Vikan - 17.10.1946, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 42, 1946
11

lllllt■llll■l•l•t•■ll■l•|•■••■•••••■■•l••■|l••l•••••l|
Framhaldssaga:

MIGNDN G. EBERHART:
14
SEINNI KONA LÆKNISINS
^|iiMmiiiiiMiiiiiimiiMiHiHiiuiumiiiimiiiiiitiimiiiMimMiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiHmiii"ii"""||"|i"""""""|lll>"llll,lllll,,l,l,,ll>l,llllllll,lllll,lllll,lil
iiiimiiiiiumuuiuimimuuuuuiuiimimuuiuuiiiiiuiiiiiiiiiiii"iiui"i">""ui"uu"(<*
„Jill!“ hálfhrópaði Andy. „Slíttu þig lausa!
Gleymdu Bruce! Ég var neyddur til að segja þér
þetta til að vernda þig gegn sjálfri þér, til að
sýna þér fram á að þú ert frjáls — siðférðislega
séð — og ert honum á engan hátt skuldbundin.
En gleymdu honum! Gleymdu Aliciu! Láttu þau
heyra fortíðinni til. Lofaðu mér að flytja þig
burtu, áður en — já, áður en þau geta búið þann-
ig í haginn, að ég geti ekki komið þér í burtu!“
sagði hann að endingu.
Hinn hræðilegi sannleikur hljómaði hörkulega.
Og nú gat hún aftur hugsað með samhengi.
„Þeir geta ekki fangelsað mig. Ég hefi ekkert
brotið af mér.“
„En það verður samt gert, Jill. Ég veit vel að
það varst ekki þú, sem myrtir Juliet. En •— þú
gafst henni teið. Það varst þú, sem hún kom til
að heimsækja. Ef þú ferð burtu með mér, fá þeir
tíma til að leit að og finna hinn rétta morðingja.
En eins og málum er nú varið, er það rökrétt að
gruna þig.“
Hún gekk að hinni hliðinni á skrifborðinu og
settist. Hún virtist mjög ung og varnarlaus í
gulu peysunni og bláa pilsinu. Hún var föl. Hár-
ið hennar lýsti eins og geislabaugur í birtunni
af lanpanum. Og svefnlaus nóttin hafði markað
djúpa skugga í kringum augun.
„Þú — grunuð um morð!" hrópaði Andy og
hló hörkulega. „Þjí, Jill!“
„Andy-------“ sagði Jill án þess að taka eftir
hlátri hans. „Kvöldið, sem þú sagðir mér frá
nafnlausu bréfunum til lögreglunnar — — þá
sagðir þú, að þú álitir sjálfur, að hún hefði verið
myrt. Þú sagðist álíta, að iögreglan hefði á réttu
að standa. Hvers vegna áleiztu ]það?“
„Vegna Aliciu," svaraði Andy. „Það er bezt, að
ég segi sannleikann umsvifalaust. Ég hefi áður
reynt að gefa þér bendingar, án þess þó að segja
þér of mikið, en það varð bara til að gera þér
erfiðara fyrir. Ég áleit, að Alicia — nú já, þú
veizt, að Alicia var hér eftir hádegi daginn, sem
Crystal dó. Og Alicia var sú eina, sem grætt gat
á dauða Crystal. Þá væri Bruce laus og liðugur
og gæti kvænzt Aliciu og þannig yrði slúðri og
óþægindum af skilnaði útrýmt. Fyrir Aliciu var
það þægileg lausn — og ég veit ekki — ég hefi
nú alltaf verið þeirrar skoðunar, að Alicia léti
sér ekki allt fyrir brjósti brenna, þegar hún
keppti að einhverju!"
„Já, en það var þó raunverulega Crystal, sem
ól önn fyrir Aliciu?"
Andy yppti öxlum.
„Jú og með samþykki Bruce. Ef til vill að
áeggjan hans. Þú mátt ekki gleyma, því að vin-
átta Bruce og Aliciu er allnáin. Þú veizt, að þau
eru bæði mjög óvenjuleg manntegund. Bæði fyr-
irlíta allt, sem er smáborgaralegt, algengt og það,
sem vekur athygli. Auk þess elskast þau af mik-
jlli ástríðu. Nei þetta var fantabragð hjá Bruce.
