Vikan - 24.02.1944, Side 5

VIKAN, nr. 8, 1944
5
ö— . ,s Vegi Pramhaldssaga: mar-
r ástarii
Eftír E. A. ROWLANDS '
Þessi síðustu orð Sergiu, sem hún sagði svo
hægt og án allrar kaldhæðni vöktu aftur dreng-
skap Carrillion lávarðar. Hann skildi, að hún
segði það ekki, til þess að vera kaldhæðin, en af
því að hún vildi bæta fyrir það, sem hún hafði
gert honum rangt til, og bjarga heiðri hans. Hann
þekkti hana nógu vel til þess að vita, að hún
myndi ekki óttast það, að játa það opinberlega,
sem hún hafði nú játað fyrir honum, og það var
þessi kraftur hennar, sem var svo mikill, og
hann dáðist að, Allt, sem var gott og heiðarlegt
til hjá honum, braúzt því fram.
,,Þér misskiljið mig alveg,“ sagði hann og var
nú aftur orðinn rólegur. „Faðir yðar verður auð-
vitað að vita sannleikann — það sem þér sögðuð
mér. Annars getur hann ekki skilið hvers vegna
við slítum trúlofun okkar. En hvað öðru viðkem-
ur — þá er ég ekki það fífl að ég sé að segja
öllum frá því. Það fólk, sem við erum með, mun
liklega álíta, að yður hafi á síðasta augnabliki
fundizt aldursmunurinn á okkur of mikill, og ég
vil biðja yður um að lofa þeim að halda það. Það
er ekki nauðsynlegt að aðrir fái að vita sann-
leikann en faðir yðar, ég vona að þér skiljið, að
ég eigi það að yður, að þér farið að þessari ósk
Kiinni."
Sergia leit á hann, og hún skildi nú, að þessi
kurteisi Carrillións lávarðar stafaði af því, að
hann vildi ekki að hægt væri að segja . neitt
aiðrandi um þá stúlku, sem hann hafði heiðrað
með bónorði sínu.
,,Eg skal lofa yður því Carrillion lávarður, að
taka allt tillit til yðar í framtiðinni," sagði hún
ákveðin ,,en ég vil ekki lofa yður því að segja
aðeins föður mínum sannleikann, sá dagur getur
komið, að ég verði að segja öðrum manni frá
seskuglöpum mínum; en ég fullvissa yður um það,
að ef það kemur fyrir, þá verður sá maður þess
verðugur."
„Þér getið gert það, sem yður líkar,“ sagði
Carrillion lávarður reigingslega; „viljið þér sjálfar
tilkynna föður yðar, að trúlofun okkar sé slitin,
eða á ég að gera það?“ spurði hann svo.
„Ef þér vilduð gera það, væri ég yður mjög
þakklát," sagði lafði Sergia, sem bliknaði við.
tilhugsunina um föður sinn. „Ég þakka yður
margfaldlega fyrir það, hversu vel þér hafið
tekið þessu, Carrillion lávarður, og verið þér
sælir!"
„Verið þér sælar, ungfrú Sergia," sagði Carr-
iilion lávarður og hneigði sig, og án þess að rétta
hermi höndina gekk hann rösklega að hurðinni,
sem lokaðist fljótlega á eftir honum.
En nú var Sergiu allri lokið. Hún lagðist niður
á legubekkinn og fól andlitið í höndum sér og í
arinað skiptið þennan dag grét hún biturlega.
XVII. KAFLI.
Akvörðun Sir Allans.
Herbergisþerna Sergiu, Bertha, komst með
miklum erfiðismunum upp á hæðina með þau bréf,
sem hún. vonaði, að húsmóður hennar mundi þykja
vænt um að fá.
Hún gat alls ekki skilið, að lafði Sergia vildi
búa á svona stað; hún átti svo margar fallegar
hallir, sem hún gat búið í; og Bertha gat yfir-
leitt alls ekki skilið, að hún vildi vera úti í svona
veðri. Hún hrökk næstum því við, þegar hún náði
toppinum, því að þar sat Sergia á stórri stein-
hellu.
