Vikan - 10.02.1944, Page 6

6
VTKAN, nr. 6, 1944
og sorg, sem hann fann til. Sergia trúlofuð
Carrillioni, og hún tilkynnti það sjálf! Honum
fannst það hræðilegt. Honum fannst hann vera
að verða vitstola. Að hann hefði getað elskað,
já, elskaði enn þá konu, sem gat gengið í svona
hjónaband! Það var pina að hugsa til þess.
Þegar hann loksins leit upp, mætti hann rann-
sakandi augnaráði Sir Davids og skildi, að hús-
bóndi hans hefði allt i einu komizt að sannleik-
anum.
Það var almennt álitið, að Sir David væri harð-
snúinn og kaldur, og hann hafði meira að segja
sjálfur gaman af því að gorta af því, að hann
léti aldrei tilfinningarnar ná valdi á sér; en þegar
hann nú lagði hönd sína á öxl Julians, skildi hann,
að Sir David var sannur vinur hans.
„Kæri Armstrong,“ sagði hann, „maður verður
að sætta sig við örlögin, ef þér hafið ákveðið
að fara burt af Englandi, þá sé ég það núna, að
það er bezt fyrir yður, en takið ekki ákvarðanir
yðar í of miklum flýti. Bíðið og athugið málið;
maður verður alitaf að íhuga ákvarðanir sínar
— og maður veit aldrei hvað getur gerzt.“
Hann þagnaði stundarkorn og hugsaði um,
hvort hann ætti að minnast á Sergiu eða ekki, en
þegar hann komst að þeirri niðurstöðu, að bezt
væri að þegja, þrýsti hann aðeins hönd Julians
hjartanlega og lét hann fara.
Þegar hurðin hafði lokazt eftir honum, var Sir
David þungbúinn á svipinn.
„Hver skyldi hafa trúað þvi, að Julian væri
ástfanginn af svona stúlku?“ spurði hann sjálfan
sig „og þó, hvers vegna ekki. Hann er bara alltof
góður handa henni, því að þegar hún getur
gifzt Carrillion, þá getur hún ekki verið þess
virði, sem ég áleit. Vegna hvers gat hún ekki
látið veslings Armstrong í friði?"
'XIV. KAFLI.
Trúlofun Sergiu.
Eftir að Sergia hafði, dag þennan, yfirgefið
Julian í skóginum, hafði hún verið þrjá daga i
Stanley Towers, og henni fannst þessir þrir dagar
vera heil eilífð. Hún hafði því farið til Parísar,
þar sem lafði Marion var og skemmti sér vel.
Alla næstu viku sást Sergia alltaf i fylgd Carrillion
iávarðar, en þegar vikan var liðin, bað hann
hennar aftur, og nú tók Sergia bónorðinu.
Lafði Marion var frá sér numin og kyssti Sergiu
og klappaði, og Sergia tók öllum ástaratlotum
hennar með þeim kulda og fyrirlitningu, sem nú
var aftur farin að setja svip á hana.
Sergia hafði ekki skrifað Mary Armstrong,
eftir að hún var farin frá Stanley Towers; en
hún hafði ekki verið trúlofuð í klukkutíma fyrr
en hún hafði ákveðið að tilkynna Sir David trú-
lofunina, hún hafði líka lengi skuldað honum
bréf.
„Julian fær líklega að vita það hjá honum,“
hugsaði hún, „og það styrkir þá álit það, sem
hann nú hefir á mér, og hann læknast. Sir David
sýnir honum jafnvel bréfið; og ég vildi óska, að
hann gerði það, og þegar hann svo heldur, að ég
eigi ást hans og 'virðingu ekki skilið, þá syrgir
hann ekki lengur og gleymir mér líklega fljót-
lega.“ Sergia sendi bréfið, án þess að tárfella,
og hún vonaði að það mundi lækna Julian; hún
hafði grátið nóg i þessa þrjá daga í Stanley
Towers, nú var hún eins og steinrunnin. Henni
fannst hún ekki lengur geta gert greinarmun á
réttu og röngu, en hún var þó viss um, að hún
gerði Juliani Armstrong bezt með því, að giftast
Carrillioni lávarði.
Stanchester lávarður hafði aldrei verið jafn
hjartanlegur við dóttur sína og nú, þegar metnaði
hans hafði svona óvænt verlð fullnægt; hann kom
þegar í stað til Parísar, og í fyrsta sinni á ævinni,
sýndi hann Sergiu eitthvað sem líktist föðurlegri
umhyggju. Á meðan hún var í París, fékk hún
tvö bréf, bæði frá Mary Armstrong, en hún
geymdi þau bæði óopnuð. Henni fannst ósjálfrátt,
að henni myndi líða illa, ef hún læsi þessi bréf,
og þó að þau gætu líklega ekki fengið hana til
þess að hverfa frá ákvörðun sinni, gátu hin skrif-
uðu orð Mary þó opnað augu hennar fyrir sann-
leikanum, og hún óskaði þess að vera blind, þang-
að til Carrillion lávarður var að eilífu kominn
upp á milli hennar og Julians.