Að kvænast þér til að særa Aliciu! Ég veit ekki
hvað olli missætti þeirra. Og ég veit heldur ekki,
hvenær eða hvernig þau sættust aftur — aðeins,
að það skeði of seint. Þegar þið Bruce voruð
gift. Og Bruce — mér þykir sennilegra, að hann
hafi reynt að brjóta af sér ást Aliciu, þegar hann
skyldi, hvað hann hafði gjört þú þekkir skap-
gerð hans. Þú veizt, hversu skyndilegar ákvarð-
anir hann tekur stundum! •— Þegar honum varð
Ijóst, hvernig hann hafði komið fram við þig og
Aliciu, reyndi hann að losna við hana. En það
varð honum um megn. Það-----------
„Eg vil helzt ekki ræða þá hlið málsins, Andy.
En hitt er víst, að Alicia stendur á svo háu
menningarstigi, að hún er langt upp yfir það
hafin að fremja morð.“
„En hvað þú ert einföld, Jill! Alicia er vel-
uppalið, fagurt villidýr. Segðu mér, hvenær kom
hún eiginlega í gær?"
„Rétt eftir að Juliet dó. Hún — ég á við Alicia
— kom eins og þruma úr heiðskýru lofti inn í
herbergið — —.“
„Grunaði mig ekki! Vissir þú, að hún var í
húsinu?"
„N—nei. Hún sagðist hafa komið til að tala
við Magde. En það heyrðir þú sjálfur."
„Þá getur það vel hafa verið hún, sem gaf
Juliet þennan kokteil!" hrópaði Andy. Á meðan
Juliet sat og beið í gestastofunni. Eða þá, að
hún hafi mætt henni á leiðinni hingað og farið
með hana inn i veitingahús og reynt að veiða
upp úr Juliet. Og þá hefir Juliet ef til vill ekkert
viljað segja og Alicia séð fram á, að hún þyrfti
aftur að gripa til eitursins — og gert það ?
Fengið Juliet til að líta á einhvern, sem gengið
hefir fyrir gluggann og notað tækifærið til að
koma eitrinu í glasið?“
„Svona., þegiðu nú, Andy! Þetta hljómar svo
hræðilega eðlilega."
„Það er það líka, Jill. Þó að það hafi ef til
vill farið dálitið öðruvísi fram. En það hlýtur
að vera rétt i aðalatriðum. Og það getur hafa
verið Alicia . . .“ Andy keyrði hendurnar aftur
i gegnum hárið og hélt áfram: En við getum
ekki sannað það. Hún hefði getað það. En það
getur likan einhver annar hafa gert það.“
„Það getur líka hafa verið Alicia, sem kom
inn í herbergið mitt í nótt,“ sagði Jill í þungum
þönkum. „En það getur ekki hafa verið hún,
sem kallaði Bruce út. Annars gæti — —.“
„Hvað — hvað segirðu? Kom inn í herbergið
þitt í nótt?“ spurði Andy og beygði sig fram til
að horfa inn í augu henni. Augu hans lýstu eftir-
tekt og óró. „En við hvað áttu, Jill?“
„O, ég veit ekki einu sinni, hvort það er
nokkuð alvarlegt," sagði Jill eins og hún vildi
draga úr því, sem hún hafði sagt, en sagði hon-
um samt, hvað borið hafði við.
„Og þetta er í fyrsta skipti, sem Bruce er
ga.bbaður,“ sagði Andy, meðan hún þagði. „Það
er eitt af því, sem við læknarnir verðum að vara
okkur á. Segðu mér — veit Bruce, hvað var i
glasinu?"
„Nei, það held ég ekki. Að minnsta kosti ekki
ennþá. En ég hefi ekki séð hann síðan snemma
í morgun."
„Það er samkvæmt því einlwer, sem hyggur,
að Juliet hafi heppnazt að segja þér eitthvað,
áður en hún dó,“ sagði Andy hægt. „Það bendir
til þess, að þessi einhver geti alveg komið hingað
og farið héðan eins og honum — eða henni —
þóknast. Og að þessi sami einhver, hafi vitað
með hvaða. hætti væri hægt að ginna Bruce —
og lögregluþjóninn, sem var hér á verði í nótt —
burtu héðan! Jill-------það þýðir ekki að ætla
að loka augunum fyrir staðreyndunum, jafnvel
þótt þær valdi manni sársauka og óþægindum.
