Vikan - 07.11.1940, Side 12

12
VIKAN, nr. 45, 194Q
fæ mér bað og set mig síðan í samband við King
Kerry.“
„Hvað er um að vera?“ spurði hinn.
„Ég veit það ekki enn þá,“ svaraði fréttaritar-
inn. „Þér skuluð bara bíða hérna og hafa auga
með húsinu. Ef Bray kemur út, þá veitið honum
eftirför. En þér verðið samstundis að láta mig
vita, ef Zeberlieff fer sjálfur út.“
Inni i húsinu í Park Lane gekk Hermann Zeber-
lieff fram og aftur um dagstofuna í þungum
þönkum. Hann var búinn að fara í bað, og bar
þess engin merki, að hann hefði verið á fótum alla
nóttina, nema ef vera skyldi litla, dökka skugga
undir augunum, sem stöfuðu þó i raun og veru
af allt öðru. Hann var frísklegur og hraustlegur
útlits í bjartri morgunsólinni. Martin kom og til-
kynnti, að morgunverðurinn væri tilbúinn. Um
leið og hann hellti kaffinu í bollann, sagði Her-
mann:
„Það er rétt, Martin, þér spurðuð um daginn,
hvort þér mættuð fara til Cornwall til að heim-
sækja fjölskyldu yðar.“
„Já,“ sagði þjónninn, „en þér sögðust ekki geta
misst mig.“
„Nú get ég vel misst yður,“ sagði Hermann.
„Þér getið farið núna með ellefu-lestinni.“
Martin leit undrandi á hann. „Hafið þér fengið
nokkum í staðinn fyrir mig?“
„Ég flyt á hótel á meðan,“ sagði Hermann
kæruleysislega, „þér eruð ekki ómissandi, Martin.“
„Auðvitað ekki, herra,“ sagði þjónninn. „Ég bið
yður að afsaka." Hann stóð andartak hikandi.
„Nú ?“
„Lykillinn að vínkjallaranum er horfinn," sagði
Martin í afsökunarróm, „ég skildi hann eftir á
borðinu í anddyrinu í gærkvöldi.“
„Þér skuluð ekki fást um það, ég hefi sjálfur
lykil,“ sagði Zeberlieff stuttaralega. „Heyrið
mig,“ bætti hann við, „við hvern voruð þér að
tala hérna niður á götunni áðan?“
Martin roðnaði. „Það var fréttaritari,“ stamaði
hann, „hann kom til þess að spyrja um ungfrú
Zeberlieff."
„Einmitt," sagði Hermann. „Ég kæri mig ekki
um, að þér séuð að tala við þess konar fólk, það
hefi ég áður sagt yður.“
„Já, en —“ byrjaði Martin.
„Ég skil það í þessu tilfelli, — hvað sögðuð þér
um ungfrú Zeberlieff ?“
„Ég sagði honum, að við gætum ekki gefið
honum neinar upplýsingar hér,“ sagði Martin, „og
ég bannaði honum að tala oftar við mig á göt-
unni.“
„Þér eruð skemmtilega lýginn,“ sagði Zeber-
lieff brosandi, „spurði hann ekki um neitt ann-
að?“
„Nei, herra,“ sagði þjónninn með áherzlu.
Það lá óvenju vel á Zeberlieff í dag, en þjónn-
inn var þungbúinn á svipinn og gerði ekki annað
en það, sem honum var sagt að gera. Hann hélt
sér sem lengst frá vínkjallaranum, og honum
fannst það ekki taka því, að tilkynna húsbónd-
anum, að stór hægindastóll úr eik hefði á ein-
hvem dularfullan hátt horfið úr skrifstofunni.
Fimmtán mínútum fyrir ellefu var hringt og
beðið um bíl til Park Lane 410, og farangri Mart-
ins var komið fyrir uppi á þakinu á honum.
Fréttaritari frá „Evening Herald“ — hann hafði
einu sinni verið hátt settur hjá „Monitor“ —
horfði á burtförina með athygli, og þegar Zeber-
lieff kom út úr húsinu stundarfjórðungi siðar og
lokaði hurðinni vandlega á eftir sér, veittu tveir
menn honum eftirför, en hvorugur þeirra var
fréttaritarinn.
