Vikan - 02.05.1946, Síða 7

VIKAN, nr. 18, 1946
7
í VINNUSTOFUNNI.
TTURÐIN að vinnustofu Evans stóð upp
á gátt og í birtunni, sem lagði af arin-
eldinum sá Patricia hvítan, lítinn blóm-
vönd og mjúka loðskinnskápu í einum eft-
irlætisstól Evans.
Hjartað stöðvaðist næstum í brjósti
hennar. Jæja, þannig var því þá varið. Það
höfðu auðsjáanlega fleiri en hún lykil að
vinnustofu Evans.
Hún setti tösku sína, þar sem enginn
gat séð hana, leitaðist við að vera hirðu-
leysisleg á svipinn og gekk inn.
Það sat kona við skrifborð Evans.
„Gjörið þér svo vel og komið inn!“ sagði
hún vingjarnlega.
Hár hennar var gulbjart og liðað, aug-
un blá og fjörleg. Hún var óneitanlega
mjög falleg og aðlaðandi.
„Ég vissi ekki, að Evans hefði ráðið til
sín einkaritara!“ sagði Patricia stuttlega.
Hreimurinn í rödd hennar bar vott um
reiði og afbrýðisemi.
„Ég er nú ekki hérna, sem einkaritari
hans, þess þarf hann ekki méð,“ svaraði
konan við skrifborðið. „Lítið í kringum
yður! Það er allt í röð og reglu á borðinu
hans.“ Hún horfði rannsakandi á vanga-
svip Patriciu. „Ég ætti reyndar að kynna
mig fyrir yður,“ hélt hún áfram á sama
vingjarnlega háttinn. „Ég er Pamela St.
John Hutton, ef þér eruð þá nokkru nær.“
„Ö, jú,“ svaraði Patricia. „Ég hefi les-
ið allmikið af bók yðar — í smáköflum
yfir öxlina á sessunaut mínum í lestinni.“
Pamela hló.
„Guð blessi yður! Þér vitið ekki, hvað
ég skrifa hræðilega!“
„Þér hafið að minnsta kosti þá ánægju,
að vinna yður inn ógrynni fjár á þennan
hátt. Hundruð þúsunda á ári! En veslings
Evans lifir við sultarkjör.“
Pamela hló aftur.
„Finnst yður það vera illt hlutskipti —
yndisleg, nýtízku íbúð með útsýni yfir
fljótið, ágætir ritdómar í beztu blöðum
okkar og síðan en ekki sízt ung, fögur
stúlka, sem er mjög blíð og nærgætin.“
Patricia gekk að glugganum.
„Æ, þér-skiljið mig ekki,“ sagði hún og
starði út.
„Eruð þér ekki mjög ástfangnar af
Evans?“
Patricia sneri sér við — augu hennar
leiftruðu af reiði.
„Ilvað kemur yður það við?“
Pamela horfði beint í augu hennar. <
„Elskar Evans yður?“ spurði hún blíð-
lega.
Patricia fann, að tárin streymdu niður
kinnar hennar, og henni fannst, að hún
myndi deyja úr smán. Hvernig átti hún að
vita um tilfinningar Evans. Hann var svo
frægur og fjarlægur henni. Hann þáði ást
hennar eins og hún væri sjálfsögð, en
SmásaqjOL
eltir FRANCIS WHITING.
minntist aldrei á tilfinningar sínar gagn-
vart henni.
Einu sinni, þegar þau höfðu verið að
borða hádegisverð saman, hafði hann kast-
að lyklinum hirðuleysislega til hennar og
sagt:
„Líttu upp til mín og vittu, hvernig mér
gengur við söguna. Þú veizt, að hún er um
þig!“
Nú hafði hann lokið við að skrifa sög-
una, og hún vissi, að það yrði ekki auð-
velt fyrir hana að halda öllu lengur í hann
— Það hafði henni skilizt á þessum, tveim-
ur, hræðilegu vikum — og nú, þegar hún
hafði að lokum tekið ákvörðún sína — •—.
Hún fann, að hún var dregin að litla
legubekknum.
„Hlustið nú á mig, góða mín,“ sagði blá-
eygða konan. „Þér hlægið stundum að bók-
um mínum. — Það geri ég einnig. En þó að
þér hlægið, þá skuluð þér hafa eitt hug-
fast: Ég þekki konurnar. Ég skil þær, því
að ég hefi sjálf reynt margt. Ég veit, hvað
það er að elska mann og vera aldrei örugg
um hann. Ég veit, hvað það er að missa
hann, ekki einu sinni, heldur oft. Ég þekki
ástina og veit margt um Evans Anderson.
