti upp yfir sig, og músin skauzt upp úr
borðinu, yfir hné hans, niður á bekkinn,
yfir gólfið og út í hornið, sem var næst
kennslukonunni. t
Hún sneri sér við og horfði á þetta. —
Verið þið grafkyrrir! sagði hún skipandi.
Síðan gekk hún út í hornið, beygði sig
og tók eitthvað upp. Þetta gekk svo fljótt,
að strákarnir áttuðu sig alls ekki á, hvað
gerzt hafði. En Palli og Stjáni voru blóð-
rjóðir og gutu hornaugum til kennslukon-
unnar og hvor til annars.
— Hleyptir þú henni út úr öskjunni,
svínið þitt? hvíslaði Stjáni. — Skyldi hún
geta haldið henni — ef hún hefir þá náð
henni? Hún hélt áfram að teikna, en hon-
um sýndist hún vera með eitthvað í vinstri
lófanum.
Tíu mínútum áður en kennslustundin
var úti, kallaði hún á drengina og sagði:
— Sjáið þið, hvað ég er með. Hræðið
hana ekki! — Er hún ekki falleg?
Músin stakk hausnum út á milli fingra
hennar.
— Hvar náðir þú í hana, Stjáni ? spurði
hún.
— Ég veiddi hana í gildru, sem amma
átti, úti í skógi.
— Já, ég sé, að þetta er skógarmús. En
úr því, að þú mátt ekki hafa hana heima
hjá þér, máttu ekki heldur hafa hana í
skólanum. Nú förum við öll með hana út
í skóg. — En þið verðið að fara hægt, svo
að þið truflið ekki.
Allir 2. bekkingar læddust út fyrir skóla-
hlið, en þá æptu þeir og hrópuðu eins og
drengja er siður. En Stjáni gekk við hlið
ungfrúarinnar, og hún spjallaði við hann
um heima og geima. Það átti nú við hann!
Þegar þeir voru á heimleið, sagði Stjáni
við Palla:
— Það getur verið — já, það er áreiðan-
legt, að hún er kvenmaður, en hún er sú
sniðugasta, sem ég hefi þekkt!
*
María skrifar í bréfi til kærasta síns:
— Þú getur ekki ímyndað þér, hve mik-
ið ég þrái það, að þú komir. Myndin þín
elskulega hangir á veggnum hjá mér og
í hvert sinn, sem ég lít á hana, óska ég, að
þú sjálfur héngir þar.
#
Skozkur bóndi kom til kjötkaupmanns
og seldi honum í orði kveðnu 20 hænu-
unga. Á tilteknum tíma kom bóndi með
ungana, en þá voru þeir ekki nema 19
og kvaðst hann koma með þann tuttugasta
að vörmu spori. Undir kvöldið kemur bóndi
með tuttugasta ungann og gaf þá skýringu
á töfinni, að unga skömmin hefði ekki
fengizt til að verpa fyrr en þetta!
#
Stebbi litli spurði pabba sinn, hvað væri
óhóf.
— Það er óhóf, þegar maður með al-
skegg gengur með hálstau, svaraði faðir-
inn. Hann var Skoti.