Vikan - 15.05.1941, Qupperneq 12

12
ir. Gálginn er einmitt búinn til handa mönnum
eins og ykkur, og böðullinn hefir haft lítið að gera
upp á síðkastið. Hann myndi verða ykkur þakk-
látur, ef þið fengjuð honum eitthvað að starfa.“
„Það verðið þér en ekki við, sem kveðjið heim-
inn i þetta skipti, Cardby."
„Ég hefi hitt svona auðtrúa menn fyrr, flestir
þeirra sofa nú svefninum langa í fangelsiskirkju-
garðinum. Andrúmsloftið þar hlýtur að hafa seið-
andi áhrif á menn eins og ykkur. Þess vegna
endið þið allir æfina þar.“
„Ef þér minnist einu orði enn á gálgann, Card-
by, slæ ég yður svo, að þér gleymið því ekki
fyrst um sinn.“
„Það er ykkur líkt. Að miða skammbyssu á
mann, sem ekkert hefir nema vasaklút sér til
varnar, og hóta svo að berja hann til óbóta. Það
er eins og að binda fyrir augun á bami, áður en
maður þorir að gefa því utan undir. Það er kjark-
ur að tarna!"
„Ef þér hættið ekki þessari ósvífni, vitið þér á
hverju þér eigið von.“
„Á hverju get ég svo sem átt von frá manni
eins og yður? Þér ættuð heldur að fara út og
mylja grjót.“
„Hættið þessu,“ sagði Clare. „Við skulum held-
ur tala skynsamlega og rólega um þetta. Hvað
mikið viljið þið fá fyrir að stöðva bílinn og sleppa
Cardby út ? Þegar öllu er á botninn hvolft, er
þetta einkamál á milli okkar Lefty Vincents og
mín. Þið eigið ekkert sökótt við Cardby. Það er
hrein tilviljun, að hann hefir blandast í þetta mál.
Sleppið honum og farið með mig til Vincents. Þið
skuluð engu tapa á því.“
„Ég þakka gott boð,“ sagði Sammy. „En það,
sem um er að ræða, er ekki það, hvað ég geti
fengið fyrir að sleppa Cardby, heldur hvað ég fæ,
ef ég skila honum ekki á tilsettum stað og stundu.
Lifið er okkur kærara en allir þeir peningar, sem
þér hafið umráð yfir. Nei, ungfrú góð. Það er
ekkert við þessu að gera. Þið verðið hér bæði.“
Það hvein og söng í hemlunum og billinn hall-
aðist um leið og beygt var til annarrar hliðar-
innar. Rétt á eftir heyrði Mick óm af samtali.
Svo nam vagninn staðar.
ÞRETTÁNDI KAPlTULI.
Gálgafrestur.
Varðmennimir iitu kvíðafullir hvor á annan,
og spenntu finguma um gikkinn. Mick hallaði sér
lítið eitt áfram, lagði hendumar á gólfið, og bjó
sig til stökks. Samtalið hélt áfram, en þau gátu
ekki greint orðaskil inni í bílnum.
„Ef þér segið eitt einasta orð, skýt ég,“ hvísl-
aði Sammy. Félagi hans kinkaði kolli til sam-
þykkis. Clare leit á Mick og síðan á varðmenn-
ina. Ein röddin úti varð nú greinilegri. Mick gat
heyrt orð og orð á stangli:
„Já, en þetta er alveg satt .... aftan úr biln-
um .... sjáið sjálfir."
„Hver fjandinn er að?“ tautaði Sammy.
„Marty hefði ekki átt að nema staðar. Við þurf-
um að flýta okkur.“
„Yður skjátlast. Það hefir einhver logið þessu
að yður. Það er ekkert að hjá okkur.“
Hin röddin hækkaði sig nú líka. Maðurinn virt-
ist ekki gera sig ánægðan með þetta. Það mátti
greinilega heyra, þegar hann kallaði:
„Ég fullvissa yður um, að það hefir verið
hringt til mín út af því.“
VIKAN, nr. 20, 1941
„Nú, hvað um það ? Það hefir einhver háðfugl.