Við höfum alizt upp saman og ég hefi oft
xMitiitititiiiMtiMtiiimiiiiiiitiimiiiuMittiiiMimiiiiiMiaiiiitiiMimiiiitiiiiMMmitfe
: i
: 3
! VEIZTU—? I
=_____________________________________________ 3
= 1. Pljótandi tundurdufl eru þannig útbú- I
in, að þau sökkva eftir tuttugu og :
fjóra klukkustundir. Hyers vegna?
| 2. Eftir hvern er þetta erindi:
„Ástin hefir hýrar brár,
en hendur sundurleitar.
Ein er mjúk en önnur sár,
en þó báðar heitar.“
| 3. Hvenær var stofnaður bændaskóli að í
i Hólum ?
I 4. Hvað eru margir svartir og hvitir reit- f
i ir á taflborði? i
: >
: :
: 5. I-Ivað et algengasta meðal við hitasótt ? 1
| 6. Hvað voru greinarnar margar, sem |
| Lúther hengdi upp á kirkjudyrnar í |
: Wittenberg ? :
: :
: 7. Eru bætiefni í sykri?
I 8. Hvaða vintegund heitir eftir eyju i i
i Atlantshaf i ? i
: s
i 9. 1}r hvaða efni eru demantar?
i 10. Hvað margar gráður eru hornin í jafn- i
hliða þríhymingi? i
i Sjá svör á bls. 14. |
'><IIIIIIIIIIIIIMMIIIMIIIIIIIIMMIIIIIIIMIIIIMMmiimiMlllllllllllllllllimMmilMlllin'S>
séð hann verða ástfanginn, en þessar ást-
ir hans hafa jafnan verið skammlífar.
Hann er jafnveikur fyrir fögrum konum
og þær eru gagnvart honum. Hann notar
þær í skáldsögur sínar, en gleymir þeim
svo.“
„Já, það er eðlilegt,!* svaraði Patricia,
„þar til hann finnur þá, sem hann elskar í
raun og veru.“
„Þér eigið þar sennilega við sjálfa yður
— elska í blíðu og stríðu, þar til dauðinn
aðskilur,“ svaraði Pamela, hugsandi. „Ég
skal segja yður það, barnið gott, að Evan
Anderson er af þeirri manntegund, sem
þarf að eiga móður og margar vinkonur
— en ekki eiginkonu. Vinkonur, sem elska
hann og geta örvað trú hans á sjálfum sér
sem listamanni og skáldi. Eh móður þarf
hann að eiga, ergeturhjálpaðhonum,þegar
hann hrasar og meiðir sig. Það sem þér
verðið að gera yður ljóst er, hvort þér
viljið eig|i hann á þennan hátt, hætta að
elska hann, aðeins að heiðra hann og hlýða
honum og láta hann hafa fullkomið frelsi.
En ég er hrædd um það slíkt yrði yður of-
raun. Konur hugsa ætíð um barnavagna
og bindandi heimilislíf. Þær eru þannig af
guði gerðar!“
Patricia hló.
„Nú talið þér eins og stendur í bókum
yðar! Og síðan bætti hún við, fljótmælt:
„Þegar öllu er á botninn hvolft, þá á mað-
ur minningarnar, og þær eru mikils virði!
Vingjarnleg rödd Pamelu varð allt í einu
kuldaleg.
„Það kemur í ljós seinna, hvort svo er,“
sagði hún biturt. Hún stóð á fætur: „Og
nú verð ég að biðja yður að hafa mig af-
sakaða, ég þarf að halda áfram starfi
mínu! Evan bað mig að láta í ljós álit mitt
á þessari nýju skáldsögu, er hann var að
ljúka við. Ég get einnig sagt yður það,“
og hún horfði fast á Patriciu, „að Evan er
í raun og veru mjög hreinskilinn og heiðar-
legur.“
Þegar Pátricia stuttu seinna stóð á göt-
unni, var henni ljóst, að henni hafði verið
vísað kurteislega á dyr. Það gerði ekkert
til, hún var ekki í því skapi, að hún vildi
hitta Evans. Hún varð að fá tíma til að
jafna sig eftir þessa dembu og reyna að
líta á málið með sömu augum og fyrr.
Hún gekk aftur til gistihúss síns.
Patriciu fannst hún hafa þekkt þessa
Ijóshærðu konu alla ævi og jafnframt hat-
að hana. Þegar hún kom að gistihúsinu,
rétti dyravörðurinn henni bréf, en á þvi
stóð nafn hennar skrifað með stórri, festu-
legri rithönd og f jólubláu bleki. Það var
ekkert frímerki á því.
„Hvaðan kom það?“ spurði hún og velti
því á milli handanna.
„Það kom einhver sendisveinn með það
áðan,“ svaraði dyravörðurinn.
Þegar hún kom upp á herbergi sitt, reif
hún bréfið upp. Gulur miði, samanbrotinn
féll niður í keltu hennar.
Þetta var símskeyti, en á það voru skrif-
aðar nokkrar línur með f jólubláu bleki.
Pramhald á bls. 13.