Carrillion lávarður var eins einlægur elskandi
og hin kuldalega unnusta hans leyfði. Þar sem
hann varð að bæla niður tilfinningar sínar í
hennar garð, þá sendi hann sem vott þeirra dýr-
mætar gjafir, se,m Sergia tók á móti með tóm-
læti og leit varla á; en Carrillion lávarði fannst
til um það, sem einhver annar elskhugi hefði
móðgast af.
Þegar þau komu aftur til London, var farið
að undirbúa brúðkaupið af miklum krafti. Lafði
Sergia gekk um eins og í svefni; allt sem hún
gerði var eins og í draumi, það var alveg eins og
hún væri hætt að geta hugsað.
Þrem dögum fyrir brúðkaupið hafði Sergia af
einhverri ástæðu ekið ein út; hún hafði um morg-
uninn farið í siðasta skiptið til saumakonu sinnar,
og eins og svo oft kemur fyrir, hafði þessi kona
eins og vakið Sergiu með nokkrum hversdags-
legum orðum. Einhver undarleg hræðsla hafði
gripið hana, og þegar hún var komin aftur inn
í bifreiðina, hafði hún það á tilfinningunni, að hún
gæti ómögulega hitt Carrillion lávarð.
Hún vissi, að hún myndi hitta hann, ef hún
færi beint heim, af því að honum var boðið í
hádegisverð með henni og lafði Marion þennan
dag, og hann var líklega kominn og beið í nýja
húsinu, sem átti að vera brúðargjöf Stanchester
lávarðar til dóttur sinnar. Lafði Sergia vildi ekki
viðurkenna, að hún væri hrædd, en þegar hún
hallaði sér aftur í hinu mjúka sæti bifreiðarinnar,
barðist hjarta hennar eins og það ætlaði að
springa. Hún skipaði bílstjóranum að aka í allt
aðra átt heldur en heim. Sergia hugsaði ekki um
annað en, hvernig hún ætti að losna við að hitta
Qarrillion lávarð.
Það var í nóvemberlok, en veðrið var svo bjart,
að það minnti á síðsumardag, og bifreiðin brunaði
hljóðlaust eftir breiðri götunni. Loksins rétti
Sergia úr sér, ekki gat hún haldið áfram að aka,
og hún skipaði bílstjóranum að nema staðar fyrii’
framan gullsmiðsbúð; hana grunaði varla, hvar
hún var stödd, eða hvað hún vildi kaupa. Hún
vildi bara' draga tímann. Þjónninn opnaði fyrir
hana hurðina, og Sergia steig út, en i þvi að hún
ætlaði inn í búðina, kom einhver á móti henni.
Hann baðst fljótt afsökunnar, Sergia leit upp —
það var Julina Armstrong!
Þau hrukku bæði við og horfðu ráðþrota á
hvort annað. Sergia herti sig upp fyrst, en hún
fann til mikíls sársauka, þegar hún sá hið föla,
þjáða andlit Julians. Hún vissi vel, að það var
hennar vegna, sem hann þjáðist, og henni fannst
eins og hún hefði gengið á barmi hyldýpis án
þess að vita það.
Julian hafði nú aftur náð jafnvægi, hann rétti
ekki Sergiu liöndina, en horfði beint framan í
hana.
„Sir David Hurst sagði, að þér mynduð giftast
bráðlega," sagði hann; „ég var í heimsókn hjá
honum, þegar bréf yðar kom, og þar sem ég býst
varla við því* að við hittumst aftur, vil ég óska
yður til hamingju."
Hann beið ekki eftir því, að hún þakkaði, en
kvaddi kurteislega og var horfinn í fjöldann.
Frá þessari stundu, vissi Sergia varla, hvað
hún gerði. Hún gekk hægt til bílstjórans og skip-
aði honum að fara heihi án hennar. Svo reikaði
hún um, þangað til hún tók allt í einu eftir því,
að hún vár komin að inngangi kirkju nokkurrar,
sem var opin, af því að þar átti að vera guðs-
þjónusta. Ennþá var enginn kominn, og Sergia
var þakklát í huga, þegar hún gekk að sæti og
settist niður.
Erla og
unnust-
inn.

Erla: Ó, ég er svo lukkuleg, að þú skulir fá leyfi í kvöld. — Hvað ?
Ertu að leggja af stað núna? Þá verðurðu kominn eftir svona
klukkutíma —.
Hermaðurinn: Hvað gengur á ? Þú ert eins og ný-
sleginn krónupeningur!
Oddur: Ég er á leið að hitta kærustuna mína —
hittumst síðar —
Oddur: Halló, sælir. Eg ætla — nei, ég ætla alls ekkert —. Oddur:
Liðsforinginn: Heyrðu, mikill ógurlegur lubbi er á þér. Ég skil
þú ætlar beint til hárskerans! Flýttu þér!
Hörmung og plága! Oddur: Heyrðu, Erla, hershöfðinginn bað
mig um að fara ekki úr herbúðunum í nokkra
daga.
i