Vikan - 30.08.1945, Síða 5

VIKAN, nr. 35, 1945
5
Ný framhaldssaga: ——--------------------—■:
1 ]
Sjúklingurinn í stofu 18
w
■
------------- SKÁLDSAGA EFTIK MIGNON G. EBEKHAKT
I. KAFLI.
1 brekkum Thatcher-hæða, fyrir sunnan og
austan bæinn, stendur St. Önnu-sjúkrahúsið.
Byggingin er gömul, og virðist fljótt á litið, vera
hálfgerður óskapnaður úr rauðum múrsteini og
grænum vafningsjurtum. Húsinu hefir bæði ver-
ið breytt og byggt við það, en hinir þykku múr-
veggir þess, hnotuviðarhurðirnar og þilin, og
gömlu rúmgóðu herbergin, eru enn jafn hugðnæm
og þokkaleg og áður, þegar þama var sveita-
setur Thatcher-fjölskyldunnar.
Breytingamar em margskonar, eftir kröfum
tímans i það og það skiptið. Bætt hefir verið í
húsið fjölda stórra og smárra glugga, komið fyrir
nýtízku hreinlætissækjum, rafmagnskerfi, talsima
á allar hæðimar, og ennfremur hafa verið byggð-
ar við það nýjar álmur, sem byggingameistumn-
um hefir tekit að gefa elliblæ að ytra útliti, í
samræmi við hina gömlu múra meginhússins.
Aðalinngangurinn snýr gegn vestri og er hinn
virðulegasti, með þykkum hurðum og stórum
kalksteinssúlum. Upp að honum liggur breið tröð
í stómm sveig. Aðrar dyr em á húsinu, á stafni
suðurálmunnar, em þær minni og mjög látlaus-
ar. Er gengið úr hinum kyrrláta spítalagangi út
í dálítið sólbyrgi, með glerhurð að utanverðu, en
þaðan út á stíg, sem liggur að grasflötinni, runn-
iinum, eplagarðinum, og pílviðar- og jurtatrjáa-
þyrpingunni fyrir utan húsið. Frá þessum dyr-
um liggur líka stígur einn, uppeftir Thatcher-
hæðinni og yfir hana. Og aillangt fyrir neðan,
hinum megin eplagarðsins og furuskógarins, sést
rykugur og hlykkjóttur þjóðvegurinn, sem sjald-
an er farinn.
Suðurálmunni hefir verið breytt oftar en nokkr-
um öðmm hluta hússins, og einu sinni var stofa
nr. 18 sólríkasta og bjartasta stofan í allri þeirri
álmu. Ég segi: „einu sinni,“ með áherzlu. Nú
orðið er stofa 18 hreinsuð aðeins tvisvar í viku,
og er það verk ævinlega unnið af tveimur. Stund-
um reynir ungfrú Jones, sem er á skrifstofunni,
að koma sjúklingi í nr. 18, en sjúklingamir frá
bænum muna enn fyrirsagnir blaðanna — til
dæmis: „Annað fórnardýr stofu nr. 18“ — og
neita blátt áfram að liggja í stofunni, sem hefir
þetta örlagarika númer. Aðkomusjúklingarnir em
engn viðráðanlegri. Þeir neita að vísu ekki að
liggja í þeirri stofu, sem þeim er úthlutuð, en að
nokkmm klukkustundum liðnum hefir hver ein-
asti þeirra, sem þar hafa verið lagðir inn, krafizt
þess að verða fluttur í aðra stofu. Einu sinni
tókum við það til bragðs, að skipta um númer á
stofunni, en það hafði engin áhrif. Stofa 18 var
og hélt áfram að vera stofa 18, hvað sem taut-
aði. Aðeins einn þeirra sjúklinga, sem við höfum
reynt að láta liggja þar, hefir verið þar lengur
en til miðnættis.
