Vikan - 20.07.1939, Blaðsíða 19

Nr. 29, 1939
VIKAN
19
Þau kvöddust, og Bill hélt heim til sín.
Þegar hann opnaði dagstofuhurðina rak
hann upp undrunaróp.
— G'óðan daginn, William.
Bill starði mr,ð opnum munni. — Þú?
stundi hann upp.
— Ég, sagði Lady Brinsmead glaðlega.
— Þjónninn er að búa til te handa mér.
Viðkunnanlegui náungi.
Bill stillti sig eftir mætti. — Þetta var
óvænt ánægja.
— Þakka þér fyrir, sagði Lady Brin-
smead. — Sannleikurinn er sá, að sam-
vizkan hefir verið að ónáða mig svolítið.
— Nú, út af hverju? spurði Bill.
— Þér, sagði Lady Brinsmead.
— Mér?
— Trúlofun þinni. Ég fann, að ég hafði
ekki verið sanngjörn.
Bill dró andann þungt. — Fallega hugs-
að af þér.
— Og þess vegna kom ég, til að vita,
hvort þú gætir ekki gefið mér tækifæri til
að hitta hana — Önnu kallaðirðu hana.
Bill kinkaði kolli. Það var allt að fara á
flot í kollinum á honum. Lady Brinsmead
hagræddi sér í stólnum. — Ef til vill gæti
ég fengið föður þinn til að skifta um
skoðun.
— Guð minn góður! stundi Bill upp.
— Hvað segirðu?
— Ekkert, ekkert. Þetta er ákaflega
fallega hugsað af þér.
Lady Brinsmead horfði beint fram fyrir
sig. — Ég varð því miður, þín vegna, að
skrökva að föður þínum. Ég sagði honum,
að ég ætlaði að fara að heimsækja frænku
mína. Annars hefði hann heimtað að koma
með mér, og ég — áleit betra að mynda
mér mína eigin skoðun.
— Miklu betra, sagði Bill með áherzlu.
— Þess vegna sting ég upp á því, að
þið Anna borðið miðdegisverð með mér,
og að þú farir svo með mér í leikhúsið á
eftir, svo að ég geti séð leikritið. Ef ég
man rétt, sagðirðu að það héti „Náttfötin
þeirra“.
— „Náttfötin mín“, sagði Bill eins og
í leiðslu.
— Á eftir, sagði Lady Brinsmead og
leit út um gluggann, — vilduð þið kann-
ske sýna mér eitthvað af þessu svonefnda
næturlífi í London. Auðvitað hefi ég and-
styggð á því, en það væri samt gaman að
sjá það. Ég efast ekki um, að þú sért kunn-
ugur því.
Bill sortnaði fyrir augum. — Ég vona
að þú skemmtir þér, sagði hann; röddin
skalf.
— Já, það hugsa ég, sagði Lady Brin-
smead. — Það er orðið langt síðan ég hef
verið kvöld í London. Faðir þinn fer auð-
vitað aldrei þangað nú orðið.
— Nei, sagði Bill.
— Það er ekki gott fyrir hann, sagði
Lady Brinsmead kuldalega.
— Áreiðanlega ekki, sagði Bill.
— Jæja, ég má ekki vera að þessu. Hvar
eigum við að borða?
— Á einhverjum rólegum stað, er það
ekki bezt? sagði Bill sakleysislega.
— Ekki of rólegum, sagði Lady Brin-
smead. — Ég get alltaf borðað á rólegum
stöðum. 1 kvöld —.
— Venetia, sagði Bill örvæntingarfullur.
Lady Brinsmead leit niður fyrir sig. —
Ég hefi heyrt það nefnt. Er það ekki þar,
sem sýndur er dans, og negrahljómsveit
spilar ?
Biil kinkaði kolli. — Ég held það væri
gaman, sagði Lady Brinsmead. — Kann-
ske að þú viljir hringja og panta borð?
— Sjálfsagt, sagði Bill. Hann stóð upp
og reikaði fram að símanum. Nokkrum
mínútum síðar var hann þotinn af stað
til leikhússins.
*
Þó að það væri snemma dags, voru
margir á Venetia, þegar þeim var vísað
til sætis. Lady Brinsmead virtist hafa full-
an hug á að skemmta sér. Hún hafði strax
tekið Önnu opnum örmum. Bill var innan-
brjósts, eins og hann hefði verið barinn
með sandpoka í hnakkann. Anna háfði vilj-
að láta skeika að sköpuðu, og gera mið-
degisverðinum að minnsta kosti góð skil.
Bill leit á vínlistann.
— Hálfflösku af Bollinger ’32 —.
Hann þagnaði. Andlit Lady Brinsmead
hafði breyzt óheillavænlega. Hún horfði
hvössum augum yfir öxl hans. Svipur
hennar hefði skotið slátrara skelk í
bringu. Bill snéri sér í sætinu og leit við.
Hann hrökk við. — Drottinn minn dýri!
stundi hann skelfingu lostinn.
