Vikan - 29.07.1948, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 31, 1948
7
Úr ýmsum áttum —
Amerískar konur gátu árið 1947
keypt 10 pör af sokkum hver, 7 pör
voru úr nylon. Árið 1940 keypti hver
kona 14 pör af sokkum, 1 par var úr
nylon. 1 Frakklandi eru starfandi 40
verksmiðjur, sem framleiða nylon-
sokka. Á mánuði framleiða þær
50.000 pör.
! ! !
Áður fyrr héldu vísindamenn, að
loftslagið í Ámeríku væri ekki hollt
fyrir líkamsvöxtinn. Þeir álitu, að
dýr sem lifðu bæði í Evrópu og
Ameríku, væru smávaxnari í Ame-
ríku, og að sama máli gengdi um
mannfólkið. Þó að það sé að vísu rétt,
að sumir kynflokkar séu hávaxnari
en aðrir, er ekkert sem bendir til, að
•>
það sé fyrir áhrif loftslagsins.
! ! !
Kvikmyndaleikari í Hollyvood, sem
vildi vera öðru vísi en aðrir, hefur
einkasundlaug í garðinum hjá sér.
Þegar veizlur eru, fara gestirnir oft
í laugina eftir matinn. Til þess að
skemmta gestum sínum sérstaklega
gaf Buster Keaton hverjum gesti
nýjan sundbol. Þegar gestirnir, sem
komnir voru í gott skap, hlupu út
í laugina, kom það í ljós, að sundbol-
irnir höfðu verið saumaðir saman
með pappírsþræði. Þetta var eftir
þeim eða finnst ykkur það ekki?
! ! !
Nef Tycho Brahe var ekki ódýrt
nef. Hinn frægi stjörnufræðingur
missti sitt raunverulega nef í einvígi,
en lét þá búa sér til nef úr gulli, sem
í lögun svaraöi til hins fyrra. Gull-
nefið var fest með límkenndu smyrsli,
sem Tycho Brahe bar alltaf á sér.
Það var líka nauðsynlegt fyrir hann,
þar sem nefið var sjaldan lengi fast
í einu. , , ,
1 Saudi-Arabíu er kaffinu skipt I
3 flokka: Nr. 1 eru baimir, sem falla
Ibúar Suðarhafseyjanna notuðu
Jifnr, jvavr naalreivV Jttr r jfemuir öflVair
þorpsbúum í einu. Það voru heitir
steinar. 1 botninn á stórri gryfju var
raðað steinum. Ofan á steinana- var
lagður viður og ofan á viðinn annað
steinlag. Svo var kveikt í viðnum.
Þegar viðurinn var brunninn, var efra
steinlagið tekið burtu og brauð-
ávöxtunum fleygt niður í gryfjuna.
Því næst voru steinarnir lagðir ofan
á aftur og mold mokað ofan á allt
saman. Tveim dögum síðar voru
brauðávextirnir teknir upp og þá
voru þeir jafnt bakaðir á báðum
hliðum. Gryf jurnar gátu verið allt að
tólf metrar I ummál.
! ! !
1 mörgum kirkjum í Evrópu á
miðöldum var það ráð tekið á veturna
til að fá fólk til að koma í kirkju
að hafa i þeim opin eldstæði. Bekk-
irnir næst arninum voru mjög eftir-
sóttir.
! ! !
Verkamennirnir, sem fengust við
Kvikmyndaleikonan Shirley Maycock er 21. árs gömul stúlka frá Ástra- að tína tómata'' IHinois í Banda-
líu, sem leikur í nýrri kvikmynd, sem heitir „Bláa tjömin“. Hún er hér að ríkjunum, áttu erfitt með að þekkja
gefa dúfum á Trafalgar Spuare í London. (Myndin er frá J. Arthur Rank í sundur þroskaða og óþroskaða
kvikmyndafélaginu í London). tómata, og bændurnir urðu af þessum
---------------------------------------------------------------------— sökum fyrir allmiklu tjóni. Litasér-
fræðingur var þá tilkvaddur og bjó
sjálfar niður. Þeim er safnað saman aðeins þessi tegund kemur í verzl- hann út naglalakk, sem var nákvæm-
í línpoka, sem er hafður opinn undir anirnar. ! ! ! iega eins á litinn og fullþroskaðir
trjánum og sendur til konungsins. 5 km.fyrir austan bæinn Orleans tómatar. Verkafólkið málaði negl-
Nr. 2 eru baunir, sem falla niður. í Indíanafylki í Bandaríkjunum hvarf urnar á sér með þessu lakki og eftir
þegar trén eru hrisst. Þær baunir fá fljót, sem rann til bæjarins og sást það átti það ekki í neinum erfið-
höfðingjar og embættismenn. Nr. 3 ekkert eftir af því. En í 10 km. leikum að þekkja í sundur þroskaða
eru þær baunir, sem eru tíndar, og fjarlægð, hinu megin í bænum kemur og óþroskaða tómata.
