Vikan - 17.10.1946, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 42, 1946
r
Fyrirgefðu mérl
5MA5AGA EFTIR JDSEPH KESSEL.
TTÚN hafði brunasviða í hálsinmn og
bað mann sinn um meira vatn. Það
fór hrollur um Allan, þegar hann heyrði
þreytulega rödd hennar.
Hún lá í rúminu rétt við breiðan glugg-
ann, sem stóð opinn. Með blænum barst
stingandi ilmur ýmissa hitabeltisjurta os
saman við hann blandaðist þefur af sölt-
um sjó.
Sólin var í þann veginn að koma upp
og geislar hennar brotnuðu á hvítum
öldukömbiun, sem skullu á svörtu rifjum
utan með strönd eyjarinnar.
„Hlustaðu!" muldraði unga konan með
erfiðismunum.
Úr fjarska eða mjög nálægt — það var
ekki hægt að segja hvaðan það var —
heyrðust veikir hljómar frá gömlu hljóð-
færi og ógreinilegar unglingslegar raddir
sxmgu undir.
„Þetta eru „hawaiigítarar“, Edith,“
sagði Allan. „Hefir þú óþægindi af að
hlusta á þá? Á ég að senda til þeirra og
biðja þá að hætta?“
„Æ, nei — þeir hafa góð áhrif á mig. ‘
Edith velti höfðinu á annan vangann,
magnþrota af því að tala, og hendumar,
sem hún hafði spennt yfir brjóstið, féllu
niður máttlausar. Líkami hennar hafði
verið sem eitt vellandi sár af kvölum, en
eftir þessa hræðilegu nótt, naut hún svala
morgunsins.
Undan hálfluktum augnalokunum horfði
hún í gegnum gluggann og út í garðinn,
þar sem beinvaxin pálmatré stóðu eins
og hermenn á verði og þar sem undarleg
hitabeltisblóm uxu. Lengra í burtu, úti á
hrísökrumnn, unnu blökkumenn í skurð-
unum.
Hjarta Edith, sem hafði slegið óreglu-
lega, og með köflum óeðlilega ört, tók
ofsafenga kippi.
Allt þetta — þessi tígurlegu tré, víðáttu-
miklu akrar, sem gáfu eiganda símun ár-
lega stórfé í aðra höndu — allt þetta var
eign Allans og báru ótvíræð merki skap-
festu hans og viljaþreks.
Þama var ekkert, sem ekki var hans
eign — öllu þama hafði hann bylt til og
breytt eftir sínum geðþótta, jafnvel kóral-
rifumun við ströndina, þar sem bláar út-
hafsöldumar brotnuðu með sogandi nið.
Hversu oft hafði Edith ekki staðið við
gluggann og fimdið skelfinguna læsast um
sig við þessa sjón! Hún hafði verið ein-
mana í allir þessari náttúrufegurð og
auðæfum, sem maður hennar var einvaldur
jrfir. Einnig réði hann yfir brúnu villi-
mönnunum, sem þræluðu og unnu eins og
skepnur. Búgarðurinn var eins og heilt
ríki út af fyrir sig, þar sem Allan réði lög-
um og lofum. Hún leit hægt á hann og var
þögull ótti í augum hennar.
Hann sat hnípinn við rúmstokkinn. Hún
gat séð grófgert, grátt hár hans, snögg-
klipptan, sólbrendan hnakkann, breitt ennið,
arnarnefið og harðneskjulegan munninn.
Hvernig hafði hún getað elskað þetta and-
lit, sem líktist svo ránfugli ? Hvernig hafði
hún getað yfirgefið England og farið með
honum til þessa búgarðs, — sem var í
raun og vem hið eina, sem hann elskaði?
Hún gat ekki hugsað meira, sársauki,
sem líktist brimakvölum fór um vinstri
síðu hennar og breiddist síðan út um allan
líkamann. Veikar stunur bárust frá blá-
leitum vörum hennar.
Allan leit upp við hljóðið og augu þeirra
mættust. Augu Edith vom hlýleg og grá,
þrátt fyrir kvalir hennar, augu Allans vom
græn og með litlum, gljáandi augasteinum.
„Hvað get ég gert fyrir þig, ástin mín.“
spurði hann lágt.
„Kemur læknirinn ekki fljótlega?"
„Það er langt til þorpsins, og Chenglagði
ekki af stað fyrr en í morgun.“ Edith
sýndist hún sjá undarlegan sigrihrósandi
glampa í augum manns síns. Og óttinn,
sem hafði svo oft gert vart við sig, þegar
-------------------------------.....^
| VEIZTU — ? |
I 1. öldum saman hafa MalayjaþjóðflokJíar =
mœlt tímann eftir „Mata Hari“. Hva8 I
merkir „Mata Hari“?