Ég get ekki sagt um, hver orsökin er. Ef til
vill heyra sjúklingamir einhvern ávæning af sögu
þessarrar stofu — þrátt fyrir það þó hjúkrunar-
konunum sé stranglega bannað að minnast á það
sorglega mál. Ef til vill stafar það af því, hve
stofan er orðin skuggaleg. Það er ekki hægt að
neita því, að hún er orðin skuggaleg og óviðkunn-
anleg, þó það sé ofvaxið mínum skiiningi á hvern
hátt hún hefir orðið þannig. Húsgögnin eru hin
sömu og áður, þægileg og hreinleg, stofan er
björt og sólrík, og útsýnið til eplagarðsins og
grænna mnnanna hið sama og fyrr, en reyndar
eru gluggatjöldin venjulega höfð dregin fyrir nú-
orðið. Gólfið er einnig óbreytt. Þó er hugsanlegt
að þetta auki fremur en dragi úr hinni kynlegu
óhugnan, sem virðist streyma út úr veggjum
stofu nr. 18, því á veggnum við gaflinn á rúminu
er sérstök dökk skella, sem ekki hverfur, þrátt
fyrir alla okkar þvotta í því skyni að má hana
af.
Það er staðreynd, að ef ég dvel lengur en svo
sem fimm mínútur í einu inni í þessarri dauða-
kyrm stofu, þá fer um mig óhugnanlegur hrollur,
hendur mínar verða þvalar og rakar, og ég fyllist
löngrun til að hlaupa út. Þetta skeður þrátt fyrir
það, að ég hef ágæta meltingu, er alis ekki
taugaslöpp og hefi mjög lítið ímyndunarafl. Og
á hinum löngu, dimmu stundum annarar vöku,
miUi miðnættis og dögunar, forðast ég alltaf að
koma nærri hinum lokuðu og leyndardómsfullu
dyrum stofu nr. 18.
Þetta byrjaði kvöldið sem Corole Letheny hélt
matarveizluna i húsi yfirlæknisins, en það
stendur á Thatcher-hæðinni eins og sjúkrahúsið,
við hinn enda stigsins, sem liggur frá suðurdyr-
unum. Seinni hluta dagsins bað hún allt í einu um
Maidu Day og mig í simann. Hún ætlaði að halda
dálitla veizlu til heiðurs ungum verkfræðingi,
einum af vinum dr. Lethenys. Hafði maður þessi
komið þangað, öllum á óvart, á leið sinni frá
brú einni, sem hann hafði lokið að smíða í Suður-
Ameriku til annarrar brúar, sem hann ætlaði að
smíða í Rússlandi.
Venjulega kæri ég mig ekkert um að vera í
matarveizlum þeim, sem Corole heldur, þær
eru oftast dálítið tildurslegar, en slíkt get ég
ekki þolað. Hins vegar eru ferðaævintýri og
verkfræðingar í allmiklum metum hjá mér, og
lofaði ég því að koma, því ég átti ekki að fara
voiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiimiiiiiiiiiiiiiciiuiiiiiiiiiimiiiiiiiiiimiirl.i>
| I þessu blaði hefst ný framhaldssaga 1
Sjúktingurinn í stolu 18, f
eftir Mignon G. Eberhart.
| * 5
Aðalsögupersónurnar eru þessar:
I Dr. Letheny,
yfirlæknir á St. önnu sjúkrahús- |
i inu.
| Dr. Balman, i
fjrrsti aðstoðarlæknir.
1 Dr. Fred Hajek,
annar aðstoðarlæknir, eini læknir- í
inn, sem býr í sjálfu sjúkrahúsinu. |
! Corole Letheny,
frænka Lethenys læknis og ráðs- f
kona hans.
\ Jim Gainsay, !
vinur Lethenys frá því á skólaár- |
unum, verkfræðingur.
i Sarah Keate,
yfirhjúkrunarkona á St. Önnu i
Í sjúkrahúsinu — og sú, sem segir i
þessa leyndardómsfullu sögu.
i Maida Day,
ung og óvenjulega lagleg deildar- \
hjúkrunarkona í suðurálmunni, þar i
sem hin umrædda stofa 18 er.
