Vikan - 26.09.1940, Blaðsíða 14

14
VIKAN, nr. 39, 1940
En svo skeði það, kvöldið sem þau höfðu
verið uppi við Sacré Coeur-kirkjuna.
Þau gengu götu, sem hún hafði ekki
farið um áður. Götuljósin loguðu. Á bekkj-
unum sátu gamlir menn og ungir elskend-
ur, sem kysstust í kvöldkyrrðinni. Þau
gengu hægt og þögðu. Hann hafði stungið
hendinni undir handlegg hennar og hún
fann, að hann var órólegri en venjulega,
jafnvel enn órólegri en hún. Hann færði
hendina niður eftir handleggnum, þangað
til hún nam við hönd hennar og tók utan
um hana. Þau námu staðar, eins og þeim
væri ómögulegt að ganga áfram. Skömmu
síðar dró hann hana með sér í skugga
trjánna, og hún féll í faðm hans jafn eðli-
lega, eins og hún væri því alvön.
Og svona leið margur dagurinn hjá
þeim, hugsunarlaust. Þau elskuðust. Þegar
dimma tók, kysstust þau. Bæði voru þau
hamingjusöm í ást sinni og gerðu engar
kröfur.
Svo skeði það, sem hvorugu þeirra hafði
í hug komið. það mátti næstum segja, að
þau væri hætt að borða og sofa, þau
skeyttu um ekkert nema ást sína, tíminn
stóð kyrr hjá þeim. Þegar þau voru ekki
saman, fannst þeim heimurinn ljósvana.
Er þau hittust var það eins og að vakna
til nýs, dásamlegs lífs.
En svo kom stundin, er hann tók að
sjá hlutina í öðru ljósi. — Þú ert svo ung
. . . ég má ekki haga mér svona gagnvart
þér. Mér þykir vænt um konuna mína. Og
barnið ... ég get ekki farið frá þeim. Hún
hefir verið mér góð.
Hún vissi það. Þau höfðu verið mjög
ung og gifst meðan á stríðinu stóð. — Það
gerir ekkert til, sagði hún, — fyrst við
höfum þetta .. .
— Hamingja, sem við stelum handa
okkur. Það er allt og sumt, sem okkar á
milli getur orðið. Þú ert svo ung, Nína, ég
hefði ekki átt .. .
Hún brosti til hans. — Þú mátt ekki
tala meira um þetta, Nicholas. Þegar þú
ferð, er lífi mínu lokið. Ég veit, að þú
verður einhverntíma að fara. En ekki
núna . . .
Þau sátu fyrir utan lítið Montmartre-
kaffihús, Chez Picquot. Þau lofuðu hvort
öðru því, að þessir dagar, sem þau hnupl-
uðu af lífinu skyldu verða hamingjudag-
ar, kvíðalausir. Gömul kona gekk á milli
borðanna og seldi rósaknippi. Nicholas
keypti eitt og Nína hélt því upp að kinn
sinni. Tveir ungir menn, annar með fiðlu,
hinn með mandólín, spiluðu vinsælt ástar-
lag og sungu undir.
Það var millt veður og kyrrt. Sólin var
að síga og skreytti himininn dásamlegum
litbrigðum. Það var þriðji júní. — Það er
þitt og mitt kvöld núna, mundu það, Nína,
sagði Nicholas allt í einu.
Þetta kvöld var allt fullkomið. Þau voru
hamingjusöm, horfðu í augu hvort öðru,
gengú hægt heim og leiddust. Við dyrnar
heima hjá henni lofuðu þau hvort öðru,
að „hittast á morgun“. Svo mikið var þeim
þó ætlað ...
En daginn eftir, er þau sátu aftur við
borð hjá Picquot með rauðvín fyrir fram-
an sig, sá Nína, að skipast hafði veður í
lofti. Nicholas reyndi að láta á engu bera,
en Nína las það í augum hans.
— Segðu mér, hvað þér liggur á hjarta,
Nick, sagði hún í bænarrómi.
— Ég fékk bréf frá Margaret í dag,
sagði hann þreytu- og kuldalega. — Hún
gengur með barni. Hún vildi ekki segja
mér frá því fyrr en hún mætti til. Það
var vel hugsað af henni, Nína. En ég verð
að fara heim strax, eins og þú getur
skilið.
Það dimmdi skyndilega, og hún var al-'
ein í myrkrinu. Þegar hann tók í hönd
hennar yfir borðið, hrökk hún við. Hann
var eins og framandi maður, sem reyndi
að brjótast til hennar gegnum myrkrið.
— Auðvitað, sagði hún.
Þau fóru heim í herbergið hans.
— Seztu á meðan ég pakka niður, sagði
hann.
Hún hristi höfuðið. — Nei, ég skal gera
það. Hún tók að ganga frá farangri hans.
Það var gott að hafa eitthvað fyrir stafni.
Skór, bækur, sokkar, föt og ýmislegt dót
.. . — Þá er það ekki meira, Nick.
Hann tók töskuna í aðra hendina, en
rétti henni hina: — Tilbúin? Hún tók bros-
andi í hönd hans og þau gengu til dyr-
anna. Allt í einu dró hún að sér hendina.