I 2. Hvaðan er orðið „punktur” tekið?
3 I
I 3. Hvað margar framtennur hefir eauð- f
kindin í efra skolti?
1 5
| 4. Hver ætli sé elzta bindindisræða i ís- \
1 lenzkum bókmenntum? I
S =
I 5. Fyrir hvað varð Richard Aldington f
heimsfrægur 1929?
1 3
5 6. Hver var fyrsti bannmaður á Islandi? f
1 7. Hvar er þessi setning. En þjóð hans í
gjörði ekkert bál honum til heiðurs i
eins og feðrum hans?
3 5
i 8. Hvaða bætíefni eru í spínati?
I c
I 9. Eftir hvem er óperettan „Leðurblak- 1
an“?
| 10. Hvaða heimsálfan er sléttlendust ?
: ■ 5
Sjá svör á bls. 14.
hún leit á harðneskjulegt andlit hans, jók
á skjálftan, sem stafaði af hitasóttinni.
Það var eins og hann hefði getið sér til
um hugsanir hennar, því að hann lét langa
og grófa finguma strjúkast ástúðlega yfir
enni hennar. I fyrstu varð hún hrædd við
snertingu hans, en smátt og smátt róaðist
hún. Allan elskaði hana! Að vísu á dálítið
klaufalegan og ruddalegan hátt, en með
áköfum ástríðum. Hann hafði alltaf látið
eftir henni allar hennar óskir og skolfið
af gleði þegar hún sýndi honum ástaratlot.
Já, jafnvel núna í nótt — hafði hann þá
ekki vakað yfir henni með þolinmæði og
umhyggju? Hvers vegna ætti hún að ótt-
ast hann, þegar hann var eiginmaður
hennar ? Hún gat meira að segja núna lagt
líf hans í rústir með því að segja nokkur
orð.
Sjúkdómurinn, sem lamaði unga lík-
ama hennar, gerði viðbjóðin á honum að
engu og mýkti hjarta hennar. Iðrun fór
að gera vart við sig hjá henni. En hún
hrinti öllum slíkum hugsunum frá sér, en
þó gat hún núna horft með meira umburð-
arlyndi á þetta andlit, sem hún elskaði ekki
lengur.
Hún sneri allt í einu andlitinu að hon-
um, og þar sem hann hafði ekki búizt við
því að hún liti á sig, sá hún andlit hans
án þess að hann hefði tíma til að skipta
um svip og dylja tilfinningar sínar, og gat
hún þá ekki varizt því að reka upp lágt óp.
Því að í þessum skörpu andlitsdráttum
las hún svo mikla sorg og óendanlega um-
hyggju, að hún þóttist sannfærð um að
dauðinn lá í leyni í þessari stofu, og að
eiginmaður hennar vissi það.
Allan, sem sá að hún hafði skilið, hvern-
ig kómið var, leit undan án þess að segja
orð.
Brúnir menn, sem gljáðu eins og eir-
líkneski, sáust í fjarska. Vindurinn bar
með sér sterkari ilm en áður og hafið virt-
ist dökkblárra. Aldrei hafði Edith fundizt
hún eins einmana og á þessari örlaga-
stund. Hún þráði að þrýsta sér nær þess-
um eina manni, sem var hjá henni, sem
— þrátt fyrir allt — var henni svo nákom-
inn. En til hún gæti fengið huggun og frið
í örmum hans, varð hún fyrst að gera hon-
um játningu sína.
„Allan,“ hvíslaði hún með röddu, sem
þegar var farin að líkjast dauðahryglu, „ég
get ekki dáið með það leyndarmál, sem
íþyngir mér. Ég verð að játa eitt fyrir þér
og biðja þig um fyrirgefningu.“
Hún þagnaði, dró síðan andann djúpt
og hélt áfram.
„Ég hefi verið þér ótrú! Fyrir þremur
dögum sigldi héðan brezkt herskip. Um
borð í því var — liðsforingi------
Hún gat ekki meira, hún þagnaði. Allan
horfði á hana lengi, þar sem hún lá þarna
föl og þjáð.
Síðan kom svar hans kalt og rólegt.
„Eg þarf éinnig að biðja um fyrirgefn-
ingu, Edith! Ég vissi þetta! Það var ástæð-
an til þess að ég gaf þér inn í gær „hawai-
iskt“ eitur, sem innfæddir menn nota —“