ætlað að gabba yður.“
„Þá fer ég og gái inn í bílinn.“
Mick fór að brosa. Honum datt skyndilega ráð
í hug, og hann hvíslaði brosandi að Sammy:
„Ef Marty vinur yðar sleppur ekki bráðlega.
héðan, er ekki að vita, hvað fyrir kann að koma.
Hvers vegna kallið þér ekki til hans og segið
honum að aka áfram? Eruð þér hræddur um, að
einhver heyri til yðar? Ég hefði aldrei trúað, að
maður, sem er eins miklum gáfum og skipulagn-
ingarhæfileikum gæddur og þér, léti einhverja.
mannrolu tefja fyrir sér, þegar svona mikið ligg-
ur á. Kannske var það ég, sem hafði á réttu að'
standa eftir allt saman."
Sammy tók í handlegginn á félaga sínum og
hvíslaði:
„Það er alveg rétt hjá honum, Pete. Það er
allt of hættulegt að bíða hér. Ég ætla að berja á
rúðuna og segja Marty að aka af stað aftur.“
Mick flutti sig til hliðar til að rýma fyrir
Sammy. Hann hikaði andartak, en fikraði sig svo
tautandi fram eftir bílnum. Mick leit snöggt á
Clare til að dæma um afstöðu hennar. En hann;
hélt áfram að brosa á meðan Sammy var að.
nálgast hann. Þegar hann var kominn að hliðinni
á honum, lyfti hann vinstri hendinni til að berja
í vegginn fram til bílstjórans.
Og nú varð Mick fljótari til en hann hafði
nokkru sinni áður verið. Á næstu sekúndu var
allt komið á ringulreið. Mick sló með hægri hend-
inni á úlnlið Sammys. Skammbyssan skall á bil-
þakinu og kúlan fór í gegn um það. En í sömu
svifum kippti Mick Sammy til sín með vinstri
hendi, og um leið og þeir ultu um, sparkaði hann
í Pete.
VIPPA-SÖOUR
Vippi uppi i sveit.
----- BARNASAGA. _
Síðast skildum við Vippa eftir á
stórum steini niðri í fjöru, þar
sem hann var að kveðja selinn, sem
var svo góður að flytja hann í land,
þegar Vippi var orðinn þreyttur að
synda.
Þið gætuð nú ef til vill haldið, að
Vippa litla hafi liðið illa út af þvi
að vera nú allt í einu staddur í
ókunnugu umhverfi, langt frá öllum
kunningjum og vinum og að hann
hefði áhyggjur miklar vegna þess að
hann vissi ekki, hvemig hann ætti
að komast til Reykjavíkur aftur.
Nei, nei! Vippa duttu slíkar hugs-
anir alls ekki í hug. Hann fór að
tína fallegar skeljar og ígulker í
fjömnni. Það var glaða sólskin og
blæjalogn. Þama var mikið af sel-
um í sjónum og kópamir voru svo
fallegir, að Vippi ætlaði aldrei að
verða þreyttur á að horfa á selina
synda og stinga sér. Stundum tók
hann stein og kastaði út í sjóinn og
þá hurfu þeir allir á svipstundu og
Vippa þótti svo gaman að þessu, að
hann klappaði saman lófunum og
skellihló.
En Vippi gat ekki unað lengi þarna
í fjömnni. Hann varð að leita nýrra
æfintýra, og gekk því upp úr fjör-
unni og fór að litast um. Hann var
staddur í fagurri sveit, vel sprott-
in tún og reisulegur bær undir háu
felli blasti við augum hans. Nú væri
gaman að koma á hestbak, hugsaði
Vippi. Og honum varð að ósk sinni,
eins og oft áður. Þama sá hann lítinn
hest úti í haganum. Að vísu var
hann hnakklaus og beizlislaus. Hvað
gerði það til! Vippi var öllu vanur.
Mestur vandinn var að komast á
bak klámum. En dettur ykkur í hug,
að Vippi hafi verið ráðalaus? Nei,
síður en svo!
„Komdu héma, klárinn minn,“
sagði Vippi. Og hesturinn, eins og
öll önnur dýr, skildi Vippa, vin okkar,
og gekk með honum upp að fjárhús-
vegg, sem var þama skammt frá.
Vippi klifraði upp á vegginn og
komst á bak.
