Vikan - 10.02.1944, Síða 4

4
VIKAN, nr. 6, 1944
Bréfið Hennar ÖMMU
Rúnu leiddist að vera í skóla. Hún
hafði nú tekið ákvörðun sína. Hún
var alveg viss.
Er hún beygði sig yfir stílabókina, féllu
gullnu lokkarnir um andlit hennar og
huldu tvö tár, sem runnu hægt niður
kinnar hennar.
Allt hafði gengið illa þennan morgun.
I fyrsta lagi hafði Rúna ekki kunnað lex-
íuna sína. Og þegar hún hafði staðið upp
til þess að lesa, hafði hún mislesið jafnvel
hin auðveldustu orð. Og nú var stór blek-
blettur eins og pollur í miðri stílabókinni
hennar.
Rúna bældi niður í sér ekkann. Hún hafði
búizt við, að það yrði allt öðru vísi að
sækja skóla í litla áttstrenda skólahúsinu.
Er pabbi hennar hafði verið kallaður í
herinn til þess að taka þátt í stríðinu milli
Norður- og Suðurríkjanna, þá hafði hann
farið með Rúnu til ömmu hennar í austur
Pennsylvaníu. Rúna hafði hlakkað mikið
til þess að sækja skóla í sama skólahúsinu
og faðir hennar hafði gengið í, er hann
var lítill drengur. Hún hafði heyrt svo
margar skemmtilegar sögur af skólagöngu
föður síns, að hún bjóst við, að það yrði
eintómt gaman að sækja skóla í áttstrenda
húsinu. Hún hafði reynt að hugsa um það,
er að því kom, að hún varð að kveðja
föður sinn.
£& Rúnu þóttu lexíumar langar og
erfiðar. Að sitja á hörðum bekk og streit-
ast við orð, sem hún skildi alls ekki —
skelfing var það þreytandi.
Rúna horfði tárvotum augum á ljóta
blettinn á stílabókinni sinni. Hvað myndi
nú kennarinn segja? Hann nálgaðist hana.
Nú stóð hann bakvið hana og horfði yfir
öxl hennar. Rúna þorði varla að draga
andann, er hún beið eftir hinni alvarlegu
áminningu kennarans. En hann sagði
ekkert.
Rúna hefði orðið undrandi, ef hún hefði
getað lesið hugsanir kennarans. Hann var
að hugsa um það, að gullnir lokkar og
blá augu géra engan að góðum nemanda.
Sjálft sólarljósið virtist fangið i lokkum
Rúnu. Augu hennar voru eins blá og
gleym-mér-eiarnar niður við lækinn. En
jjegar að því kom, að hún ætti að nema
lexíur sínar, þá fann Rúna alltaf eitthvað
skemmtilegra að hugsa um, hugsaði kenn-
arinn. Hún gæti auðveldlega lært, ef hún
vildi reyna það. Það var mjög leiðinlegt,
að hún skyldi eyða tímanum svona til ein-
skis.
Kennarinn lagði höndina ekki óvingjarn-
lega á boginn kollinn, en hann sagði álcveð-
inn: „Rúna Bell, þú verður að vera kyrr
eftir skólatíma og skrifa þessa setningu
fimm sinnum. Og engar klessur, mundu
það!“
Tímarnir liðu ákaflega seint, og á eftir
skriftartímanum kom landafræði og reikn-
Smá.s<i^.cL
eftir Evelyra Ray Sickels.
ingur. Svo voru frímínúturnar. Það fannst
Rúnu venjulega bezti tíminn í skólanum.
En núna stríddu strákarnir henni með
því að hlaupa og hoppa í kringum hana
og hrópa: „Ullarhaus! Ullarhaus!“ Rúna
var fegin, þegar frímínútunum var lokið.
Það, sem eftir var af skólatíma dagsins,
virtist aldrei ætla að líða, en að lokum
stóðu börnin upp og sungu lokasönginn.
Og svo hlupu börnin út í sólskinið.
Rúna var ein eftir. Hún varð að skrifa
fimm sinnum þessa löngu setningu: „Vertu
dugleg að læra, meðan þá ert ung.“ Og
hún varð að skrifa það, án þess að setja
nokkra klessu. Hún gat farið eftir hinum
vandlega skrifuðu orðum, en hún gerði
sér litla hugmynd um, hvað þessi löngu og
leiðinlegu orð þýddu. Og 'henni stóð alveg
á sama.
Rúna leit á kennarann, sem sat við borð
sitt og var að útbúa penna fyrir næsta
dag. Hún andvarpaði djúpt og fór að
skrifa með ískrandi fjaðrapennanum á
drifhvíta örkina.
Sólin var komin lágt á loft í vestrinu,
er Rúna að lokum lauk við síðasta orðið.
Það var ekki ein klessa á vandlega skrif-
uðum línunum.
