Vikan - 29.08.1946, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 35, 1946
við bakkanum í dyrunum, því að hún kærði sig
ekki um, að hann sæi Juliet í þessu ástandi. Hún
setti bakkann á lága borðið fyrir framan arin-
inn, en Juliet bærði ekki á sér. Jill gekk aftur
að dyrunum og lokaði þeim. Hún vissi ekki,
hversu óstyrk hún var fyrr en hún lyfti te-könn-
unni til að hella í bollana. Hönd hennar skalf,
svo að hún hellti út á borðið. Teið var heitt og
sterkt. Jill beið meðan það kólnaði, en sleppti
ekki augunum af Juliet. Loks gat hún haldið boll-
anum upp að munni Juliet.
„Juliet!" kallaði hún og reyndi að lyfta höfði
hennar. „Reyndu að vakna, Juliet! Heyrirðu ekki?
Vaknaðu! Drekktu tebolla!"
Juliet opnaði augun.
„Búin — — að drekka — — kokteil — —“
sagði hún drafandi og auðsjáanlega með erfiðis-
munum. „Vil — *— ekki---------— te-------.“
„Þú skalt drekka það,“ sagði Jill og þrýsti
bollanum að vörum hennar.
Juliet kingdi teinu án þess að depla augunum,
það leit út fyrir, að hún vissi alls ekki, hvað hún
var að gera. Hún var búin að drekka um það bil
hálfan bolla, þegar hún tók að hósta og hneig
saman í stólnum. Hatturinn hentist út á gólfið.
Ifár hennar var klesst og flókið. Það var eitt-
hvað vonlaust við svip hennar þar sem hún sat í
stóra stólnum. Jill sótti púða og reyndi að hag-
ræða höfði hennar . . .
En það amaði eitthvað að. Hún gat ekki feng-
ið höfuð Juliet til að liggja kyrrt á púðanum. Hún
gat ekki haldið Júliet uppi. Umhverfið varð eitt-
hvað svo drungalegt, skelfilegt hér í herberginu,
þar sem Crystal Hatterick hafði . . .
Samkvæmt gamalli venju þreyfaði Jill eftir
slagæð Juliet. Leitaði skelfd á þessum margra
úlnlið eftir slagæðinni, sem ekki bærði á sér.
„Juliet . . . Juliet . . .“
Hún hrópaði ekki, hún var of máttfarin til
þess. Og hinn magri líkami Juliet rann hægt
niður úr stólnum, hikaði eina hræðilega sekúndu
á hnjánum og valt svo á gólfteppið.
Nei, hún gat ekki kropið niður við hhð Juliet
til þess að leita aftur eftir slagæðinni, nei, hún
gat það ekki! fullvissaði sjálfa sig um leið og hún
lagðist óafvitandi á hné.
Slagæðin fannst ekki. Hjartað bærðist ekki.
Ekkert líf í augunum. Jill lyfti augnalokunum
af sýnilegri kunnáttu hinnar æfðu hjúkrunar-
konu.
Dymar opnuðust, en Jill heyrði það ekki. Hún
varð ekki vör við það, að Alicia Pelham var inni
i stofunni fyrr en hin kalda rödd Aliciu sagði:
„Kæra Jill! Hvað er nú þetta? Er þetta ein af
vinkonum þínum? Það lítur út fyrir, að þú hafir
gefið henni nokkuð mikið að drekka."
Jill leit upp. Alicia, sem var með hatt, frakka
og ref, stóð og brosti, eins og hún hefði gaman
af henni og Juliet. Jill heyrði rödd sína segja:
„Hún er dauð. Juliet . . . er . . . dauð.“
Það vakti alls ekki undrun hennar, að Alicia
skyldi koma til hennar. Það var ekki það, sem
hún furðaði sig á, en hún var utan við sig vegna
hins óskiljanlega dauða Juliet.
„Hún er dauð,“ sagði hún hátt. „Hún er dauð.
Myrt. Alicia, hvað eigum við að gera?“ Þögnin
var svo djúp, að heyra hefði mátt saumnál detta.
Dauðaþögn ríkti í öllu húsinu að undantekinni
músikinni, sem heyrðist úr herbergi Stevens.
Stevens lék á hljóðfærið sitt — sveiflaði hinum
ósamhljóma tónum út um herbergið eins og ekk-
ert hefði skeð. Og við fætur Jill lá hinn föli líkami
Juliet. Hún hafði sannarlega ekki átt sjö dagana
sæla.
Þær urðu að gera eitthvað. Hringja í lækni.