20. KAPlTULI.
Konan, sem kunni að skjóta.
Bæði dómarinn, blöðin, og þá um leið allur al-
menningur hafði skoðað þetta undarlega tiltæki
Veru Zeberlieff með rúðubrotið i Kings Kerry
Magasin sem hvert annað kvenréttindatiltæki.
Bróðir hennar lét sem hann væri líka á þeirri
skoðun.
Morguninn, sem Martin var gefið frí, var Vera
látin laus ásamt nokkrum öðrum kvenréttinda-
konum.
Vippa-sögur.
Prinsinn ai Arkadiu
----- Barnasaga eftir Halvor Asklov. -
Dið hafið öll heyrt getið um heims-
sýninguna miklu, sem haldin var
í New York í Ameríku og er nú ný-
lega lokið. Island átti þar smekklegan
sýningarskála, sem milljónir manna
skoðuðu. En þessi saga er ekki um
sýninguna, heldur hann Vippa litla,
vin okkar.
'Það voru margir bekkir á heims-
sýningunni, svo að fólk gæti hvilt
sig, þegar það var orðið þreytt að
skoða. Á einum bekknum var lítil
ferðataska og enginn maður hjá
henni.
Margt fólk hafði gengið fram hjá
bekknum, án þess að taka eftir tösk-
unni. En svo kom kolsvartur maður
gangandi og sá töskuna og settist á
bekkinn og lagði jakkann, sem hann
hafði haldið á í hendinni, ofan á hana.
En hver haldið þið að hafi átt ferða-
töskuna, sem nú var falin undir jakka
svarta mannsins? Enginn annar en
Kalli kokkur. Hann hlaut að hafa
gleymt henni þarna.
Svertinginn þóttist vera að hvíla
sig og kveikti í pípunni sinni, en
horfði um leið allt i kringum sig.
Svo stóð hann á fætur og tók jakk-
ann sinn, en faldi um leið töskuna
inni í honum og flýtti sér burtu, því
að auðvitað var hann hræddur, eins
og allir þeir, sem gera eitthvað ljótt.
Allt í einu fannst honum hann
heyra veika rödd kalla á sig, en
hann þóttist vita, að enginn hefði séð
til sín. Hann gekk þó enn hraðar en
áður, þvi að samvizkan lét hann ekki
í friði. Hún var svört eins og hann
sjálfur.
Þegar hann var kominn inn í jám-
brautarlestina, sem þaut eins og ör-
skot burtu frá sýningarstaðnum, þá
fór hann að skoða í töskuna.
Mikið varð hann hissa!
Það var slegið á hönd hans, er
hann stakk henni í töskuna.
Hvað gat þetta verið ? Hann varð
dauðskelkaður, en gat þó ekki stillt
sig um að athuga þetta betur. Og
hræðsla hans jókst enn meir, þegar
hann sá litla mannveru horfa á sig
„Þetta var mátulegt á þig,“ sagði
Vippi og var harður í horn að taka.
reiðilegum augum neðan úr töskunni.
Þetta var ljóta klípan. Nær hefði
honum verið að láta töskuna í friði.
Nú sá hann eftir öllu saman.
Svertinginn reyndi að tala við
Vippa litla á einhverju undarlegu
máli, sem hann skildi ekki baun í,
en Vippi sá fljótt, að maðurinn var
dauðhræddur við hann og það gerði
Vippa hugaðan.
Hann klifraði upp úr töskunni og
settist ofan á hana. „Þú ert Ijóti
þjófurinn," sagði hann og steytti
hnefann framan í manninn, sem
skalf á beinunum af hræðslu. „Legg-
ur þú í vana þinn að ræna bömum.
Ég er hræddur um, að hann Kalli
kokkur taki í lurginn á þér, þegar
hann kemst að þessu.“
Svertinginn féll á kné og fórnaði
höndum. Augun ranghvolfdust i
höfðinu á honum og orðastraumurinn
var óstöðvandi, en Vippi skildi ekki
eitt orð af því, sem hann sagði.