það upp aftur. En fljótið rennur sem
neðanjarðarfljót þarna á milli. Þetta
er ekki aðeins merkilegt heldur líka
ergilegt, því að á einum stað kemur
fljótið upp inni í bænum og myndar
þar mikið flóð. öruggasta ráðið var
að flytja fljótið upp á yfirborðið alla
leiðina og það hefur bæjarráðið nú
tíl athugunar.
! ! !
Hestur eða kanarífugl
Framháld af bls. 4.
dagblöðin. En dálítið málverk? En hún
var kannske litblind."
Er við nú sátnm þarna í bezta gengi,
kom hermaðurinn upp að sólbyrginu með
húfuna á ská yfir öðru auganu. Hann
reyndi að sýnast karl í k’rapinu.
„Halló, Pete,“ sagði Francese. „Ég skal
nú strax koma. Þetta er Bert Chancy.
Hún gekk inn í húsið, en sjóliðinn tók
að glápa á kaffistellið, sem ég var með.
„Safnar þú gömlum munum?“ spurði hann.
„Eða hefirðu erft kaffibollana hennar
ömmu þinnar?“
„Þú ert nokkuð munnhvatur, sjóarinn
minn kæri,“ mælti ég. „Hvert ætlarðu að
fara með hana Francese?“
„Það gæti nú verið nógu gaman fyrir
þig að vita það, en þér er bara ekki boð-
ið með.“
Áður en mér gafst tími til að fleygja
honum niður tröppurnar, kom Francese
út. Hún gekk af stað með sjóliðanum nið-
ur gangstiginn.
Ég labbaði heim. Eftir miðdegisverð-
inn gekk ég út í sólskýlið okkar og hug-
leiddi, hvaða brúðargjöf mundi bezt hæfa
Bernice og George. Þá heyrði ég fliss og
fótatak bak við limgerðið. Ég læddist nið-
ur að gerðinu og hlustaði með athygli.
Þá heyrði ég lágan smell. Ég brölti gegn-
um gerðið. Það var alls ekki mér að kenna,
þótt ég dytti á magann rétt frammi fyr-
ir sjóliðanum hennar Francese. Hann hló,
og ég tók að fika mig upp eftir honum,
þegar Francess blandaði sér í málið. Hún
lamdi okkur báða, en mig þó mest. „Bert,“
æpti hún, „gættu að hvað þú gerir.“
„Vertu sæl, ljósið mitt, ég kem á morg-
un. „Og ef þessi náungi verður of nær-
göngull, skal ég jafna um hann,“ sagði
sjóliðinn og hypjaði sig á brott.
Francese varð svo reið yfri ónæðinu,
sem ég gerði henni, að ég óttaðist að hún
mundi sparka í mig. „Ekki má ég kyssa
sjóliða, svo að þú sért ekki kominn þar,“
sagði hún og þaut burtu.
Ég fékk ágæta hugmynd viðvíkjandi
brúðargjöfinni, og þegar ég hafði tekið
ákvörðunina, sofnaði ég ánægður. Er ég
hafði snætt morgunverð daginn eftir, gekk
ég niður til Whitty’s gamla hestaprang-
ara. Ég sagði honum, að ég hefði nýskeð
unnið hundrað dollara í happdrætti, og
nú vildi ég kaupa hross fyrir þessa pen-
inga.
Fyrir svona litla peninga getur þú nú
ekki fengið nema dauða bykkju,“ sagði
sá gamli. „En bíddu annars hægur. Hér
er gamall afsláttarklár, sem átti að fara
að farga rétt í þessu, hann getur þú feng-
ið fyrir þetta lítilræði. Hann er svo gam-
all, að hann gæti verið faðir þinn.“ Ég
borgaði svo peningana og fékk hestinn.
Hann hét Edgar og var mesti sómaklár.
Ég fór nú með hestinn heim til ungu
hjónanna og drap á dyr- Bernice lauk
upp. „Vertu ekki hrædd,“ sagði ég „Ég
hagaði mér kjánalega í gær. Ég er kom-
inn hérna með brúðargjöf handa ykkur.
Framhald á bls. 14.