Forsaea * Lafði Sergia Wierne, dóttir
** * hins ríka Stanchester lá-
varðar, sem var orðin þreytt og leið á
skemmtanalífinu í London hefir, til mikill-
ar gremju fyrir föður sinn, yfirgefið borg-
ina og farið til hallar hans, Stanley
Towers, sem er uppi i sveit. Fyrir tilstilli
sir Allans Mackensic, sem hún hefir áður
hryggbrotið, kynnist hún Mary Armstrong,
sem býr með móður sinni og bróður,
Juliani. Þau hafa áður átt við betri kjör
að búa; og nú er það metnaður Julians að
vinna sig upp, vegna móður sinnar og
systur. Stuttu eftir komu Sergiu býðst
Juliani há staða við verksmiðju. En það
dregur úr ánægju hans, þegar hann fer að
gruna, að það sé Sergiu að þakka. Nú á
Sergia von á gestum til Stanley Towers;
hún kemur því til Mary snemma um morg-
un daginn áður og fara þær út að ganga.
Það kvelur Mary, að Julian bróðir Hennar
hefir andúð á Sergiu. Stanchester lávarður
kemur til Stanley Towers og Sergia býður
systkinunum í veizlu þangað, en Julian vill
ekki fara. Hann undirbýr opnun nýja lestr-
arsalsins. Sergia meiðir sig á dansleiknum
og Julian bindur um handlegg hennar.
Julian fær Sergiu til að hjálpa Oldcastle
bónda, gegn áreitni manns aðnafni Warden.
Sergia hjálpar Oldcastle með peningagjöf.
En einmitt um þetta leyti verður sprenging
í verksmiðjunni og um tuttugu manns slas-
ast hættulega. Sergia kemur oft í sjúkra-
húsið og huggar og hjálpar þeim sem hafa
særst. Ekki tekst að hafa upp á þeim mönn-
um, sem voru valdir að sprengingunni. Frú
Armstrong og Mary fara í burtu sér til
hressingar, en Julian er heima. Dag nokk-
urn biður Sir David Julian um að tala við
Sergiu fyrir sig út af Warden, þar sem
hann megi ekki vera að því. Julian fer til
Sergiu og ákveða þau að fara út saman
næsta dag. En þegar hann svo kemur dag-
inn eftir má hún ekki vera að þvi að fara
út með honum, hún þarf að heimsækja
gamla konu í nágrenninu. Sergia spyr,
hvort hann vilji ganga með sér þangað.
Þegar þau eru aftur á heimleið í gegnum
skóginn, játar Julian henni ást sína, en
Sergia segist aldrei geta gifst honum.
Julian reiðist og heldur að hún hafi aðeins
leikið sér að tilfinningum hans og lætur
mörg biturleg orð falla í hennar garð.
Hann fer svo og skilur hana eftir í örvænt-
ingu. Noklcru síðar hittir Julian Sir David
og segir honum, að hann sé að fara frá
Stanchester og hann ætli sér af landi burt.
Sir David kemst að því, hvað muni valda
brottför Julians, því að á meðan þeir eru
að tala saman, fær hann bréf frá Sergiu,
þar sem hún tilkynnir trúlofun sina og
Carrillions lávarðar. Nokkrum dögum fyrir
brúðkaupið hitti svo Sergia Julian úti á
götu. Þau tala ekki saman, en hún finnur
þá að hún getur alls ekki gifzt Carrillioni
lávarði og segir honum það.
Berthu fannst svo sorglegt, að sjá hana sitja
þama í gamalli grárri kápu og svo undarlega
fjarlæga á svipinn.
„Ó, lafði Sergia!“ sagði stúlkan kviðin, „það er
ekki gott fyrir yður að sitja héma í rigningu og
stormi. Mér finnst þessi vindur fara í gegnum
merg' og beiri.“
„Hvers vegna komuð þér þá hingað?" spurði
Sergia og sneri náfölu andlitinu að Berthu. „Hvað
hefir gerzt? Vill einhver tala við mig?“
„Nei, lafði, en pósturinn kom áðan, og mér
datt í hug, að þér vilduð fá bréf yðar?“ sagði
Bertha og dró nokkur bréf upp úr vasanum á
þykku kápunni sinni.