Þú veizt eins vel og ég og allir, sem þetta mál
eru viðriðnir — að þeir eru mjög fáir, sem hægt
er að gruna."
Hann þagnaði snögglega. Það kom imdarlegur
svipur á andlit hans og hann spurði:
„Jill — ertu nú líka alveg viss um, að Bruce
hafi farið?"
Og þegar hún horfði á hann, hálfskelfd, hálf-
lömuð vegna orða hans, hélt hann áfram í kyn-
legum tón:
„Hann er svo óhlífinn, Jill. Og svo — svo til-
Utslaus. Þú hefir sjálf séð það, sem ég hefi séð,
á spítalanum! Og þó---------. Nei, Jill, það getur
ekki verið, að hann hafi gert það! Hann getur
ekki hafa gefið Crystal-------.“
Hún fann eitt andartak löngun til að minna
hann á annað í fari Bruce, en hún gerði það ekkí.
Þess í stað sagði hún dálítið hikandi:
„Það voru fleiri í húsinu í nótt. Fleiri, sem
hefðu getað komiðst inn. Madge — Alicia —
Steven. Og Guy Cole kemur og fer, þegar hann
vill og hefir alltaf gert það. Ég veit ekki, hvort
dyrnar hafa verið læstar eða ekki í nótt . . .“
Hún braut heilann um það, hvort ekki væri
um fleiri að ræða. En það var enginn — að
undanskildu þjónustufólkinu. Og grunur um það
var alveg út i bláinn.
„Madge er alveg óskiljanleg. Hún líkist
Crystal, en hefir erft dugnað föður síns og til-
litsleysi, held ég. Og Madge er aðeins barn. Hún
myndi ekki hafa gert sér ljóst, hvað hún hafði
gjört.
En Madge hefir áreiðanlega ekki byrlað móður
sinni eitur! Og heldur ekki Juliet. Hún hafði
hvorki hneigð né tækifæri til þess — nei, Andy,
við skulum halda okkur að staðreyndunum.'*
„Þú hefir rétt að mæla,“ sagði Andy. „Við skul-
um sjá: Hver getur sannað fjarveru sina á þeim
tima þegar Juliet hefir verið gefið eitrið ? Hvern-
ig komst hún inn? Hversu lengi hafði hún verið
hér, þegar Gross fann hana? Hver sá hana hér?
Hvað vissi hún?“
„Steven getur sannað sakleysi sitt," sagði Jill
allt í einu. „Ég heyrði hann leika. Jú ég veit,
að hann var allan tímann uppi í músikherberg-
inu.“
„Ég held — mig langar til að tala dálítið við
Gross," sagði Andy. „Má ég hringja á hann?"
. IX. KAFLI
Gross stóð í dyrunum.
„Hringdi frúin?“
Hin sviplausu augu hans tóku eftir hverju
smáatriði og hann heyrði hið alvarlega samtal
þeirra, sem lyktaði um leið og hann opnaði dym-
ar.
„Gross, það-eru nokkur atriði varðandi atburð-
ina í gær, sem frú Hatterick vill gjaman fá upp-
lýsingar um. Viljið þér gjöra svo vel að loka
dyrunum á eftir yður."
Gross hlýddi, lokaði dyrunum hljóðlega og
gekk inn í stofuna. Hann var eins og alltaf áður
ákaflega virðulegur í röndóttu, stífpressuðu bux-
unum og svarta jakkanum, sem ekki tókst að
hylja stóra ístruna, og sviplaus augun, sem
sáu allt. Daginn áður hafði hann verið hræddur
og ruglaður. Nú var hann aftur orðinn sjálfum
sér líkur, óaðfinnanlegur og hjálpfús.
„Að því er okkur skilst, Gross, vomð það ekki
þér, sem hleyptuð ungu stúlkunni inn í gær?“
„Nei, það var ekki ég.“
Andy stóð upp, gekk að skrifborðinu og tók
sér sigarettu úr öskjunni og settist því' næst I