Nú höfðu hinir farþegarnir tekið
eftir þessu og komu nær, til þess að
athuga málið.
„Þetta var mátulegt á þig!“ sagði
Vippi og var harður í horn að taka.
„Þú heldur víst, að þú getir bjargað
þér út úr þessu með því að fórna
höndum og láta móðan mása, en það
stoðar lítið núna, lagsmaður. Þú ætt-
ir heldur að fara heim til þín og þvo
þér. Það er eins og þú hafir borið á
þig skósvertu. Svona skítugur hefi
ég aldrei verið!“
Margir farþeganna reyndu að gera
sig skiljanlega við Vippa. Þeir bentu
á hann og síðan á svertingjann og
svo sögðu þeir eitthvað. Vippi skildi
þá ekki heldur, en sagði þó: „Já,
hann rændi mér, þessi svarti." En
fólkið skildi ekki málið, sem Vippi
talaði. Og nú varð hann óþolin-
móður.
„Ég. kann ekkert í ensku nema
þessi orð: Albert, Prince of Arkadiu,
og ég býst ekki við að þau komi að
neinu gagni.“
En þetta var alger misskilningur
hjá Vippa. Einmitt þessi orð höfðu
geysimikil áhrif. „Prince Albert of
Arkedia“ (Albert, prins af Arkedíu)
sagði hver á fætur öðrum með aðdá-
un og virðingu. Ef Vippi hefði skilið,
hvað fólkið sagði, mundi hann hafa
komizt að raun um, að það hélt að
hann væri útlenzkur prins. Það vissi,
að prinsinn átti að opna skála á
heimssýningunni, og hélt, að hann
hefði ekki lent í réttri lest.
Auðvitað voru allir hissa á því,
hve prinsinn var lítill puti, en
Arkadia er líka hálfgert putaland,
sögðu menn. Það er svo lítið land,
að það sést varla á kortinu, og Arka-
díumennimir gátu svo sem vel verið
smávaxnir.
Og nú vildu allir vera Vippa hjálp-
legir. „Ég skal gjarna aðstoða yðar
hátign," sagði gráhærður og virðu-
legur maður auðmjúklega við Vippa.
En þá ruku allir upp til handa og
fóta og vildu gera prinsinum allt til
geðs, sem þeir gátu, svo að jafnvel
lá við, að slagsmál yrðu um að ná
hylli hans.
Lestin var komin á stöð og stönzuð
og vegna þvögunnar, sem var í
kringum Vippa sá svertinginn sér
færi á að sleppa og var ekki lengi
að hverfa út í buskann.
Það var hringt frá jámbrautar-
stöðinni í bil og lögreglulið, sem
fylgja átti litla prinsinum á heims-
sýninguna.
Bíllinn kom og margir lögreglu-
þjónar á mótorhjólum. En þegar átti
að leggja af stað, kom babb í bátinn.
Vippi vildi ekki fara upp í bílinn, en
veifaði í stað þess til eins lögreglu-
mannsins og sagði: „Ég vil heldur
sitja á mótorhjólinu. Það er mikið
meira spennandi heldur en í bílnurn."
Lögregluþjónninn hristi höfuðið
vandræðalega, því að hann skildi ekki
það, sem prinsinn sagði. Honum datt
alls ekki í hug, að svona fínn prins
vildi heldur vera á mótorhjóli með
venjulegum lögregluþjóni en í stór-
um og fallegum bíl.
En Vippi litli gerði sér lítið fyrir,
stökk niður af bílnum og klifraði upp
á stýrið á mótorhjólinu, þrýsti á
flautuna og hrópaði: „Bö-bö-bö!“
Þá skildi lögregluþjónninn við hvað
Vippi átti. Hann setti mótorhjólið í
gang og öll strollan hélt af stað.
Fólk, sem sá þessa stóru lest, hló og
veifaði til Vippa litla, sem lék á als
oddi af fögnuði og flautaði allt hvað
af tók, en vesalings lögregluþjónam-
ir þorðu ekki annað en vera graf-
alvarlegir, þó að þá langaði lika til
að hlæja eins og Vippi og fólkið.