Sergia kinkaði kolli til stúlkunnar og tók við
bréfunum, en það brá fyrir þjáningarsvip á
andliti hennar, þegar hún sá að annað var frá
Sir Allan, en hitt frá föður hennar.
„Þér ætlið þó ekki að lesa bréfin hérna?" sagði
Bertha áköf. „Ég vissi ekki, að það væri svona
kalt hérna og mér finnst ekki þér ættuð að sitja
lengur héma úti í rigningunni. Þér verðið að af-
saka, lafði Sergia, en ég er hrædd um, að þér
getið orðið veikar."
„Ég verð ekki veik,“ sagði Sergia og brosti
sorgmædd; hún var hrærð af umhyggju Berthu.
„Það rignir alls ekki, það er bara þokan, sem
gerir allt svona rakt; en hún er hættulaus, og ég
finn engan kulda."
„Ó, hvernig getið þér sagt það! Það er blátt.
áfram rok. En guð veit, að það er nógu leiðin-
legt inni líka, en hér er þó verra. Svo er líka
bráðum kominn hádegisverður," bætti hún við.
„Ég skal koma til hádegisverðar," sagði Sergia
rólega; „þér þurfið ekki að óttast um mig."
Bertha sneri sér við og fór, en hún var ekkí
alveg róleg um húsmóður sína, og henni fannst
hræðilegt að búa á slíkum stað, einkum fyrir
stúlku, sem var jafn sorgmædd og lafði Sergia.
Það var Stanchester lávarður sjálfur, sem hafði
skipað dóttur sinni á þennan afvikna stað; har.n
var öskuvondur yfir því hneyksli, sem hún háfði
vakið með því að slíta trúlofun sinni og Carrillions
lávarðar.
Þegar Bertha var farin, las Sergia bréf sín.
Hún opnaði fyrst bréf föður sins, og andvarpaði
þunglega, þegar hún las hinar miskunnarlausu
ávitanir hans. Stanchester lávarður skrifaði, að
hann vildi hvorki sjá hana né lofa henni framar
að taka nokkurn þátt í samkvæmislífinu. Hún yrði
að láta sér nægja að búa á Lock Corrie, langt frá
þeim heimi, sem hún hafði móðgað svo mjög. Það
var ekki þessi skipun, sem særði Sergiu mest,
heldur það miskunar- og skilningsleysi, sem lá
undir þeim.
Sergia þurrkaði augu sín og tók upp hitt bréfið,
Það var frá Sir David. Hún var lengi að brjóta
innsiglið, því að hún hafði undarlega tilfinningu
um, að það innihéldi ekki neitt gott. Og það
var líka rétt; sú frétt, sem þetta bréf færði hennL
var henni þungbærari en nokkuð annað, sem
hún hafði þurft að þola.
„Julian Armstrong hefir sagt upp stöðu sinni
við verksmiðjuna í Stanchester og ætlar nú að
fara til Ástralíu og búsetjast þar í frammtlðinni!"
Sergiu svimaði, og henni fannst hjarta sitt
hætta að slá, þegar hún las þessi orð. Þetta var
í sannleika hræðilegt áfall.
Hún hafði sagt það við sjálfa sig hvað eftir
annað, að Julian Armstrong væri henni að eilífu
glataður, en hún hafði aldrei vitað, hvað raun-
veruleg örvænting var, fyrr en núna. Og það
gerði henni ekki léttbærara, á þann hátt, sem
henni var tilkynnt þetta. Sir David hlífði henni
ekki. Hann sagði, hvemig hann hafði boðið Jul-
ian Armstrong stöðu í Liverpool, sem væri glæsi-
legt framtíðarstarf; en Julian hefði ekki viljaö
taka við þvi.
En niðurlag bréfsins píndi Sergiu mest.
„Mér þætti fróðlegt að vita,“ las Sergia „hvort
þið kvenfólkið hugsið nokkurn tima um það,
hversu mikilli sorg og þjáningu þið valdið með
lokkandi brosum og yfirborðs vinahótum. En
þessi stúlka, (því að það hlýtur að vera kven-
maður, annars hefði Julian ekki yfirgefið gamla:
móður sína og systur) sem hefir valdið þessu,
hún hefir meira á samvizkunni en hana grunar.
Og þó mundi hún líklega ekki breyta því vonda,