Vikan - 27.02.1941, Qupperneq 6

6
VIKAN, nr. 9, 1941
sagði, og hann skildi ekki, hvað þeir sögðu,
svo að báðir voru jafn nær. Eigum við
ekki að fá viský næst?“
,,Nú á ég að veita,“ sagði ég.
„Nei, mér þykir svo gaman að kaupa
vín. Ég hefi yndi af því, ég veit ekki hvers
vegna. En ég hefi alltaf orðið, yður hlýtur
að leiðast. Það er víst af því að maður er
nýkominn heim. Kínverskan er svoddan
bannsett hrognamál. Það er ekki þar fyrir,
ég gat ekki einu sinni lært frönsku, þegar
ég var að fljúga í Frakklandi. Það mundi
annars ekki hafa hjálpað mér mikið, jafn-
vel ekki í París. Japanskan er eins slæm,
en Japanarnir ”eru skárri. Ég á við, að
japönsku stúlkurnar eru betri en þær kín-
versku. Þær eru dýrar, að minnsta kosti
fyrir mig, en maður fær þó eitthvað fyrir
peningana. Við fórum alltaf til Japan í
fríinu okkar.“
„Milli þess sem þið voruð að gera loft-
árás á þá í Kína?“ spurði ég.
„Þeir vissu ekkert um það,“ sagði hann
alvarlega. „Þeir héldu, að við værum venju-
legir ferðamenn, og hvað sem því leið, þá
höfðum við peninga, og þá var allt í lagi.
Japönsku stúlkurnar eru fjandi sniðugar.
Mér líkaði vel við þær, jafnvel þó að þær
hafi einu sinni leikið mig grátt.“
Hann hló og nuddaði vangann, og ég
beið eftir því að hann héldi áfram.
„Það var reyndar sjálfum mér að kenna.
Félagi minn var ekki með mér. Hann var
einhvers staðar með stelpu og ég var að
ráfa um götur Tokyo. Þetta var síðasta
kvöldið, morguninn eftir ætluðum við að
fara. Það eru ekki nema — hvað — tvær
vikur síðan. Nú, það gekk víst hvorki bet-
ur né verr en það, að ég sofnaði hjá þeim
og þær tæmdu vasa mína. Það var allt í
lagi, þær gera það alltaf. En ég var ekki
gáfaðri en það, að ég hafði 7á mér alla
ferðapeningana til Tahiti. Og það meira að
segja ameríska peninga.“
„Tahiti?“ spurði ég og vissi ekki við
hvað hann átti.
„Tvo í viðbót,“ sagði hann við þjóninn.
Hann setti hálfan dollar á bakkann, eins
og hann hafði gert tvisvar áður.
„Þetta er nokkuð ríflega borgað, finnst
yður ekki?“ spurði ég.
Hann yppti öxlum. „Það fær hann til að
brosa. Mér þykir gaman að sjá fólk brosa.“
„Jæja, en hvað voruð þér að tala um
Tahiti áðan?“
„Jú, sjáið til, ég hefi alla mína æfi verið
að reyna að safna svo miklum peningum,
að ég geti sezt þar að. Mér er sagt, að það
sé þægilegt að lifa þar, hlýtt og friðsamt
og engar áhyggjur út af fötum. Þegar öllu
er á botninn hvolft, er ég ekki lengur ung-
ur og maður þreytist á því að þeytast
svona fram og aftur og borga tuttugu
dollara fyrir kvenmann, sem er alveg sama
um mann. Ég hefi því verið að reyna að
komast þangað mörg undanfarin ár. Ég
hélt, að ef ég ætti þrjú eða fjögur þúsund
dollara, mundi ég geta farið þangað og
giftzt innfæddri stúlku og lifað rólegu lífi
það sem eftir væri æfinnar. Það er sagt,
Landsstjóri ítala á Tylftareyjum.
Þessi mynd er af Ettore Bastica hershöfðingja
og landstjóra Itala á Dodecaneseyjunum (Tylft-
areyjunum). Eyjarnar eru úti fyrir strönd Tyrk-
lands og eru ramlega víggirtar. — Bastica tók
við af Cesare de Veechi hershöfðingja, sem
stjórnaði göngu fasista til Rómaborgar 1922.
að sumar þeirra séu alls ekki svo slæmar,
og þeim lízt vel á hvíta menn. Það væri
notalegt, ef maður fyndi einhverja, sem
þætti verulega vænt um mann, haldið þér
það ekki? Ég gæti jafnvel átt börn.“
Hann þagnaði til að kveikja sér í nýrri
sígarettu við stubbinn af þeirri gömlu. Mér
fannst hann allt í einu verða svo ellilegur.
„Jæja,“ hélt hann áfram, „félagi minn
tók að sér að leggja alltaf til hliðar og
geyma hluta af vikukaupinu mínu, og að
lokum var það orðið nóg, eða nærri því
nóg. Ég ætlaði að minnsta kosti að -fara.
