Vikan - 10.02.1944, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 6, 1944
„Ég var að leita að sprungu, vinur minn.“
„Sprungu?"
„Já — í brynju stillingarinnar hjá þessari ung-
frú. Mig langaði til þess að hrista úr henni til-
finningaleysið. Heppnaðist mér það ? Ég veit það
ekki. En eitt veit ég, hún átti ekki von á, að ég
tæki á málinu á þennan hátt.“
„Þú grunar hana,“ sagði Bouc hæglega. „En
hvers vegna? Hún virðist mjög skemmtileg
stúlka — mjög ólíkleg til þess að fást við svona
glæp.“
„Ég er sammála því,“ sagði Constantine. „Hún
er köld. Hún er tilfinningalaus. Hún mundi ekki
reka mann í gegn, hún mundi draga hann fyrir
dómstólinn."
Poirot andvarpaði.
„Þið verðið báðir að losa ykkur viö þá hug-
mynd, að þetta sé óundirbúin og óvæntur glæpur.
En ástæðurnar til þess, að ég gruni ungfrú Deben-
ham eru tvær. Önnur er vegna þess, að ég heyrði
dálítið, sem þið vitið ekki núna, hvað er.“
Hann sagði þeim frá því skrýtna samtali, sem
hann hafði heyrt á ieiðinni frá Aleppo.
„Þetta er vissulega einkennilegt," sagði Bouc,
þegar hann hafði lokið máii sínu. „Það þarf út-
skýringar við. Ef það er rétt, sem þig grunar,
þá eru þau bæði með -— hún og stirði Englend-
ingurinn."
Poirot kinkaði kolli.
-,,Það er nú samt lítið, sem bendir til þess,"
sagði hann. „Þú skilur það, ef þau væru bæði
sek, hvað myndum við þá heyra? Þau myndu
bæði reyna að sanna fjærveru hins frá glæpnum.
Nei, það gerist ekki. Sænska konan, sem ungfrú
Debenham hefir aidrei séð fyrr, sannar fjærveru
hennar, og MacQueen, einkaritari þess myrta, ber
vitni um fjarveru Arbuthnots ofursta."
„Þú sagðir, að það væri önnur ástæða til þess,
að þig grunaði hana," minnti Bouc hann á.
Poirot brosti.
„Ójá, hún er sálfræðileg. Ég spurði sjálfan mig,
hvort það væri mögulegt, að ungfrú Debenham
hefði upphugsað þennan glæp. Þvi að ég vissi, að
það hlaut að vera kaldur, gáfaður og hugmynda-
ríkur heili. Og það á vel við ungfrú Debenham."
Bouc hristi höfuðið. „Ég held, þú hafir á röngu
að standa, vinur minn, ég get ekki séð nokkurn
glæpasvip á þessari ungu ensku stúlku."
,,Jæja,“ sagði Poirot og tók upp síðasta vega-
bréfið ,,nú erum við komnir að síðasta nafninu á
listanum. Hildegrade Schmidt, herbergisþerna."
Hildegrade Schmidt, sem hafði þegar verið
kvödd á staðinn, kom inn í borðstofuvagninn og
stóð og beið kurteislegá.
Poirot benti henni að setjast niður.
Hún settist niður og beið róleg þess, að hann
spurði hana. Hún virtist yfirleitt mjög hæglát —
mjög virðingarverð, en ekkert framúrskarandi
gáfuleg.
Poirot spurði Hildegrade Schmidt algjörlega
andstætt því, sem hann spurði Mary Debenham.
Hann var mjög vingjarnlegur og elskulegur,
og konan var algjörlega róleg. Þegar hann hafði
látið hana skrifa niður heimiiisfang sitt, hóf hann
spurningai' sínar.
Samtalið fór fram á þýzku.
„Okkur langar til þess að vita eins mikið og .
hægt er, um það sem gerðist í nótt, sagði hann.
„Við vitum, að þér getið varla sagt okkur mikið
um sjálft morðið, en þér hafið ef til vill séð eða
heyrt eitthvað, sem skiptir engu máli fyrir yður
sjálfa, en gæti verið okkur mikilsvert. Þér skiljið
það ?“
Hún virtist ekki skilja. Breiðleita og góðlega
andlitið hennar breytti ekki um svip, þegar hún
svaraði:
„Ég veit ekkert."
„Nú, þér vitið til dæmis, að húsmóðir yðar
sendi eftir yður í gærkvöldi."
■ „Já, það.“
„Munið þér hvað klukkan var?“
„Nei, ég svaf, þegar þjónninn kom inn og kall-
aði á mig.“
„Já, já. Er það vanalegt, að hún sendi svona
eftir yður?“
„Ekki óvenjulegt. Hin náðuga frú krefst oft
aðhlynningar á nóttunni. Hún sefur ekki vel.“
„Jæja, þér fóruð á fætur, þegar kallað var á
yður. Fóruð þér í slopp?"
„Nei, ég fór í fötin mín. Ég gæti ekki farið
inn til hennar hátignar i morgunslopp."
