Vikan - 25.04.1946, Blaðsíða 12

12
VTKAN, nr. 17, 1946
Hermann lokaði verðskránni, og sagði: „Vesl-
ings drengurinn minn. Er það kona!“
„Ég hefi hugsað um hana eins og hún væri eina
konan í öllum heiminum."
„Já, þetta hendir okkur alla einhvern tíma á
æfinni. Er því þá lokið núna? Er hún hér í Vin?“
Siðan bætti hann við með nákvæmni, sem var
honum svo eiginleg, „Ég spyr aðeins, ef þú kynnir
að vilja fara burt úr Vín.“
„Nei, hún fer héðan. Hún yfirgaf Vin í kvöld,
ásamt eiginmanni sínum.“
Um stund stóðu þeir báðir og horfðust í augu.
Hermann var mjög ástúðlegur og meðaumkunar-
fuliur. .Harkan í svip Emanuels hvarf smátt og
smátt, andlitsdrættirnir urðu mildari, varirnar
titruðu og augun, sem horfðu á Hermann, fylltust
tárum. öryggi hans var auðsjáanlega að verða
að engu. Hann stóð þarna eins og unglingspiltur,
óhamingjusamur, örvæntingarfullur og særður.
„Veslings Emanuel," hvislaði Hermann.
„Það er eins og öllu sé lokið fyrir mér með
þessu, pabbi."
„Ég skil þig. Á þinum aldri varð ég einnig að
líða sömu vonbrigði og þú núna. Um tima gerði
það mig harðan i lund og óþjálan. Þú munt kom-
ast betur út úr þessu en ég. Ég mundi ekki geta
þolað að sjá þig kveljast, drengur minn. Mér
myndi samt falla það ennþá ver, ef ég vissi, að
þú leyndir mig þessu.“
„Nei, nei — það verður aðelns erfitt fyrir mig
til að byrja með.“
„Já, ef til vill,“ svaraði Hermann sannfærður
— „það er strax léttbærara fyrir þig, þegar ég
get borið sorgir þinar með þér.“
Emanuel kinkaði kolli. „Já, þú hefir rétt fyrir
þér, pabbi. Við skulum ekki tala meira um þetta,
en þú skilur mig áreiðanlega. Þetta var ekki neitt
rómantískt ástarævintýri — heldur alvara, sem
gleymist ekki fljótt. Nú er þessu öllu lokið,“ —
hann háði harða baráttu við sig, til að vera ró-
legur — „nú ætlar þú að sýna mér verðskrárnar
og segja mér, hvað þú hefir i hyggju að kaupa
4 fftörgun. Það hljóta að verða margir skemmti-
legir hlutir á uppboðinu, það var einhver, sem
aagði mér, að þar yrði til sölu bréf, skrifað af
Elísabetu Englandsdrottningu, það væri nógu
gaman að ná í það.“
„Ég held, að bréf, jafnvel frá Elísabétu
Englandsdrottningu séu einskis virði, Emanuel.
Það verður skammvinnur áhugi, sem menn hafa
á slíku.“
„Ef til vill,“ játaði Emanuel, en síðan bætti
hann við og var fullkomlega öruggur: „Já, þú
hefir rétt fyrir þér, bréf eru einskis virði. En þar
verður tólfmanna borðbúnaður, sem er frá
Napoleonstímanum og er skreyttur með . ... “ Tvö
höfuð, svart og hvítt, beygðu sig að nýju yfir
bókina. Gollantzfeðgarnir voru nú famir að starfa
aftur saman.
SJÖUNDI KAFLI.
I.
Næstu vikur fann Emanuel fyrst, hversu faðir
hans var skilningsgóður og óvenju nærgætinn
maður.
Hann hafði alltaf elskað foreldra sina, en verið
þó það gáfaður, að hann hafði fundið og játað
fyrir sjálfum sér, að móðir hans var grunnhyggin
og tepruleg kona. En honum hafði aldrei verið
ljóst fyrr, hversu faðir hans var mörgum kostum
búinn.
Minningin um þann leiðinlega atburð, þegar
Emanuel fannst faðir sinn koma fram við sig á
óverðskuldaðan hátt, var eins og þurrkuð út. Milli
föður og sonar rikti innilegra samlyndi en nokk-
urn tíma fyrr. Simoni Cohen, sem þótti vænt um
þá báða, vöknaði oft um augu, þegar hann sá
ást þeirra og vináttu vaxa með hverjum deginum.
Emanuel þjáðist og það mikið. Hann hafði elsk-
að Caroline og fundið hjá henni allt, sem hann
var hrifnastur af hjá konum.
Vikum saman gat hann ekki fengið sig til að
fara í heimsókn í litla húsið, þar sem Marion
Brightwin átti heima. Hann þráðí að koma þar,
en í hvert skipti, sem hann ætlaði að fara, fannst
honum hann heyra síðustu samræður sinar við
Caro, og þá hélt hann að það myndi verða ofraun
fyrir sig, að rifja upp allar minningarnar með
heimsókn þangað. En morgun nokkurn fékk hann
bréf frá gömlu kennslukonunni. Hún bað hann
að koma og líta inn til sín. „Því að þér eruð ekki
einungis efnilegur nemandi minn, heldur vinur
minn,“ skrifaði hún í bréfinu.
Hann herti sig upp og fór í heimsókn í litla
húsið. Marion Brightwin talaði um alla heima og
geyma, en minntist elcki á Caroline, og það var
hann henni þakklátur fyrir.
