Vikan - 20.07.1939, Blaðsíða 21

Nr. 29, 1939
VIKAN
21
KVÖLD I BORGINNI.
Framh. af bls. 19.
minn, og fara með hann fram á skrifstof-
una hinu megin. Skilurðu? Hann rétti
honum miðann.
— Yður er óhætt að treysta mér, herra
minn, sagði Charles.
Pundsseðillinn fór sömu leið.
— Og nú þarf ég að tala fáein orð við
símastúlkuna, sagði Bill.
Fáum mínútum síðar var Bill aftur
kominn að borðinu og settist.
— Það verður kallað á okkur, þegar
sambandið er fengið, sagði hann. Hann
forðaðist að líta framan í Önnu.
Sendill kom að borðinu. — Það er sím-
inn til yðar, herra minn. Bill stóð upp.—
Þú verður að koma líka, sagði hann við
Lady Brinsmead. — Það getur verið, að
ég vilji láta þig tala við Peabody líka. Anna
bíður á meðan.
Hann gekk á undan fram í anddyrið.
Hann sá útundan sér, að Charles flýtti sér
að borði Sir Hugo. Símaklefinn var vinstra
megin. Bill fór inn og skildi Lady Brin-
smead eftir fyrir utan. Hann tók símann.
— Halló! er það Beabody ? Það er William.
Hlustaðu, það er mjög áríðandi. Lady
Brinsmead er hérna hjá mér. Hvenær fór
Sir Hugo að heiman í dag? Ha — hvað
segirðu? Er hann —. Bíddu!
Plann setti hendina fyrir taltregtina og
snéri sér að dyrunum.
— Hvað er að ? spurði Lady Brinsmead.
Bill virtist vera orðlaus af undrun. —
Hann er heima. Hann er að borða. Okkur
hefir þá skjátlast. — Hann sneri sér að
símanum aftur. — Peabody, biddu Sir
Hugo að koma í símann. Segðu honum
ekki, að ég sé í símanum. Segðu bara, að
Lady Brinsmead vilji tala við hann.
Hann rýmdi fyrir Lady Brinsmead í
klefanum.
— Þú mátt ekki segja honum, að þú
sért í London, sagði hann hvíslandi. — Þú
talar frá frænku þinni í Somerset. Það er
bezt, að þú segir, að frænka þín sé mikið
betri, og að þú ætlir að koma heim í kvöld.
Hérna, taktu símann.
— Halló, sagði rödd Sir Hugo. — Ert
það þú elskan mín? Ha? Já, auðvitað. Hvar
hélztu að ég væri? Hvernig líður frænku
þinni ?
Lady Brinsmead var ekki leikin í að
skrökva, en hún gerði það sem hún gat.
— Ha? sagði Sir Hugo. — Koma heim
í kvöld? Hvaða vitleysa! Láttu þér ekki
detta það í hug. Það er allt of seint. Þú
verður dauðuppgefin. Á morgun — góða.
Lady Brinsmead lagði símann á og kom
út úr klefanum. Hún virtist vera rugluð.
— William, sagði hún skjálfrödduð, — ég
er dálítið óstyrk. Ég held að það sé bezt
að við hættum við leikhúsförina og allt
hitt. Ég vildi helzt ná í bíl, og fara heim.
— Auðvitað, sagði Bill. — Ég skal út-
vega bíl. En hvað þetta var leiðinlegt.
Bíllinn getur verið kominn hingað eftir
hálftíma — ef þú vilt endilega fara —.
— Já, endilega, sagði Lady Brinsmead.
— Ég skal hringja undir eins, farðu inn
og fáðu þér eitthvað að borða á meðan.
Þegar Lady Brinsmead kom inn í sal-
inn aftur, var Sir Hugo að gæða sér á sil-
ung, og nýopnuð kampavínsflaska stóð
fyrir framan hann á borðinu.
Bill hringdi í annað sinn. — Er það
Jack? Heyrðu, sendu elzta og gangversta
bílinn þinn að aðaldyrum Venetia eftir
hálftíma. Hann á að fara með stjúpmóð-
ur mína, Lady Brinsmead til Pembury
Hall í Hampshire. Það er þriggja tíma
akstur, en hann verður að vera f jóra tíma.
Segðu bílstjóranum að fara eins mikla
krókaleik og hann getur. Sendu svo ann-
an bíl um leið að bakdyrum Venetia —
hraðskreiðasta bílinn og bezta bílstjórann.
Hann á að fara með föður minn á sama
stað. En hann verður að vera kominn heim
klukkutíma á undan. Allt í lagi. Bless.
Hann dró andann djúpt. Heili hans var
ekki vanur svona miklu andlegu erfiði.
Sir Hugo og Lady Brinsmead voru ný-
setzt að morgunverði daginn eftir, þegar
Bill kom.
— Þetta var óvænt gleði, sagði Sir
Hugo. — Hvað er erindið? Peabody, legðu
disk á borðið fyrir William.
Þau horfðu bæði fast á hann.
— Ég skal segja ykkur nokkuð, sagði
Bill. — Ég hef verið að hugsa.
— Það gleður mig, sagði Sir Hugo.
— Um trúlofun okkar Önnu.
Það var þögn.
— Jæja, sagði Lady Brinsmead.
— Nú, sagði Sir Hugo.
