Vikan - 02.05.1946, Síða 6

6
VEKAN, nr. 18, 1946
aftur,“ hafði hann sagt og þrýst einhverju í lófa
hennar. „Nú munuð þér aldrei gieyma meðan þér
hafið þennan verndargrip.“
Hún vissi hvað hann hafði fengið henni. Hún
kreisti það í hendi sér — eitthvað hart og kalt,
sem hún þorði ekki að horfa á. Hún hafði hvorki
sýnt mótþróa eða þakkað honum. Það var eins
og hún hefði verið dáleidd.
„Þetta fór nú prýðilega,1' mælti Travers. „Allt
gekk eins og í sögu. Á fimm mínútum hafði ég
út úr honum allan kostnaðinn við klúbbbygging-
una, og guðirnir einir vita, hvað yður varð ágengt
þennan stundarfjórðung, sem þér voiuð með hon-
um. Ég verð að viðurkenna, að þér eruð bráð-
slyngar."
„ó, haldið þér yður saman," hraut af vörum
hennar.
„Nú, nú, hvað er nú? Hvers vegna eruð þér
•svona geðillar?"
vÉg er ekkert geðill — en ég er dauðþreytt og
hundleið á þessu öllu saman. 1 öllum bænum ætt-
um við að komast sem fyrst heim."
En á hallartröppunum stóð einmana maður og
starði á eftir gestunum, sem fóru burt. Annar
maður læddist út úr myrkrinu og nálgaðist hann;
boginn og visinn staðnæmdist hann og hóf upp
andlit sitt heiftþrungið í daufu skini stjamaxma.
„Nehal Singh — sonur minn!"
Furstinn sneri sér við rólega. „Ert það þú?
Ertu með rýting i hendinni?"
„Eg er ekki með neinn rýting. Guð gæfi að ég
hefði hann. í dag hefi ég séð auglit fjandmanns
míns."
„Hvað áttu við? Fjandmaður þinn er dauður."
„En auglit hans lifir. Ég gekk um sem þjónn
meðal gestanna. og sá hann augliti til auglits.
Hann er orðinn yngri, en það er samt hann. Það
er likami sonarins, en sái föðurins lifir í augum
hans, og það er eitur í sái minni."
Nehal Singh hniklaði brýrnar. „Veiztu hvað
hann heitir?"
„Já, ég mundi það, þegar ég sá andlit hans.
Stafford heitir hann — Stafford." Hann þreif í
handlegg Nehal Singh. „Dreptu hann," hvíslaði
hann — „dreptu hann — og hefndu föður þíns.“
Nehal Singh sleit sig af honum, „Það get ég
ekki," svaraði hann með stærilæti og röddin var
full hrifningar. „Ég get það ekki. Þetta eru bræð-
ur mínir. Ég get ekki úthellt blóði bræðra minna."
Gamli maðurinn rak upp reiðióp og hvarf út
í myrkrið og Nehal Singh stóð einn eftir.
X.
Of seint.
Stafford og Lois Caruthers gengu hlið við hlið
í hinum fagra garði Carmichalls ofursta. Svo litla
athygli veittu þau umhverfinu í kringum sig, að
þau hefðu alveg eins vel getað verið stödd í eyði-
mörk. Þau voru á fyrsta stigi ástarinnar og þeim
fannst lífið vera dásamlegt leyndarmál. Þau
þörfnuðusí hvorki rósanna eða skrautblómanna
til þess að telja sér trú um, að þau væru stödd í
aldingarðinum Eden, er þau gengu um hina vel
hirtu og snotru gangstíga og töluðu um hvers-
dagslega hluti. En eins og ósjálfrátt beygðu þau
inn á gangstíginn, sem lá niður að auðum og
mannlausum bungalow og þar staðnæmdust þau
þegjandi. Fullviss um sína eigin hamingju, létu
þau hugsanir sínar hvarfla til myrkrar og öm-
urlegrar fortíðarinnar, er örlög feðra þeirxa
knýttust saman, en stutta stund, til þess eins, að
sá örlagaþráður skyldi aftur slitna við hræðilegan
og skjótan dauða.
Að lokum gekk Stafford upp að dyrunum,
skaut þéttum vagningsviðnum frá, opnaði dyrn-
ar og steig yfir þröskuldinn á þessu skuggalega
og óvístlega herbergi.