„Hodd, hodd, Rauður minn,“ sagði
Vippi og hesturinn hljóp af stað, því
að svona létta byrði þótti honum
bara gaman að bera. Fyrst brokkaði
klárinn með Vippa á bakinu en svo
langaði strákinn til að láta „gamm-
inn geisa“ og hottaði á hestinn, til
þess að hann hlyþi hraðara. Og nú
fór Rauður á harðastökk. Þetta er
gaman! hugsaði Vippi og herti enn
meir á hestinum. En það hefði hann
ekki átt að gera, því að allt í einu
nam klárinn snögglega staðar fyrir
framan stóran skurð fullan af vatni
og Vippi hentist af hestinum og
steyptist beint á höfuðið niður í
skurðinn og á bólakaf. En aumingja
Rauður stóð eins og viðundur á bakk-
anum og skildi auðsjáanlega ekkert
í því, að Vippi sat ekki kyrr, þótt
hann stanzaði við skurðinn! Þetta
hlaut að vera klaufaskapur, hugs-
aði Rauður. Strákpottormurinn kann
ekki einu sinni að sitja á hesti!
En Vippi hafði ekki búizt við þessu
baði, og var þó fljótur að átta sig og
taka sundtökin og klifraði síðan upp
á bakkann hinu megin.
„Vertu sæll, Rauður minn!“ sagði
hann. „Ég held ég haldi áfram gang-
andi. En þetta var ágætur reiðtúr
Vippi settist framan á bílinn og var
hinn hreyknasti.
og það gerði ekkert til þó að þú
steyptir mér á hausinn niður í skurð-
inn.“ Rauður hneggjaði. Það var
kveðja hans til Vippa og svo fór
hann að bita gras, eins og ekkert
hefði ískorizt. íslenzku hestarnir eru
rólegar og skynsamar skepnur og
láta sér ekki bregða út af smámun-
um. Þess vegna eiga allir að vera
nærgætnir og góðir við hestana. Þeir
hafa tilfinningar, eins og mennirnir.
Vippi labbaði um í móunum og
skoðaði falleg blóm, sem urðu á vegi
hans og stundum beygði hann sig
niður og lyktaði af þeim. Það var
yndislegt, að vera uppi í sveit í svona
góðu veðri! Og fuglarnir sungu allt
í kringum hann og sumir þeirra voru
að kenna ungunum gínum að borða
og Vippa þótti ósköp gaman að horfa
á þetta allt saman.
Allt í einu beygði Vippi sig og ætl-
aði að slíta upp fallega sóley, af því
að hann langaði til að eiga hana. En
hvað gerðist þá? Þegar Vippi var
kominn með fallegu fingurna sina að
sóleynni, sagði hún og breiddi úr
yndislegu blöðunum, svo að þau nyti
sólarinnar eins og frekast var unnt:
„Taktu mig ekki, vinur minn! Lof-
aðu mér að lifa lengur. Það er svo
dásamlegt að vera til í svona góðu.
veðri.“
„Ég skal lofa þér að lifa, sóley
min!“ sagði Vippi. „Það eiga allir
að vera glaðir og hamingjusamir,
þegar veðrið er svona gott.“ Og
hann hélt áfram og komst upp á
þjóðveginn, og gekk eftir honum:
nokkra stund. Svo heyrði hann í
vörubil og nam staðar og veifaði, því
að hann langaði til að fá að sitja í
honum. En bílstjórinn anzaði Vippa.
ekki og ók framhjá honum. En bíl-
stjóranum hefndist fyrir þetta. Vippi
heyrði háan hvell. Það hafði sprung-
ið eitt hjólið á bílnum. Vippi gekk
að bílnum, hneigði sig og sagði:
„Stundum eru menn eins fljótir að,
ganga, eins og að fara í bíl.“
En hann hafði ekki gengið lengi,.
þegar annar bill kom á eftir honum
og nam staðar og bílstjórinn sagði:
„Hvert ert þú að fara, litli minn?
Viltu ekki sitja í hjá mér?“
„Jú, þakka þér fyrir,“ sagði Vippi.
„En ég vil helzt ekki vera inni í bíln-
um Má ég ekki vera hérna fram-
an á?“
„Jú, jú,“ sagði bílstjórinn og svo-
óku þeir áfram.