En hve hún var þreytt, er liún labbað'i
af stað heimleiðis! Skelfing var skólinn
leiðinlegur! Hún ætlaði víst ekki að fara
þangað aftur! Hún ætlaði að vera heima
VEIZTTJ —?
1. Hvenær og' hvar er Jóhannes Sveins-
son Kjarval listmálari fæddur?
2. Hverrar þjóðar var tónskáldið Felix
Mendelssohn og hvenær var hann
uppi?
3. Hvað er eyjan Nýja Guinea stór?
4. Eftir hvern er þetta erindi og úr hvaða
kvæði:
Feldur em eg við foldu
frosinn og má ei losast;
andi guðs á mig andi,
ugglaust mun ég þá huggast.
5. Hver skrifaði Jean Christophe, tíu
binda skáldsöguna heimsfrægu?
6. Hvernig er öminn í hjúskaparmál-
pm?
7. Hvaða þýzk prinsessa var rússnesk
drottning ?
8. Hver var það, sem lærði að tala heyrn-
arlaus og sjónlaus?
9. Hver var Aiskylos?
10. Hver var Thomas Aquinas?
Sjá svör á bls. 14.
hjá ömmu. Elsku amma! Rúnu þótti
vænna um hana en nokkurn annan í heim-
inum, fyrir utan pabba sinn vitanlega.
Hún ætlaði að segja ömmu frá þessum
löngu og leiðinlegu kennslustundum. Hún
ætlaði að segja henni, hvernig strákarnir
stríddu sér. Amma mundi skilja hana. En
hve hún mundi vera fegin, að hafa Rúnu
heima hjá sér.
Rúna var svo ánægð við þessa tilhugsun,
að hún hljóp, það sem eftir var leiðarinn-
ar heim. Amma, sem var í rósóttum baðm-
ullarkjól með hreina, hvíta svuntu, sat á
lágum ruggustól í eldhúsinu. I kjöltu
hennar lá bréf.
„Amma, ég ætla ekki í skólann aftur,“
hrópaði Rúna. „Ég er orðin þreytt á því,
að reyna að læra að lesa. Allir geta lesið
betur en ég . . . og . . . strákarnir stríða
mér út af hárinu á mér.“
Amma sagði ekki neitt. Svo stakk hún
bréfinu í vasann og tók Rúnu í kjöltu sér.
Amma hélt henni þétt að sér og fór að
rugga sér fram og aftur.
„Þegar ég var lítil telpa,“ sagði amma,
,,hafði ég glóbjart hár og blá augu eins
og þú.“
Rúna hreiðraði betur um sig. En hve
henni þótti gaman að sögunum hennar
ömmu! Fyrst hún ætlaði að vera kyrr
heima, þá mundi amma segja henni sögur
4 hverjum degi. En það var miklu betra
en að fara í skóla! Rúna dró andann
djúpt af ánægju.
„Mamma og pabbi bjuggu ásamt sex
börnum sínum í bjálkahúsi í skóginum,“
hélt amma áfram. „Indíánarnir voru allt í
kringum okkur, þeir læddust eins og
skuggar á milli trjánna. Þótt pabbi segði,
að þeir væru mjög vingjarnlegir, þá vor-
um við börnin samt hrædd við þá. Oft,
er ég lék mér við bræður mína og systur
nálægt húsinu, komu Indíánarnir og
horfðu þögulir á okkur. I fyrstu vissi
pabbi ekki, hvers vegna þeir voru svona
forvitnir. En dag nokkum komst hann að
því. Indíánarnir bentu á mig og tautuðu:
„Sólarbam. Færir velgengni." Faðir minn
sagði, að þeir væm hugfangnir af mér,
vegna glóbjarta hársins og bláu augn-
anna. Því ég var eina ljóshærða barnið í
fjölskyldunni. Öll hin vom dökkhærð.
Indíánarnir héldu, að sólarbamið færði
: þeim velgengni, sem það var hjá.“
Rúna hallaði glóbjarta kollinum upp að
[ öxl ömmu. En hve hún var fegin, að nú
: voru engir Indíánar!
„Dag einn kom sjálfur Indíánahöfðing-
: inn heim til okkar,“ hélt amma áfram.
„Hann sagði, að þjóðflokkur sinn vildi, að
: ég kæmi og byggi hjá þeim í kofum þeirra.
: Indíánarnir mundu verða mjög góðir við
hana — barnið með hárið eins bjart og
sólarljósið og augu eins blá og himininn!
5 Mikli andinn mundi vera þeim hliðhollur,
jj ef þeir hefðu sólarbarnið hjá sér. Þeim
mundi ganga allt í vil — veiðin mundi
: vera góð, og árstíðirnar góðar. Þessu hafði
: verið lýst yfir á ráðstefnunni í kringum
Framh. á bls. 13.