„Ég vil gjarnan sjá einu sinni, hvernig það lít-
ur út að innan," mælti hann við Lois, sem fylgdi
honum eftir, enda þótt henni hugnaðist allt ann-
að en vel að þessu. „Þá getur maður gert sér bet-
ur í hugarlund, hvernig allt gekk.
„Ég hugsa svo oft um það,“ svaraði hún og
talaði ósjálfrátt í hálfum hljóðum," en í hvert,
skipti sé ég það í nýrri mynd. Veslings mamma!"
„Manstu nokkuð eftir henni?" spurði hann.
„Nei, ég var svo lítil — tæplega ársgömul. Og
þó hefir missir hennar varpað skugga á allt mitt
líf."
„Ertu lík henni?“
„Já, það held ég. Hún var dökk — ofurlítið
ijósari en ég -— og há, grönn og falleg. Þannig
hefir henni verið lýst fyrir mér og þannig sé ég
hana ávallt í huganum."
Stafford stóð kyrr og horfði í kringum sig.
„Þetta er víst svipað og það var þá,“ mælti
hann og benti á gamalt ryðgað rúm, sem stóð
þar í einu hominu. „Og sjáðu! Þama liggur brot-
inn stóll. Maður gæti haldið, að það hefði gerzt
í gær."
Hún kinkaði kolli. „Já, það er allt saman eins
og frændi kom að því. Þetta va^- bungalow pabba
og frændi vildi ekki, að hróflað væri við neinu.
Þegar ég varð myndug, gaf ég honum frænda
hana. Mér fannst hún frekar tilheyra honum.
Honum varð það næstum því um megn, að hann
kom of seint til að geta frelsað pabba, sem var
bezti og eini vinur hans."
„Voru þau drepin undir eins?“ spurði Stafford
dálítið hikandi. „Ég hefi aldrei getað fengið
þetta mál nægilega upplýst. Þetta var allt svo
raunalegt — en við þig get ég talað um það.“
„Það veit enginn," svaraði hún. „Líkin fund-
ust aldrei. Lengi gerðu menn sér vonir um, að
þau fyndust í einhverri fangelsisholunni, en svo
varð ekki. Maður vonar aðeins, að þau hafi feng-
ið skjótan dauðdaga."
„Og Behar Singh dó í frumskóginum ?“
„Já, svo sögðu hinir innfæddu. En maður má
aldrei reiða sig á það."
„Ég óska næstum því, að hann væri á lífi,“
mælti Stafford þungur á svip. „Mér finnst það
vera óréttlæti, að ekki fékkst. tækifæri til að hefna
sin á honum. Og guðirnir einir vita, hvers vegna
stjórnin fékk syni hans völdin í hendur."
„Rajahen var nú aðeins barn þá,“ greip hún
blíðlega fram í. „Ekki var hægt að láta syndir
feðranna koma niður á honum."
„Þú ert svo góð og yndisleg, Lois,“ mæiti Staf-
ford. „En ég get aldrei gleymt, að það loðir blóð
við hendur hans. Mér var næstum nóg boðið að
taka á móti gestrisni hans — en þó er hitt enn
verra að við skulum þiggja þessa klúbb-byggingu
af honum. Mér finnst framkoma Travers mjög
óheppileg."
„Það var mest sök ungfrú Cary," mótmælti
hún. Hún kunni vel við Travers og reyndi að
afsaka. hann.
„Ungfrú Cary er ung og óreynd og skilur senni-
lega ekki, hvað hún gerði."
Lois svaraði þessu ekki neinu, enda þótt hún
efaðist með sjálfri sér mjög um skilningsleysi
Beatriee Cary.
Blessað
barmð!
Teikning eftir
George McManns.
Læknirinn: Þetta er í þriðja sinn, sem
kallið á mig í dag — þér gerið það ekki
eftir nema drengurinn sé alvarlega veikur.
Pabbinn: Ég var svo hræddur!
þið Mamman: Ástin mín — þú verður að hringja enn í lækninn — drengur-
hér inn hefir aldrei verið svona — hann hlýtur að vera veikur.
Pabbinn: Er það læknirinn — þér megið til með að koma strax .
Læknirinn: Það er ekkert að honum,
— og truflið þér mig nú ekki aftur að
óþörfu!
Stúlkan: Það var hringt einu sinni enn — hann Læknirinn: Bamið er heilbrigðara en þér — en ég hefi
segir að drengurinn sé fárveikur —. leigt bílinn þama og bý í honum fyrst um sinn, ef þér
Læknirinn: Enn einu sinni! skylduð þurfa að ná í mig!