Vikan - 13.01.1944, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 2, 1944
inginn, það er stóri Italinn. Hann kemur frá
Ameríku — Chicago — og mundu, að vopn
Itala er hnifur og hann rekur fórnardýr sitt
meira en einu sinni í gegn.“
,,Það er alveg satt.“
„Þetta er án efa ráðningin á leyndarmálinu.
Þeir hafa eflaust verið báðir, Ratchett og hann,
við barnsránið riðnir. Cassetti er ítalskt nafn.
Svo hefir Ratchett svikið hann á einhvern hátt.
Italinn sendir honum fyrst aðvörunarorð og hefnir
sín að lokum eins og við höfum séð. Þetta er allt
mjög auðskilið.“
Poirot hristi höfuðið.
„Ég er hræddur um, að það sé ekki alveg svona
einfalt,“ sagði hann lágt.
„Ég er sannfærður um, að þetta sé rétt,“ sagði
Bouc, sem varð stöðugt hrifnari af tilgátu sinni.
„En hvað um þjóninn með tannpínuna, sem
sver, að Italinn hafi aldrei farið út úr klefanum ?“
„Það eru einmitt tormerkin á því.“
Poirot ljómaði.
„Já, það er rétt, til allrar óhamingju fyrir til-
lögu þina, allrar hamingju fyrir ítalska vin okkar,
að þjónn Ratchetts skyldi hafa verið með tann-
pínu.“
„Það kemur í ljós,“ sagði Bouc með mikilli
sannfæringu.
Poriot hristi höfuðið aftur.
„Nei, það er nú varla svo einfalt," sagði hann.
14. KAFLI.
Vitnisburður rússnesku prinsessunnar.
„Við skulum sjá, hvað Pierre Michel segir- um
þennan hnapp,“ sagði hann.
Það var aftur kallað á lestarþjóninn. Hann leit
spyrjandi á þá.
Bouc ræskti sig.
„Michel,“ sagði hann „hérna er hnappur af ein-
kennisbúningi yðar. Hann fannst í klefa amerísku
konunnar. Hvað getið þér sagt um það?“
Lestarþjónninn þreifaði ósjálfrátt á fötum
sínum.
„Ég hefi ekki misst nokkurn hnapp, herra,“
sagði hann „það hlýtur að vera einhver mis-
skilningur,"
„Það er mjög skrýtið."
„Ég get ekki gert grein fyrir því, herra.“ Mað-
urinn virtist undrandi, en ekki á nokkurn hátt
sekur eða ruglaður.
Bouc sagði fyrirlitlega: „Eftir því hvar hann
fannst, virðist það mjög augljóst að maðurinn,
sem var inni í klefa frú Hubbard í nótt hafi
misst hann.“
„En herra, það var enginn þar. Það hlýtur að
vera ímyndun hjá frúnni.“
„Nei, það var ekki ímyndun, Michel. Morðingi
Ratchetts fór þá leið og missti þennan hnapp.“
Þegar Pierre Michel gerði sér grein fyrir mikil-
vægi orða Bouc varð hann alveg óður.
„Það er ekki satt; það er ekki satt!“ hrópaði
hann. „Þér ásakið mig um glæpinn. Ég, ég er
saklaus. Ég er algjörlega saklaus! Hvers vegna
ætti ég að vilja drepa mann, sem ég hefi aldrei
séð fyrr?“
„Hvar voruð þér, þegar bjalla frú Hubbard
hringdi?“
„Ég sagði yður það áðan, að ég hefði verið í
næsta vagni að tala við félaga minn.“
„Ég mun senda eftir honum."
„Gerið það. Ég bið yður, gerið það.“
Það var kallað á lestarþjóninn úr næsta vagni.
Hann staðfesti strax frásögn Pierre Michels. Og
bætti því við að lestarþjónninn úr Bukarest-
vagninum hefði líka verið þar. Þeir höfðu verið
að 'tala um snjóinn og stöðvunina. Þegar þeir
höfðu talað í einar tíu minútur, hélt Michel, að
hann heyrði í bjöllu, og þegar hann opnaði hurð-
ina á milli vagnanna, höfðu þeir allir heyrt það
greinilega — bjallan hringdi stöðugt. Michel
hljóp strax til þess að svara hringingunni.
„Þarna sjáið þér, að ég er ekki sekur,“ hrópaði
Michel ákafur.
„Og þessi einkennisbúnings-hnappur, hvernig
skýrið þér það?“ * t
„Það get ég ekki. Mér er það alveg hulið.
Mig vantar engan hnapp.“
Báðir hinir lestarþjónamir lýstu því yfir, að
þeir hefðu ekki misst nokkurn hnapp; líka að
þeir hefðu ekki komið inn í klefa frú Hubbard.
„Verið rólegir, Michel,“ sagði Bouc, „og reynið
að rifja upp fyrir yður augnablikin, þegar þér
hlupuð fram, til þess að svara hringingu frú
Hubbard. Mættuð þér nokkrum í ganginum ?“
„Nei."
„Sáuð þér nokkurn fara á undan yður fram
ganginn?"
„Ég verð aftur að svara ,,nei“.
„Einkennilegt," varð Bouc að orði.