„Við skulum drekka einn bolla af tei, Emanuel,"
síðan bætti hún við í flýti: „Og borða enskar te-
kökur. Hvað segið þér um það?“
1 þessu augnabliki fannst honum ósegjanlega
vænt um hana, fyrir að hún skyldi ekki stinga upp
á heitu, steiktu brauði og smjöri með því.
Þegar hann ætlaði að fara, tók hann í hönd
hennar og hneigði sig hátíðlega: „Ég hafði mjög
gaman af að koma aftur,“ sagði hann á ensku.
„Ég saknaði yðar, fröken Brightwin.“
„Það var einnig mál til komið, að þér kæmuð
aftur til mín,“ sagði hún næstum tilgerðarlega.
„Enskan yðar er slæm og hreimurinn mjög út-
lendingslegur. Og þetta," — hún brosti um leið
— ,,er það versta, sem kennari getur sagt við
nemanda sinn.“
Um kvöldið. sat hann ásamt von Habenberg á
„Spiel", en Strauss, sem hafði komið frá veitinga-
húsinu „Dúfurnar," lék síðasta valzinn sinn.
„Þú hefir það betra núna, Gollantz," sagði von
Habenberg allt í einu og horfði á andlit Emanu-
els, sem geislaði af gleði. „Mér hefir liðið illa
út af þér.“
Brosið hvarf úr augum Emanuels: ;,Já, það er
betra núna. Það var fallegt af þér, að tala ekki
um þetta við mig. Því er nú lokið, og ég er orðinn
ánægður aftur.“
„Ég myridi heldur vilja heyra þig segja, að þú
værir hamingjusamur. Ánægður, það er svo veikt,
en hamingjusamur — það er eitthvað svo geisl-
andi bjart yfir því orði.“
Emanuel hristi höfuðið. „Það er öruggara að
vera ánægður. Þvi hærra sem farið er því lengra
er hægt að hrapa. Þegar maður er nálægt jörð-
inni þá er maður ánægður.“ Síðan var eins og
hann sópaði frá sér öllum leiðinlegum hugsunum
og bætti við: „1 dag varð ég ástfanginn — nei,
nei vertu ekki svona forvitinn; spurðu ekki,
hvernig hún lítur út, því að það get ég ekki sagt
þér. En ég held að henni sé lýst þannig, að hún
sé kona með hjálm og þríflein og nafn hennar
er — stóra Bretland. Ég er orðinn ástfanginn af
ensku þjóðinni."
„Kæri Emanuel, er þetta brjálæði eða nokkurs
konar landráð?“
„Ég get ekki sag’t þér frá þessu öllu, því að
það snertir ekki mig einan. Atvikin, sem hafa
opnað augu mín fyrir kurteisi og kostum ensku
þjóðarinnar — já, ég tólc eftir þessu, þegar mér
var boðin tekaka i staðinn fyrir steikt brauð. Og
sú, sem gerði það, lét sér nægja að leiðrétta
enskuframburð minn.“
„Og af þeirri ástæðu ert þú orðinn ástfanginn
af henni og ensku þjóðinni! Ég væri ekki ánægð-
ur, ef ég heimsækti stúlku og hún gæfi mér ekki
annað en kökur og umvandanir!"
„Hún er komin yfir fimmtugt," sagði Emanuel.
„Þar að auki hefir hún ekkert vaxtarlag, — hún
hefir grátt yfirskegg og fætur, sem eru stórir og
hræðilegir. Samt sem áður — hún er ensk og
dásamleg!“
Max von Habenberg reigði höfuðið aftur og
skellihló: „Reyndu fleiri og vittu, hvernig þér
likar við þær. Prændi minn einn, sem bjó í tvö
ár í Englandi, segir, að það sé hægt að. likja
hráslagalegu loftslaginu þar við kaldlyndi enska
kvenfólksins.“
Emanuel dreipti á kaffinu sinu og sat síðan
um stund og sneri koníaksglasinu á milli fingra
sér. „Já, einhvern tíma ætla ég að spyrja þær
og kynnast þeim — já, fjölda þeirra. Ég held, að
mér myndi falla vel í geð að starfa i Englandi."
II.
Þegar hann kom heim um kvöldið, fann hann
föður sinn og móður á fótum, þar sem þau voru
í áköfum samræðum. Móðir hans var rjóð í kinn-
um og æst. Hermann var aftur á móti fölur og
taugaóstyrkur, að því er virtist. Þegar Emanuel
kom inn, leit Rachel Gollantz upp frá handa-
vinnu sinni og sagði um leið og hún lagði hana
frá sér:
MAGGI
OG
RAGGI. ÍLIiJ.l1'
■' (
Teikning eftir
Wally Uishop.
Drengurinn kallar: Halló! Maggi! Littu vio! Þú
ert að týna vínarpylsunum!
Maggi: Æ!
Maggi: Ég er kominn, amm^! Ég vona, að þér
líki vínarpylsurnar.
Amman: En hvað þær eru fallegar! Það er
Maggi: Ég þurrka þær eins vel og mér er langt síðan ég liefi fengið svona hreinar og mynd-
Maggi: Eg purrxa pær ems vei og mer er iangt sioan eg i
mögulegt, en það er óskaplegt að fara svona með arlegar pylsur!
matinn.
Maggi: Guöi sé lof!