Ég var búinn að kaupa mér farmiða til
Hawaii, og þaðan ætlaði ég að fara til
Tahiti, en þá varð ég svo óheppinn, að
sofna hjá stelpunum og vakna með tóma
vasana.“
Hann starði ofan í glasið sitt. Ég vissi
ekki, hvað ég átti að segja. Allt í einu fór
hann að hlæja.
„Félagi minn hafði mesta löngun til að
slá mig í rot, þegar hann fann mig morg-
uninn eftir. Fyrst sparkaði hann í mig, svo
gaf hann nokkrum Japönum á kjaftinn og
að lokum lenti allt í slagsmálum og lög-
reglan varð að skerast í leikinn.“ Brosið
hvarf. „Og nú er ég að fara til Tyrklands
til að byrja á nýjan leik. Til Tyrklands,
það var þá staður! Ég hefi komið þangað
áður.“
Ég spurði hann, hvort hann vissi, hvar
hann ætti að berjast.
„Einhvers staðar fyrir Breta,“ sagði
hann. „Ég skipti mér ekkert af því, læt þá
um það.“
Dyrnar næst okkur opnuðust og tvær
stúlkur komu inn. Samstundis hvarf þung-
lyndissvipurinn af andliti hans, og hann
brosti sínu breiða Douglas Fairbanks brosi
og horfði á þær með einbeittri athygli.
Um leið og þær gengu fram hjá, herpti
hann saman varirnar og flautaði svo hátt,
að það hefir hlotið að heyrast til Los Ang-
eles. Stúlkurnar hrukku við og litu á okk-
ur. Allir litu undrandi til okkar. Stúlkurn-
ar gláptu og héldu svo áfram sýnilega
móðgaðar.
„Sko til,“ sagði hann.
„Ég held, að það sé aðferðinni að
kenna,“ sagði ég. „Þér ættuð kannske ekki
að flauta.“
„Ef ég geri það ekki, þá líta þær ekki
á mig.“
„Ég skil, hvað þér eigið við,“ sagði ég.
„Jæja, hvað um það, við skulum fá okk-
ur meira að drekka.“
Spurning hafði verið að vakna í huga
mínum, en ég hikaði við að bera hana fram.
Ég hafði, eins og við öll, lesið, hvað erfitt
væri að fá flugmenn til að segja álit sitt
á stríðinu. Ég varpaði því fyrst fram al-
mennupi spurningum um dagleg störf flug-
manna í stríði, og hann sagði mér, hvernig
það hefði verið í Kína. Amerísku flugmenn-
irnir fóru aldrei upp í flugvélarnar fyrr
en búið var að hlaða þær, því að „það er
alltaf svo mikið óðagot og fum á Kínverj-
unum, að þeir eru sífellt að detta um sjálfa
sig með sprengjurnar í fanginu og sprengja
allt í loft upp.“
Svo flugu þeir tvo eða þrjá klukkutíma
að markinu, sem var einhver, borg, járn-
braut eða herbúðir, slepptu sprengjunum
og héldu svo heim, stundum með óvina-
flugvél á hælunum, stundum ekki.
„En þær eru ósköp meinlausar," sagði
hann. „Þeir eru engu betri flugmenn en
Kínverjar, og við vorum í amerískum,
hraðskreiðum flugvélum. Eina hættan var
sú, að maður rækist á þá í myrkri.“
Hann hallaði sér aftur á bak í stólnum,
hýr í bláu augunum og krosslagði stutta
fæturna. Við fengum okkur meira að
drekka og okkur leið svo vel, að ég gerðist
djarfari.
„Okkar á milli sagt,“ sagði ég, „hvernig
er yður innanbrjósts, þegar þér eruð að
varpa sprengjum yfir borg fulla af fólki,
einkum ef það er fólk, sem yður er hlýtt
til?“
Hann setti niður glasið sitt og leit á
mig. I fyrsta skipti varfðist honum tunga
um tönn.
„Sko til,“ sagði hann. „Maður hugsar
ekki út í það. Maður hugsar alls ekki út í
það.“ Augu hans urðu björt og skær.
„Hugsið yður, að þér séuð, segjum í f jögur
þúsund feta hæð. Það er nótt. Þér eruð
með sex tuttugu og f jögra punda sprengj-
ur og fjórar fimmtíu punda. Borgin er i
niðamyrkri fyrir neðan yður, allir eru í
fasta svefni, ekkert ljós, allt hulið myrkri.
En þér sjáið á kortinu yðar, að þér eruð
beint uppi yfir henni. Þér lækkið flugið
og sleppið sprengjunum einni á fætur ann-
arri. Fyrst tuttugu og fjögra punda, síðan
fimmtíu punda. Svo . . .“ Hann þagnaði
andartak,- „Nú, svo ekki meira, það er
fallegt, það er það eina, sem þér vitið. Það
er eins og flugeldar. Allir þessir grænu,
gulu og rauðu blossar, sem birtast eins og
skrautblóm þarna niðri. Það er það falleg-
asta, sem þér hafið á æfi yðar séð. En
þrátt fyrir það mundi ég vilja skipta á
Tahiti og því.“