„Ekki svo mjög,“ sagði Poirot. „Hér er um
timaspursmál að ræða. Frú Hubbard vaknar og
verður þess vör, að einhver er í klefa hennar.
MAGGI
JG KAGGI.
Eftir
vVally Bishop.
1. RaggiÉg
er að velta því
^yrir mér hvort
eg á að fara í
jkólann — eða
að veiða!
i. Raggi: Það
er yndislegt
»reiðiveður núna
— kannske ég
hætti við að
fara í skólann.
á. Raggi: Nei,
ég ætti heldur
að fara i skól-
ann. —
4. Raggi: Það
var gagnslaust
að vera að rölta
svona fram og
a.oar! Eins gott
ég veiði á með-
an ég er að
hugsa mig um!
1 eina eða tvær mínútur liggur hún kyrr, eins og
stirðnuð, með lokuð augun. Ef til vill hefir ná-
unginn notað þau augnablik til þess að laumast á
brott. Þá fer hún að hringja bjöllunni. En lestar-
þjónninn kemur ekki strax. Hann verður hring-
inganna ekki var fyrr en hún hringir í þriðja
eða fjórða skipti. Ég myndi, persónulega, álíta,
að það væri nægur timi —
„Til hvers? Til hvers, herra minn? Minnist
þess, að það eru djúpir snjóskaflar."
„Honum hafa staðið tvær leiðir opnar, þessum
þrjóti okkar,“ sagði Poirot með hægð. „Hann
gat laumast inn i annan hvorn snyrtiklefann, eða
— hann gat líka horfið inn í einhvem klefann."
„En þeir voru allir fullir af farþegum."
„Einmitt það.“
„Þér eigið við, að hann hefði getað farið inn
í sinn eigin klefa?“
„Poirot kinkaði kolli.“
„Það stendur heima — stendur heima," taut-
aði Bouce. „Á þessum tíu mínútum, sem lestar-
þjónninn er fjarverandi, kemur morðinginn frá
sínum eigin klefa, fer inn i klefa Ratchetts, myrð-
ir hann, lokar hurðinni og setur fyrir hana keðj-
una að innanverðu, fer út, gegnum klefa frú
Hubbard, og er kominn óáreittur inn í sinn klefa,
um það bil sem lestarþjónninn kemur aftur."
Poirot muldraði: „Þetta er nú ekki alveg
svona einfalt, vinur minn. Vinur okkar, læknirinn
hérna, mun skýra það fyrir yður.“
Bouce lét lestarþjónana þrjá á sér skilja, að
þeir mætti fara.
„Við eigum enn eftir að tala við átta far-
þega — Dragomiroff prinsessu, Andrenyi greifa
og frú hans, Arbuthnot ofursta og herra Hard-
man. Þrjá þriðja-farrýmis farþega — ungfrú
Debenham, Antonio Foscarelli, og þjónustustúlku
frúarinnar, ungfrú Schmidt."
„Hvert þeirra ætlið þér að tala við fyrst —
Italann?"
„En hvað yður verður tiðrætt um þennan
Itala! Nei, við skulum byrja efst. Má vera að
princessan sýni okkur það lítillæti, að veita okkur
nokkurra mínútna viðtal. Berið henni þau skila-
boð, Michel!"
„Já, herra," svaraði lestarþjónninn, sem var
að fara út úr vagninum.
„Segið henni, að við viljum fúslega koma til
hennar, ef henni er ver við að ómaka sig hingað,"
kallaði Bouce á eftir honum.
En Dragomiroff prinsessa gaf ekki um að
þiggja þetta boð. Hún korrl inn í veitingavagn-
inn, laut höfði lítið eitt og settist andspænis
Poirot.
Smágert andlit hennar, sem var ekki ósvipað
frosk-smetti, var enn gulara en daginn áður.
Sannarlega var hún ófríð í fylsta máta, en þó var
það um hana, eins og froskinn, að augu hennar
voru eins og gimsteinar, dökk og glampandi, og
lýstu miklu viljaþreki og gáfna-magni, sem
maður skynjaði þegar í stað.“
Rödd hennar var djúp, mjög svo skýr, og það
var eins og urgaði lítilsháttar í henni.
Hún batt fljótlega enda á málskrúð Bouces, er
hann var að afsaka ónæðið.
„Þér þurfið ekkert að afsaka, herrar mínir. Mér
skilst, að hér hafi verið framið morð. Auðvitað
verðið þér að hafa tal af öllum farþegunum. Ég
skal með ánægju aðstoða yður, að þvi leyti sem
í mínu valdi stendur.
„Þér eruð ákaflega vinsamlegar, frú,“ sagði
Porirot.
„Alls ekki. Það er skylda. Hvað óskið þér að
vita?“
„Fult skírnarnafn yðar og- heimilisfang. Ef til
vill mynduð þér vilja rita þetta sjálfar?"
Poirot rétti henni pappírsörk og blýant, en
prinsessan bandaði við honum hendi.
„Þér getið skrifað það,“ mælti hún. „Það er
ekkert vandasamt: Natalia Dragomiroff, 17
Avenue Kléber, París."
„Þér eruð á heimleið frá Konstantinopel?"