— Mér finnst þið ekki hafa verið sann-
gjörn í minn garð.
Þau hrukku við. Orðalagið var þeim ekki
ókunnugt. Sir Hugo tæmdi sherry-glasið
sitt. — Við vorum einmitt að tala um
þetta í morgun — var það ekki, væna mín.
— Jú, sagði Lady Brinsmead.
Sir Hugo hóstaði. — Ég var að hugsa
um það í gær, á meðan stjúpmóðir þín var
að heiman. Veikindi frænku hennar gerðu
mig órólegan. Ég var áhyggjufullur allan
daginn — var það ekki Peabody?
— Jú, Sir Hugo, sagði Peabody rólega.
— Og svo, þegar hú hringdir um kvöld-
matinn, væna mín, var ég ákaflega kvíða-
fullur — var það ekki Peabody?
— Jú, Sir Hugo.
— Mér þykir leitt, að frænka þín skuh
vera veik, sagði Bill kurteislega.
— Þakka þér fyrir, sagði frúin.
— Það er vonandi ekkert alvarlegt?
— Nei. Hún var svo mikið betri í gær-
kvöldi, að ég gat farið heim samstundis.
— Það var gleðilegt, sagði Bill. — En
svo að við snúum okkur aftur að trúlofun
minni. Hvers vegna komið þið ekki bæði
að heilsa upp á Önnu? Það er svo langt
síðan þið hafið komið til London.
Sir Hugo ræskti sig. — Ég kæri mig
ekki um London nú orðið. En kannske í
þetta eina skipti — þín vegna----. Hvað ?
— Kannske að við förum, sagði Lady
Brinsmead.
— Finnst þér, væna mín?
Bill tæmdi sherry-glasið, sem Peabody
hafði skenkt honum.
— Þið eruð afbragð, sagði hann. — Þið
hafið gott af að vera eina nótt í London!
Gísli Ólafsson, þýddi.
MAÐURINN, SEM KOM Á FRIÐI
í SUÐUR-ARABÍU. Framh. af bls. 8.
og tala við þá undir fjögur augu. Með því
náði hann alltaf betri tökum á viðkomanda,
og á þann hátt fékk hann nokkur hundruð
ráðamanna til að skrifa undir vopnahlés-
skuldbindinguna. Og meðan Ingrams sat
á eintali við menn, fekk kona hans að
heimsækja kvennabúrin og tala þar fyrir
hugsjónum friðar og samlyndis í ríkinu.
Nokkrir höfðingjar þve'rtóku þó fyrir að
skuldbinda sig til nokkurra friðarsamn-
inga og báru því fyrir sig, að þeir yrðu að
verja hendur sínar, ef á þá yrði ráðist,
og sögðust því ekki undirskrifa neinn
vopnahléssamning, nema brezka stjórnin
héti þeim stuðningi, ef á þá yrði leitað. En
Ingrams gat ekki heitið þeim stuðningi
brezku stjórnarinnar, en reyndi að skýra
bréflega fyrir nýlendumálaráðuneytinu, að
hann þyrfti á loforði um stuðning hersins
að halda. Og loks var honum heitið liðs-
styrk biezkra hernaðarflugvéla til að bæla
niður uppreisnir og hnekkja á þeim, er
ekki hefðu haldið vopnahléssamninginn.
Nú var aðstaða Ingrams mun betri, enda
varð honum nú betur ágengt en fyrr. Þó
voru enn nokkrir höfðingjar, sem van-
treystu þessu loforði Breta. En til allrar
hamingju fyrir Ingrams og samningaum-
leitanir hans dró til óeirða, svo að brezka
stjórnin var knúin til að standa við loforð
sitt, er tók af allan vafa um, að Bretar
mundu láta málin afskiptalaus. Brezku
hernaðarflugvélarnar komu á tilsettum
tíma á tiltekinn stað og vörpuðu sprengj-
um yfir óeirðamennina, og bundu fljótt og
eftirminnilega enda á þær skærur. Eftir
það var sérhverjum höfðingja ljúft að
undirskrifa vopnahlésskuldbindinguna, og
nú þeystu þau hjónin fram og aftur til
höfðingjanna, til að sanna þeim, að þau
bæru ekkert vantraust til þeirra.
Fyrir rúmu ári var 1 fyrsta skipti í alda-
raðir kominn á fullkominn, innbyrðis friður
í Hadramaut, og um leið og friðarsamn-
ingurinn gekk í gildi, dundu stórfelldari
rigningar yfir landið en gamlir menn
mundu dæmi til. En það boðaði góða upp-
skeru, og almennt góðæri, og Arabarnir
voru fyrir sitt leyti sannfærðir um, að
regnið væri og komið fyrir tilstilli Ingrams,
og skrifuðu honum fjölda þakkarbréfa.
Strax og vopnahléð komst á, urðu ýms-
ar breytingar í lifnaðarháttum þjóðarinn-
ar, meðal annars sú, að ræningja-ættkvísl-
irnar urðu nú að vinna á heiðarlegan hátt
fyrir sínu daglega brauði. Vopnainnflutn-
ingurinn frá Evrópu stöðvaðist, og nú var
þeim peningum, er áður var varið fyrir
vopn, varið til nýtra framkvæmda á sviði
landbúnaðarins, aukinnar ræktunar, vega-
lagninga og bygginga.