4‘ ■miitiimiiiimimimiimmmmmmmimiiiiiiiiMtmiiiiiiiiimimimimmiiV*
á vörð fyrr en um miðnætti. Erfiðara var að
telja um fyrir Maidu, hún virtist vera óvenju-
lega treg, enda var rödd hennar allt annað en
bliðleg, þegar hún svaraði Corole í sirnann.
„Nú, þetta getur svo sem oröið nógu skemmti-
legt,“ sagði ég, þegar Maida var búin að hengja
símtólið upp. „Og svo verður ekki annað en köld
kálfasteik til matar hér á spítalanum i kvöld.“
Maida hló og sagði síðan, dálitið meinlega:
„Já, og veizlumar hjá henni Corole eru svo af-
skaplega skemmtilegar. Það hefði verið réttast af
mér að neita, en hana vantaði eina dömu. Þessi
náungi kom víst í dag, og fer af stað aftur
snemma í fyrramálið. Og svo veit Corole, að við
eigum að vera á næturvökunnni þessa viku og
næstu, og þurfum ekki að mæta fýrr en klukk-
an tólf i kvöld.“
„Eg held ég verði í rósótta silkikjólnum í
kvöld,“ sagði ég, þegar við komum út úr skrif-
stofunni og gengum samhliða fram ganginn sem
liggur út í suðurálmuna.
Maida kinkaði kolli og dökkbláu augun litu at-
hugandi á mig. Mér hafði þótt æ vænna um
augu hennar Maidu þessi þrjú ár, sem hún hafði
verið deildarhjúkrunarkona á St. önnu sjúkra-
húsi.
„Já, þú skalt vera í honum," svaraði hún. „Og
settu hárið á þér upp.“
Maida segir alltaf að hún dáist að hárinu á
mér, og ég verð að viðurkenna, að það er býsna
snoturt, ef menn á annað borð geta þolað rautt
hár. Ég hefi aldrei látið klippa mig. Kona, sem
komin er á minn aldur, á alls ekki að láta klippa
sig, allra síst ef hún Iíkist mér, er með bogið nef,
freknótt og dálítið holdug.
Þegar ég var búin að hafa fataskipti skrapp
ég fram í suðurálmuna til að fullvissa mig um
að allt væri £ röð og reglu. Sjúklingamir vom
búnir að borða, og búið að mæla þá. Tauga-
veikissjúklingurinn á stofu 11 hafði nokkrum
tíimdu hlutum af stigi minni hita en áður, og
pilturinn í stofu 6 var farinn að sætta sig við
nýju gibsumbúðimar.
Þó þetta væri £ miðjum júnimánuði var himin-
inn alþakinn skýjum. Ég hafði þvi kastað yfir
mig dökkri silkislagkápu. „6“ þreifaði með að-
dáun á þykku rósasilkinu i kjólnum minum.
„Þér eruð víst á leið út að skemmta yður,“
sagði hann.
„Sonny“, eins og við kölluðum hann, var ung-
ur og laglegur piltur, með berkla í mjöðm. Hafði
hann legið i gibsi síðastliðna sex mánuði.
„Já, lítur hún ekki alveg dásamlega vel út,“
spurði Maida, sem stóð í dyrunum.
Augu hans þöndust út af aðdáun. Ég lelt við til
að sjá orsökina.
Ég var vönust því að sjá Maidu í hvita ein-
kennisbúningnum. Nú var hún í náttbláum kvöld-
kjól, sem skreyttur var litlum kristalsperlum;
minntu þær helzt á örsmáa daggardropa. Pegurð
hennar — svart hárið, stálblá augun og heitur
roðinn, sem læddist fram í kinnarnar við minnsta
tilefni — allt þetta naut sin nú til fulls, og hafði
nærri þvi eins sterk áhrif á mig og veslings
sjúka piltinn.
Hann andvarpaði. Maida hló, ofurlitlum titrandi
hlátri. Hrifningin var auðlesin í augum hans.
„Svona, verið nú skynsamur, heimski strák-
ur,“ sagði hún, en bláu augun hennar ljómuðu.
„Segið mér heldur, hvemig yður semur við nýju
gibsumbúðimar. “