Við borðið í horninu andspænis sat Sir
Hugo með coktailglas í hendinni, og við
hlið hans ung og lagleg stúlka.
Lady Brinsmead saup kveljur. — Willi-
am, þetta er faðir þinn!
Bill nötraði. — Já, það er undravert
hvað þeir eru líkir!
Lady Brinsmead virtist engu orði geta
komið upp. Hún hélt sér dauðahaldi í borð-
röndina. Bill leit á Önnu. Augnaráð hennar
var skipun um að gera eitthvað. Hann hló.
— Það er ekki undarlegt, þó að þú yrðir
hissa. En auðvitað er það ekki hann. Það
er sagt, að allir eigi sinn tvífara. Ég hefði
gaman af að sjá minn. Ég býst við að hann
sé í Ástralíu eða Brasilíu eða Chicago.
Skrítið að mæta þannig sjálfum sér. Ég
man eftir sögu, sem ég heyrði —.
Lady Brinsmead stóð upp. Það var auð-
séð hvað hún ætlaði. Sir Hugo hafði ekki
séð þau. Þjónninn var að bera á borð fyrir
hann kawár.
— Heyrðu, sagði Bill, — þú ætlar þó
ekki að fara að borðinu til þeirra?
— Auðvitað. Gerðu svo vel og láttu það
afskiptalaust.
Hún strunsaði af stað. Það var tekið í
hendina á Bill undir borðinu.
— Þetta er dásamlegt, Bill! Nú er hann
búinn að koma auga á hana.
— Nú er úti um hann, karlangann,
sagði Bill.
— Það er ég ekki svo viss um, sagði
Anna. — Ég held hann ætli að hafa það
af. Líttu framan í hann. Hann er óvið-
jafnanlegur.
Sir Hugo hafði risið á fætur, þegar Lady
Brinsmead nam staðar við borð hans, og
horfði undrandi á hana, án þess, að hann
virtist kannast nokkuð við hana. Þegar
Lady Brinsmead fór að tala óx undrun
hans um allan helming.
Bill og Anna horfðu á þau með öndina
í hálsinum.
— Hann er dásamlegur!" sagði Anna.
— Hvað ætli hann segi nú?
— Það hefði ég gaman af að vita, sagði
Bill.
— Frú mín, sagði Sir Hugo, — yður
skjátlast. Mér veitist ekki sú ánægja að
þekkja yður, og ég er ekki vanur því, að
ókunnugar konur ávarpi mig á veitinga-
húsum. Ég væri yður þakklátur, ef þér
vilduð lofa mér að halda áfram að borða.
I fyrsta skipti á æfinni varð Lady Brin-
smead orðlaus. Sir Hugo gaf yfirþjóninum
merki.
— Charles, þessi kona virðist haldin
þeirri fjarstæðu, að ég sé maðurinn henn-
ar. Ég öfunda manninn, sem ég er svo lík-
ur. En ég er að borða hér með dóttur
minni og vildi helzt fá að vera í friði.
Yfirþjónninn hneigði sig. — Frúin hefir
vafalaust séð, að henni hefir skjátlast,
sagði hann afsakandi. Við þekkjum þenn-
an mann vel. Hann borðar oft hérna. Ef
frúnni þóknast, ætla ég að fylgja henni
aftur til sætis.
Andartak var þögn. Lady Brinsmead
stóð á öndinni. Það er erfitt að venja sig
af margra ára yfirdrottnun, á einu augna-
bliki. En framkoma yfirþjónsins var
ákveðin. Áður en hún vissi af, var hún
aftur á leiðinni að sínu borði. Að baki
hennar svolgraði Sir Hugo í skyndi tvö
glös af kampavíni.
— Þetta er skammarlegt, sagði Bill,
þegar Lady Brinsmead var sezt aftur. —
Ég hefði aldrei trúað því. Að hann skyldi
nota sér fjarveru þína til að fara til Lon-
don að skemmta sér, það er ófyrirgefan-
legt. Anna er á sama máli.
Hann sparkaði í Önnu undir borðinu. —
Við erum alveg á þínu bandi. Þetta er
óþolandi fyrir fjölskylduna. Ég veit ekki
hvað Anna hugsar. Það verður að taka
þessu föstum tökum. Það fyrsta, sem við
verðum að gera, er að hringa heim og
spyrja Peabody hvenær hann hafi farið,
og hvers vegna. Ég ætla að hringja strax.
Hann stóð upp og fór fram í anddyrið.
Þar fékk hann lánaðan blýant og blað,
skrifaði á það nokkur orð, og kallaði svo
á yfirþjóninn. — Charles, eitt af fyrir-
myndarheimilum Englands er í alvarlegri
hættu — nánar tiltekið: mitt heimili. Hann
dró pundsseðil upp úr vasa sínum. — Það
verður að bjarga því. Þessi kona er stjúp-
móðir mín. Þegar þú sérð hana standa upp
og koma hingað fram með mér, skaltu und-
ir eins fara með þennan seðil til mannsins
sem situr þarna í horninu, það er faðir
Framh. á bls. 21.