Vikan - 08.08.1940, Blaðsíða 12

VTKAN, nr. 32, 1940
12
Áhrifamikill
atburður frá
baráttu egypzku
úlfaldalögregl-
unnar við
„Hashish“-
smyglara.
Varðsveit úr úlfalda-
lögreglunni í eyðimörk-
inni. — Höfuðverkefni
hennar er að hindra
smyglun á „Hashish“
frá Palestínu og Sýr-
landi.
Meðfram landamærum Palestínu og
Egyptalands á sér stað mikil smygl-
un á „Hashish“, sem er eitt af út-
breiddustu deyfilyfjum Austurlanda, og
egypzka úlfaldalögreglan í Sínai er nótt
og dag í leit að smyglurum, sem reyna að
komast yfir eyðimörkina til Suez með vör-
ur sínar.
Oft er það slóð smyglaranna í sandin-
um, sem vísar lögreglunni leiðina. Enski
herforinginn C. Jarvis, sem hefir verið
landsstjóri í Sinai í mörg ár, hefir sagt frá
eftirfarandi, áhrifamiklum atburði, þar
sem slóð í sandinum réði úrslitunum:
„Snemma morgun einn fengum við tilkynn-
ingu um, að dauður maður hefði fundizt á
brautarteinunum nálægt E1 Arish, þar sem
ég hafði bækistöð. Lögreglan fór þangað
til þess að rannsaka málið, og komst að
raun um, sér til mikillar undrunar, að það
var ekki gamall, heyrnarlaus Arabi, sem
næturlestin hafði ekið yfir, heldur einn af
okkar beztu mönnum, innfæddur yfirlög-
reglumaður í úlfalda-lögreglunni.
Okkur fannst það mjög undarlegt, að
skynsamur maður, með ágæta heyrn, skyldi
verða undir skröltandi lestinni. Við létum
því nokkura menn úr innfæddu lögregl-
unni, svonefnda ,,trackers“ — sporrekjara
— rannsaka málið.
En sporrekjararnir gátu ekki fundið
neitt grunsamlegt. Um nóttina og snemma
um morguninn hafði verið lítilsháttar
sandrok, og það hafði slétt úr öllum hugs-
anlegum sporum. Læknisrannsóknin leiddi
það í ljós, að limlesting dauða mannsins
gat vel hafa orsakazt af lijóli lestarinnar,
og við neyddumst til að taka þá skýringu
gilda, og jarða hann samdægurs, eins og
venja var á þessum slóðum.
Ég var sjálfur viðstaddur jarðarförina
— en þær hafa aldrei góð áhrif á hvíta
menn, því að þeirrt fylgir hávært harma-
kvein kvennann^/og fframpakenndur grát-
ur. í hópnum tók ég sérstaklega eftir gam-
alli konu, sem hét "^assila. Hún reif í ör-
væntingu sinni heila flyksu úr hári sínu.
Daginn eftir komu tveir synir hins látna
yfirlögreglumanns til E1 Arish. Þeir voru
líka í lögreglunni, en höfðu verið í fjar-
liggjandi varðstöð, þegar þeir fréttu um
dauða föður síns. Voru þeir sannfærðir
um, að hér væri um morð að ræða. Faðir
þeirra hafði verið ötull í barátunni gegn
„Hashish“-smyglurunum og átti af þeim
ástæðum marga óvini í bænum. Þeir fóru
á þann stað við brautina, þar sem hann
fannst.
Klukkan níu kom annar þeirra hlaup-
andi inn í skrifstofuna mína og var mikið
niðri fyrir: „Faðir minn hefir verið myrt-
ur héma inni í bænum og síðan borinn út
að járnbrautarteinunum. Komið þér sjálf-
ur og sjáið!“
Ég flýtti mér af stað með nokkurum lög-
reglumönnum og innbornu sporrekjurun-
um, sem um málið höfðu fjallað. Á leiðinni
mættum við hinum bróðurnum, sem líka
svall hugur í brjósti, er hann sagði og benti
á blett í sandinum: „Þetta er blóð — blóð
föður míns.“
Það var ekki auðvelt að sjá þennan blett,
því að hann var á aðalleiðinni frá bænum
til strandarinnar og hún var öll tröðkuð
sporum eftir úlfalda, geitur og menn. Ég
þurrkaði varlega brúnt lag, sem var ofan
á blettinum — og þá kom rauði liturinn
skýrt í ljós. Það var blóð.
Nú tóku sporrekjarar vorir til óspilltra
málanna. Þeir fundu bletti með fimm og
tíu metra millibili, sumirvoru á stærð við
tveggjakrónu pening, aðrir örlitlir. En all-
ir voru þeir eins: Brúnir á yfirborðinu, en
blóðrautt undir — og hægt var að rekja
þá til þess staðar, þar sem líkið fannst.
En hvers vegna höfðu sporrekjarar vor-
ir ekki fundið blettina daginn áður? Á því
var einföld skýrihg: Sandrokið hafði hulið
þá með þunnu sandlagi, en um nóttina
rigndi, svo að blóðblettirnir komu í ljós.
Nú röktum við sporin inn í bæinn, til þess
að sjá, hvaðan þau komu.
Það var erfitt verk að fylgja blettunum
eftir óhreinum götunum, þar sem mikil
umferð hafði verið. Blettirnir lágu að litlu
húsi. Þar bjó ung ekkja, Honum að nafni.
Hún var dóttir Wassilu þeirrar, sem sorg-
bitnust hafði verið við jarðarförina.
Honum var strax tekin föst og var svo
hrædd við lögregluna, að hún meðgekk
allt: Móðir hennar vor foringi smyglara-
flokks og hafði ákveðið að ryðja yfirlög-
reglumanninum úr vegi, af því að hann
hafði komizt á snoðir um, hvað hún hafði
fyrir stafni. Wassila hafði fengið son sinn,
mág og frænda í lið með sér. Honum var
neydd til að lokka yfirlögreglumanninn
heim í húsið til sín seint um kvöld. Þar
var hann myrtur af Wassilu og félögum
hennar.
Wassila og tveir aðstoðarmenn hennar
voru hengd og sá þriðji var dæmdur í ævi-
langt fangelsi.
Þetta var langt frá því að vera í eina
skiptið, sem sporrekjarar úlfalda-lögregl-
unnar komu upp um glæpamenn. í eyði-
mörkinni eru fáir sjónarvottar, en sandur-
inn er alltaf hið þögla vitni — og segir oft
frá leyndarmálum.
Draumar áttu mikinn þátt í því, sem
rithöfundurinn Robert Louis Stevenson
skrifaði. Hann dreymdi oft heila kafla og
samtöl, sem hann síðan notaði í bækur sín-
ar. Hin þekkta bók hans „Dr. Jekyll og
Mr. Hyde“ varð þannig til í draumi. Frú
Stevenson segir, að þegar hún vakti mann
sinn einu sinni um miðja nótt, af því að
hann var með martröð, hafi hann orðið
vondur og sagt: — Af hverju varstu að
vekja mig? Mig var að dreyma þessa af-
bragðs afbrotasögu — og hún var ekki
búin. En hann settist strax við að skrifa.
niður drauminn.
í enskum verzlunum er árlega stolið vör-
um fyrir eina milljón króna.