Vikan - 29.08.1946, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 35, 1946
að hún var ekki hrædd. HS.nn snart hönd henn-
ar létt. Hún leit á hann og brosti. Þetta var
kveðja þeirra. Svo sneri hann sér að ofurstanum.
„Það kemur einhver," mælti hann. „Sennilega
er það Geoffries með sjúkrabörurnar."
Ofurstinn hlustaði.
„Þetta er ekki Geoffries," fullyrti hann, „enda
gæti hann ekki verið kominn svona fljótt aftur.“
Ösjálfrátt litu allir til dyranna og mennirnir
gripu til marghleypanna. Fótatakið heyrðist nú
ekki lengur, en augnabliki síðar var barið hægt,
en ákveðið á dyrnar.
„Hver er þar?“ hrópaði Carmichall.
Ekkert svar. En allt í einu opnaði Nicholson
hurðina og hávaxinn maður, sem allir þóttust
kannast við, kom í ljós. Andlitið var næstum
hulið af felltri, hvítri skikkju.
„Hver eruð þér?“ endurtók ofurstinn og það
vottaði fyrir forvitni í rödd hans. Augnablik
stóð maðurinn hreyfingarlaus — svo lét hann
skikkjuna falla á gólfið. Það var Nehal Singh,
sem stóð fyrir framan þau.
XXX.
Fólkið hans.
Nehal Singh lét aftur hurðina og gekk svo að
borðinu í miðju herberginu.
„Þið þurfið ekki að verða óróleg,“ mælti hann.
„Ég er einn.“
Allir bærðu á sér. Carmichall ofursti dró and-
ann djúpt.
„Þér eruð sannarlega hugprúður, að þora að
koma hingað,“ mælti hann. „Mig undrar að þér
skylduð ekki vera skotinn niður af varðmönn-
um okkar."
„Til eru leynigötur og neðanjarðargöng í
Merut, sem þér þekkið ekki,“ svaraði hann og
brosti ofurlítið.
„Þá hefðuð þér getað sparað yður mikið ómak
og fyrirhöfn, ef þér hefðuð notað þau dálítið
fyrr,“ svaraði ofurstinn beisklega.
„Eg berst helzt við yður á opinberum vígvelli."
Svó Sneri hann sér að Nicholson. „Ég skulda yð-
ur afsökun. Þegar þér komuð til mín í musterið,
smánaði ég yður. Þér eruð allir hugrakkir menn.
Ég sver yður —“ rödd hans skalf af niðurbældri
geðshræringu — „þau augnablik komu í síðustu
viku, að ég var hreykinn af, að þér höfðuð einu
sinni kallað mig vin yðar.“
„Getum við ekki kallað .yður það ennþá,
fursti? Getum við ekki^endurvakið foma tíma?“
spurði Nicholson rólega og innilega.
Ofurstinn hnyklaði brýrnar. Að hans dómi
sýndi Nieholson ekki nógu mikið stærilæti. En
Nehal Singh notaði sér þetta ekki. Hann rétti
út báðar hendur sínar í mikilli geðshræringu.
„Guð gefi að ég gæti það! En það er ómögu-
legt! Ég stend og fell með fólki mínu. Ef ekki
skeður kraftaverk, er ég neyddur til að eyði-
leggja ykkur öll. Og það er kraftaverkið, sem
ég leita nú að.“ Hann benti á Travers, sem fylgdi
hverju orði furstans með athygli. „Herra Trav-
ers! Hafið þér ekkert að segja mér?“
Þau litu með hálfgerðri meðaumkun á Trav-
ers, en hver getur lýst undrun þeirra, já, hræðslu,
er þau sáu hinn deyjandi mann rísa á fætur með
ógurlegum erfiðismunum og skjögra tvö skref
áfram. Það var eins og einhver yfirnáttúrlegur
kraftur gæfi honum þrótt.
„Já, ég hefi dálítið að segja yður,“ sagði
hann, „og ég kalla Nicholson til vitnis um, að
ég vildi hafa sagt það fyrr, ef ég hefði getað.“
Nehal Singh gekk tvö skref áfram. Þeir stóðu
sitt hvoru megin borðsins, eins og ákærður og
dómari.
„Travers! Þér vissuð að kona var.— ensk kona
—lokuð inni i höll minni?“
„Já.“'
„Hún afhenti yður eitthvað — bréf eða nokk-
ur skjöl — sem ég átti að fá?“
„Já.“
„Fáið mér þau nú!“
Með skjálfandi höndum fálmaði Travers við
brjóstvasa sinn og dró þaðan nokkur samanbrot-
in skjöl.
„Vitið þér, hvað stendur í þessum skjölum?"
„Ævisaga hennar."
„Ævisaga hvers?" Spumingin kom eins og
marghleypuskot.
Hægt og greinilega svaraði Travers:
„Þessi skjöl hafa tilheyrt Margaret Caruthers
— móður yðar.“
Carmichall ofursti rak upp hljóð, eins og hann
hefði fengið svipuhögg í andlitið. Nehal Singh
þreif skjölin og sleit simdur bandið, sem var ut-
an um þau.