En Juliet var þegar dauð. Jill hafði staðið nógu
oft augliti til auglitis við dauðann til að geta
séð það. ,
Alicia beygði sig yfir þennan litla ömurlega
líkama. Alicia var mjög falleg í hinni velsaum-
uðu göngudragt með dýru safalaskinni sveipað
um axlirnar og skrautlega, litla hattinn hátt uppi
á dökku hárinu, sem haldið var saman með silf-
ur spennu. Hún dró rúskinnshanzkann af hend-
inni og snerti við kinn Juliet með löngum, grönn-
um fingrunum með nöglum, sem lýstu eins og
kórallar. A baugfingri bar hún stóran, ljómandi
smaragð.
Alicia dró að sér höndina, stóð snöggt upp og
horfði á Jill. Andlit hennar var grátt og saman-
herpt. Hún beit i varirnar, benti á líkið á gólf-
teppinu og sagði síðan með glymjandi röddu:
„Hún er dauð! Hjúkrunarkonan. Dauð! Þú
hefir sem sé gert þetta aftur!“
Það var engum vafa undirorpið. Orð Aliciu
skárust eins og hnífur í gegnum þau hræðslu og
örvæntingarský, sem grúfðu í heila Jill. Og Alicia
sagði enn á ný:
„Þú hefir gert það aftur. Crystal dó með sama
hætti. Eitur. Þessi hjúkrunarkona hefir vitað
það og ógnað þér með því, að koma upp um þig.
Hún vissi það, kom hingað og — ■—. Hvert ætlar
þú?“
Fætur Jill höfðu borið hana í gegnum herberg-
ið. Henni fannst hún svo létt á sér og vissi ekki
einu sinni, að hún hafði hreyft sig.
„Stanzaðu! Hvað ertu að gera?“ Alicia var
á hælum henni og rak höfuðið ógnandi fram. Aug-
un voru hörð eins og í villidýri. Þessi frumstæða
árás hennár stakk mikið í stúf við venjulega
framkomu hennar.
„Ég ætla að senda eftir lögreglunni," sagði
Jill, alltof rugluð til að hugsa og hringdi bjöll-
unni.
„Lögreglunni!" hrópaði Alicia. „Ætlarðu að
gefa þig fram af fúsum vilja?"
„Ég hefi ekki myrt hana. Ég hefi heldur ekki
myrt Crystal."
Augu Aliciu voru skær og athugul. Jill fannst
þau ljóma af sigurhrósi, kærkominni vissu — eins
og tilviljunin hefði lagt vopn í fagrar og hvítar
hendur Aliciu.
Síðan sagði Alicia hugsi og horfði stöðugt á
Jill:
„Þú varst hér, þegar Crystal dó. Hún var þeg-
ar á batavegi. Það varst þú, sem barst ábyrgð á
henni, þegar hún — þegar hún allt í einu dó. Og
síðan giftist þú Bruce."
„Ef Bruce væri hér — -—.“
„Ef Bruce væri hér, myndi hann líka skilja,
hvernig í öllu liggur!"
„Hringdi frúin?" sagði Gross um leið og hann
opnaði dyrnar. Svo kom hann auga á Juliet.
Alicia dró andann djúpt. Jill heyrði það ig einn-
ig að Gross stóð á öndinni. Náfölur sneri hann sér
að Aliciu til að taka við skipunum.
„Hvað . . ?“ byrjaði hann skjálfandi röddu, og
Alicia flýtti sér að svara:
Blessað
harnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Upp, upp! Litli kúturinn Mamman: Elskan min, þú mátt ekki hossa
hans pabba, hot, hot! Lilla svona mikið — komdu Lilli minn —
Lilli: Da-da —. mamma skal passa hjartagullið sitt!
Pabbinn: En elskan min---------.
Pabbinn: Lilla virtist þykja
þetta svo gaman. Bjallan
hringir, það er bezt að ég fari
til dyra.
Pabbinn: En áður en við förum að tala um
viðskiptin ætla ég að sýna bamið okkar!
Vinurinn: Hann er auðvitað bezta bam í
heimi eins og öll önnur böm!
Pabbinn: Við verðum að ganga hljóðlega —
við megum ekki trufla hann!!
Vinurinn: Ég vona bara að hann þegi, þar sem
ég kæri mig heldur ekkert um að láta tmfla
mig —.
Pabbinn: Mamma hans hefir látið hann í grind-
ina til þess að leika sér.
Vinurinn: Nú, það er eins gott að hann venjist
henni strax — þegar hann verður fullorðinn og
kvænist verður hann aftur lokaður inni.