— Ég get þetta ekki, Nick. Þrýstu mér
að þér. Kysstu mig ekki, haltu bara utan
um mig . . .
Hann sleppti töskunni, tók Nínu í faðm
sinn og þrýsti henni að sér. — Þetta er í
síðasta skipti, sem við erum saman, Nína,
kysstu mig . . . Hún beygði sig aftur á
bak, til þess að festa sér enn einu sinni í
minni útlit hans. Svo lokaði hún augunum
og kyssti hann . . .
Hún hfði þetta allt upp aftur, meðan
lestin færðist nær og nær París. Nicholas
fór sína leið. Fyrir hana hafði það verið
eins og skurðaðgerð án deyfingar . . .
óskaplegur, næstum óþolandi sársauki . . .
langvinn, hræðileg blæðing .. . kvalir, sem
lengi virtust engan endi eiga.
Loksins kom sú stund, að hún gat aft-
ur unnið, sofið róleg, séð sólina skína og
verið glöð. Og þó var hún ekki nema skuggi
af sjálfri sér. Kastaníurnar sprungu út í
París. Hún varð ástfangin ... en á allt
annan hátt. . . vildi jafnvel ekki með sjálfri
sér kalla þáð ást. Hún giftist, átti eitt barn
og maður hennar dó skömmu síðar.
Og nú, eftir öll þessi ár, var hún aft-
ur í París, á leið til Picquot, þar sem borð-
in stóðu úti á gangstéttinni og París sól-
gyllt eins og áður. Hún var að fara til
Nicholas.
Eitt augnablik greip það hana að flýja,
komast í skjól aftur. En á sömu stundu
sá hún Nicholas. Han sat undir sóltjaldinu
og horfði á úrið sitt. Þetta var allt svo
eðlilegt eins og þau hefðu skilið í gær og
hann væri óþolinmóður yfir því, að hún
kæmi of seint.
— Nú er ég komin, Nicholas.
Hann stóð á fætur. — 0, Nína, hvað
það er gaman að sjá þig aftur!
Þau tókust ekki í hendur, horfðu bara
hvort á annað og síðan ýtti hann stóln-
um til hennar, settist aftur og leit á hana
brosandi.
— Ég vissi, að þú mundir koma, sagði
hann loks. — Það er að segja, ég var
stundum hálfhræddur um, að þú vildir það
ekki. En þér fannst þú mega til, var það
ekki, Nína?
— Jú. Hún brosti til hans.
— Taktu af þér hattinn, Nína. Þú hefir
ekki breytzt nokkurn skapaðan hlut. Ég
hefi munað þetta allt rétt. Hárið, augun,
hakan og hálsinn ... þú ert töfrandi,
Nína.
— Og þú ... þú ert alveg nákvæmlega
eins og þú varst, sagði Nína.
— Nei, vina mín, ég hefi breytzt . ..
þrír f jörugir króar hafa gert það, sem þeir
gátu, til þess að gera mig ellilegan . .. hár-
ið er grátt og mér fer aftur með hverju
ári, sem líður.
— Þú ert alveg eins, sagði Nína. Henni
datt í hug að segja honum frá Jenny, en
gat það ekki.
Hann pantaði matinn. — Ég man, hvað
þú vilt helzt, Nína.
— Og ég hefi alltaf minnst þín, þegar
ég borðaði eitthvað, sem okkur þótti gott.
Er það ekki kjánalegt?
— Nína! Mér er alveg sama, á hvem
hátt þú minnist mín, bara ef þú gerir það.
— Það er þriðji júní í dag, sagði
Nicholas.
— Dagurinn okkar.
Og allt varð eins og áður: Spilrð ...
sungið . .. kona gekk á milli borðanna og
seldi rósaknippi ... Nicholas keypti eitt
handa Nínu . . . og hún fór að hugsa um,
hvað hún ætti að gera við það í nætur-
lestinni til Annely . . . og heima í Annely.
— Er þér kalt? spurði Nicholas.
Hún hristi höfuðið og hló. Svo fór hún
að tala um hann. — Ég hefi alltaf verið
að leita eftir nafninu þínu, sagði hún. —
I blöðunum ... á sýningum . . . þar sem
listaverk eru seld ... en ég hefi aldrei
fundið það.
— Nei, svaraði hann, -— ekki þar. En
ég er viss um, að þú hefir notað sápu í
Nickumbúðum. Á auglýsingastöðunum
brosa Nick-stúlkurnar við þér og verzlan-
irnar eru troðfullar af Nick-framleiðslu.
Hann brosti. — Vertu ekki svona sorgbit-
in, Nína. Ég var lélegur listamaður ...
ef þú hefðir verið ofurlítið minna ástfang-
in, þá mundir þú hafa vitað það. Þegar ég
þurfti að sjá fyrir fjölskyldu, var ég
neyddur til þess að horfast í augu við
þennan sannleika. Og ég er ekkert leiður
yfir því. En hvernig reiddi þér af á há-
skólabrautinni, Nína?
— Engan veginn, svaraði hún. — Ég
giftist, eins og þú veizt.
— Já, Anstruthers sagði mér það. Hann
horfði á hana. — Ég þorði aldrei að spyrja
þau um þig. Ég bjóst við, að röddin mundi
svíkja mig.