„Carmichall ofursti," mælti hann, „í nótt gaf
kona upp .andann í örmum mínum. Hún var ensk
og sagði mér frá skjölum þessum. Nú hefi ég
fundið þau. Ef til vill er hér kraftaverkið. Viljið
þér lesa það, sem hún hefir skrifað?“
Ofurstirin tók við skjölumun og rannsakaði
þau.
mælti hann, og hann þekkti varla sina eigin
rödd. „Það byrjar þannig:
„Ég hefi fundið nokkra pappirsskækla og sjálf
hefi ég búið til penna og blek, því að nú ætla
ég að skrifa ævisögu mína. Hvers vegna eigin-
lega? Að upplagi er ég ekki þunglynd, þótt ég
hafi ætið verið nokkuð dul. En nú verð ég að
tala. Þessi þögn gerir mig vitskerta. Og hve
mörg ár hefir hún varað? Guð veit það — ég
er orðin næstum uppgefin að telja þau. Ég þekki
ekki orðið málróm minn, hönd min skelfur og
ég man varla, hvernig bókstafirnir eru. Ég undr-
ast aðeins, að ég skuli ekki vera orðin brjáluð.
En heili minn starfar og mér hrýs næstum hug-
ur við, hve heilbrigð og hraust ég er. Dauðinn,
sem allt slær í blindni, hefir þyrmt mér, sem
heimurinn hefir gleymt. Ef til vill er það hegn-
ing, því að ég 'verðskulda hegningu — ég hefi
svikið sjálfa mig, eðli mitt, kynflokk þann, sem
ég tilheyri. Of seint hefir mér orðið það ljóst,
hvað ég hefi gert — eða kynni ennþá að vera
einhver von? Ekki get ég náð til hinna dauðu
— en einn er þó á lífi — sonur minn — og hon-
um skrifa ég þetta. Ef til vill berst honum þetta
einhvern tíma í hendur — og hjálpar honum.
Eftir þvi sem ég kemst næst, hlýt ég nú að
vera í kringum 43 ára að aldri. Ef ég man rétt,
var ég 28 ára, er óhamingjan dundi yfir okkur,
og síðan eru liðin heil 15 sumur. Aður en þetta
bar við, hafði ég verið 5 ár í hjónabandi. Ég var
ung og óreynd, þegar ég giftist. Eg trúði á
mann minn í einu og öllu og fannst hann full-
nægja öllum draumum og hugsjónum ungrar
stúlku, En aðeins eitt ár varaði draumurinn.
Hann elskaði mig ekki. Hann fyrirleit mig —
aðeins vegna peninga minna átti hann mig. Og
ég ætti að hafa vitað, að þessu var þannig var-
ið; en ég var aðeins barn. Sannleikurinn var sá,
að það var Hindúablóð í æðum mínum. Faðir
minn, sem var Englendingur, hafði átt konu af
Hindúa-ættum. Hún var af fursta-ættum og aðal-
borin, en hugsunarháttur minn var enskur, til-
finningar og uppeldi, jafnvel útlit — en allt kom
fyrir ekki — maðurinn minn leit niður á mig.
Hann skoðaði mig sem veru, sem stæði honum
neðar, og hefði aðeins hlotið að erfðum verstu
eiginleika þessara tveggja þjóða. Hann reyndi
að leyna tilfinningum sínum, fyrirlitningunni,
sem hann bar fyrir mér, ekki þó eingöngu per-
sónulega, heldur uppruna mínum — en honum
tókst það ekki. 1 byrjuninni barðist ég á móti
þessu, en að lokum rann það upp fyrir mér, að
gagnvart honum og öllum heiminum var mann-
eskja af blönduðu blóði útskúfuð. Það marði
hjarta mitt. Síðasti ástarneistinn hjá mér kuln-
aði út alveg, þegar hann kvöld eitt kom heim
með ókunnugt, nafnlaust stúlkubarn, er hann
fól umsjá minni með þeim orðum, að héðan í
frá ætti að fara um það eins og okkar eigið barn.
Ég hélt að þetta væri yfirlögð smán, til þess að
sýna mér, að með mig gæti hannfariðeinsoghon-
um sýndist. Guð fyrirgefi mér — ég hélt, að hann
ætti þetta barn. En ég var of stærilát til að
krefjast nokkurra skýringa og sjálfur gaf hann
engar. En svo var þaö ég, sem var vond. Ég varð
þess vör, að manninum mínum fór að þykja vænt
um mig, þrátt fyrir allt — ef til vill vegna þess,
hve köld ég var gagnvart honum. Ég endurgalt
ást hans með orðlausu hatri. Ég hefði getað
hjálpað honum, getað bjargað honum frá mörgu,
en ég gerði ekki svo mikið sem rétta honum
höndina. Gagnvart barninu vona ég og held, að
ég hafi verið réttlát. Það hafði einnig blandað
blóð í æðum sinum, og ég hugsaði með beiskju
til þess, að örlög þess myndu verða svipuð og
mín; þess vegna fann ég til dýpstu meðaumk-
unar með því og sendi litlu stúlkuna við fyrsta
tækifæri til Englands, að því er virtist vegna
heilsu hennar, en í raun og veru til þess að þyrma
lienni svo lengi sem unnt væri við þeirri smán,
sem Englendingar í Indlandi sýna þess háttar
veslingum." Ofurstinn þagnaði eins og honum
hefði dottið eitthvað í hug. Hann leit órólega til
,Það er hvorki dagsetning eða yfirskrift,*'
MAGGI
OG
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.