„Og þó er það mjög fallegur sloppur — skar-
latsrauður, er það ekki?“
Hún starði á hann. „Hann er dökkblár bómull-
arsloppur."
„Ó! ég var bara að gera grin. Við skulum
halda áfram. Því næst fóruð þér til prinsessunnar.
Og hvað gerðuð þér, þegar þér komuð þangað?"
„Ég las upphátt fyrir hana. Ég les samt ekki
vel upphátt, eri hennar hátign segir, að það sé
því betra — hún sofni þvi fyrr. Þegar hún var
orðin syfjuð, sagði hún mér að fara, svo að ég
lokaði bókinni og fór aftur í klefa rninn."
MAGGI O G
RAGGI
Raggi: Gerðu það, systir, má
ég fara að ieika við strákana?
Systirin: Raggi, ég hefi sagt
þér það I síðasta sinn, að þú
átt að vera heima í dag!!
Raggi: Elsku systir, leyfðu
mér það, frá og með þessum
degi skal ég gera allt, sem þú
biður mig um!
Systirin: Þú lofar því?
Raggi: Já, já!
Systirin: Þá verður þú heima
í dag!!
„Vitið þér, hvað klukkan var þá?“
„Nei.“
„Hvað voruð þér lengi hjá prinsessunni ?“
„Rúmlega hálftíma."
„Gott. Haldið áfram."
„Ég náði fyrst í aukaábreiðu úr klefa mínum.
Það var mjög kallt, þó að kynt væri. Ég breiddi
teppið yfir hana, og hún bauð mér góða nótt.
Ég hellti vatni í glas hjá henni. Svo slökkti ég
ljósið og fór.“
„Og svo?“
',,Það er ekkert meira. Ég fór aftur i klefa minn
og fór að sofa.“
„Og hittuð þér engan á ganginum?"
„Nei.“
„Þér sáuð ekki, til dæmis, konu í skarlatsrauð-
um slopp með útsaumuðum drekum?"
Hún horfði mildum augum á hann. „Nei, alls
ekki. Það var enginn þar, nema lestarþjónninn.
Allir sváfu."
„En þér sáuð lestarþjóninn ? “
„Já.“
„Hvað var hann að gera?“
„Hann kom út úr einum klefanum."
„Hvað?" sagði Bouc og hallaði sér fram.
„Hverjum?"
Hildegrade, virtist aftur skelfd, og Poirot leit
ávitandi á vin sinn.
„Það er eðlilegt," sagði hann. „Lestarþjónn-
inn verður oft að svara hringingum á næturnar.
Munið þér hvaða klefi það var?“
„Það var svona um miðjan vagninn. Tveim
eða þrem dyrum frá prinsessunni."
„Viljið þér gjöra svo vel að segja okkur ná-
kvæhilega, hvar það var og hvað gerðist?"
„Hann hljóp næstum á mig. Það var þegar
ég var að koma úr klefa minum með ábreið-
una.“
„Og hann var að koma út úr öðrum klefa á
hendingskasti. 1 hvaða átt gekk hann?“.
„Til mín. Hann baðst afsöltunar og gekk eftir
ganginum í áttina til borðstofuvagnsins. Bjalla
hringdi, en ég held ekki, að hann hafi svarað
henni.“ Hún þagnaði, en sagði síðan: „Ég skil
ekki. Hvernig er það —.“
Poirot talaði hughreystandi.
„Það er bara tímaspursmál," sagði hann. „Þessi
veslings lestarþjónn hefir haft nóg að gera þessa
nótt — fyrst að vekja yður, svo að svara hring-
ingunum."
„Það var ekki sá lestarþjónn, sem vakti mig.
Það var annar."
„Annar! Höfðuð þér séð hann áður?"
„Nei.“
„Haldið þér, að þér munduð þekkja hann aft-
ur, ef þér sæjuð hann?“
„Ég býst við því.“
Poirot hvíslaði einhverju að Bouc. Sá síðar-
nefndi stóð upp og gekk að hurðinni til þess
að gefa fyrirskipun.
Poirot hélt áfram spurningum sínum, á sinn
vingjarnlega hátt.
„Hafið þér nokkurn tíma komið til Ameríku,
ungfrú Schmidt?"
„Nei. Það hlýtur að vera skemmtilegt land.“
„Þér hafið líklega heyrt, hver sá myrti í
rauninni var?“
„Já, ég hefi heyrt það. Það var hræðilegt, illt.
Góður guð ætti ekki að leyfa slíkt. Við erum
ekki svona vond í Þýzkalandi."
Tár voru komin í augu konunnar. Hennar
stérka móðurlega sál var hrærð.
„Það var hryllilegur glæpur," sagði Poirot
alvarlegur.
Hann dró lítinn klút upp úr vasa sínum og
rétti henni.
„Er þetta vasaklútur yðar, ungfrú Schmidt?"
Það var augnabliks þögn á meðan konan at-
hugaði hann. Hún leit upp. Hún hafði roðnað
dálítið.
„Ó, nei, ég á hann ekki.“
„Þér sjáið, að hann er merktur með H. Þess
vegna hélt ég, að þér ættuð hann."