Vikan - 29.07.1948, Side 13

VIKAN, nr. 31, 1948
13
HÖLLIN MERKILEGA
BAR NASAGA
Það var á þeim tímum, þegar dís-
ir voru enn uppi, að saga þessi gerð-
ist. Segir hún frá lítilli stúlku, er
bar auknefnið ,,prinsessan“. Allir
nefndu hana svo, þó að hún væri ekki
kóngsdóttir. Þessi litla stúlka var
ekki ánægð, þó að hún ætti ástríka
foreldra og indælt heimili. Dag nokk-
um, er hún var úti á göngu, mætti
hún álfi.
,.Góðan daginn,“ sagði álfurinn.
„Góðan daginn," svaraði „prins-
essan“.
„Þú ert ekki glaðleg," mælti álf-
urinn. „Viltu ekki segja mér hvað
að þér amar?"
Litla stúlkan hugsaði sig um. Svo
sagði hún álfinum þetta: „Þegar ég
borða kökur, fæ ég of lítið, og mig
langar i meira. Þegar ég fæ nýjan
kjól, er ég látin ganga of lengi í
honum. Þegar mig dreymir, vakna
ég æfinlega þegar draumurinn er
sem skemmtilegastur."
,,Vesalingurinn,“ sagði álfurinn.
„Ég mun fara með þig til hallar-
innar merkilegu.“
..Litla stúlkan svaraði: „Ég hefi
aldrei heyrt hennar getið. Er langt
þangað ?“
..Ekki tel ég það,“ svaraði álfur-
inn. „Við förum gæsagötuna."
Þau mættu fjölda gæsa. Þær voru
allar grænar: ljósgrænar, sægrænar,
eplagrænar, gulgrænar, grænflekk-
óttar o. s. frv. Þær voru ekki falleg-
ar. Gömul gæs hrópaði til gæsarung-
anna: „Komið ekki i nánd við litlu
stelpuna. Hún bitur og rífur."
Álfurinn mælti: ,,Þú skalt ekki
ergja þig á því sem gæsimar segja.
„Það er aldrei heil brú í því, sem
gæsir þvaðra.“
Svo komu þau að höllinni merki-
legu. Hún stóð í fögrum skógi. Um-
hverfis höllina var há jámgirðing.
Steplan mælti: „Ég vissi ekki að
höll væri svo nærri heimili minu.“
Álfurinn svaraði: „Hún er ekki
nærri heimili þínu. Við höfum farið
langa leið. Hvert skref okkar er langt,
eða. fleiri tugir kílómetra. Á gæsa-
stígnum gerir hvert skref 87 kíló-
metra..“ — Úti fyrir höllinni stóðu
þrír menn i silfurherklæðum. Þeir
hrópuðu:
„Þið fáið ekki inngöngu!"
„Bull,“ sagði álfurinn. Svo gengu
þau inn í höllina. Á fyrstu hurðinni,
er þau komu að, stóð letrað: Vegur-
inn til randabrauðsherbergisins. Þann
veg fóru þau fyrst.
..Randabrauðsköku handa litlu
stúlkunni," sagði álfurinn. Lítill, feit-
ur maður kom með hluta af randa-
brauði.
„Æ, ó, um, um,“ sagði litli r.iað-
urinn. Það var meðaumkun í c.'ip
hans.
Prinsessan beit vænan bita af kök-
unni. Hún var afar bragðgóð. Það var
sem hunangi, súkkulaði, jarðarberja-
mauki, ís, rjóma og ýmsu öðru góð-
gæti hefði verið blandað saman. „Ef
þú borðar meira af kökunni, verð-
urðu að ljúka henni,“ sagði álfurinn.
Stelpan svaraði: „Ég vil meira,
miklu meira.“
„Æ, ó, um, um,“ sagði litli, feiti
maðurinn.
Annar bitinn var ekki eins bragð-
góður og sá fyrsti. Það var skó-
svertubragð að honum. Þriðji bitinn
var miklu verri á bragðið. Hann var
eins og rúgbrauð bleytt í ediki.
„Nú vil ég ekki rneira," sagði
,,prinsessan“.
En þá komu fjórir hermenn og
hrópuðu: „Hér verða menn að borða
allt.“ Mennimir voru svo reiðilegir á
svip, að vesalings litla stúlkan neydd-
ist til að borða það, sem eftir var
af kökunni. En bragðið af því var
eins og af fóðurull vættri í olíu.
Svo fór álfurinn með „prinsses-
una“ í næsta herbergi. Það var auð-
kennt með þessari áletrun: „Nýir
kjólar". Þama voru sextán klæðsker-
ar, og sýndi hver þeirra stelpunni
nýjan, fallegan kjól. Fyrsti kjólinn,
sem hún „mátaði", var ljósgulur og
lagður silfri. Hún speglaði sig og
var mjög hrifin. En varla hafði hún
litið á stóra spegilinn, þegar allir
klæðskeramir hrópuðu: „Úr kjóln-
um. Hann er ekki framar nýr.“ Þeir
fóru ómjúkum höndum um hana, er
þeir klæddu hana úr Ijósgula kjóln-
um og í annan, sem var blár og miklu
fegurri. En varla hafði hún litið i
spegilinn, þegar sagan endurtók sig.
Skraddarnir öskruðu allir: „Úr kjóln-
um. Hann er ekki framar nýr.“
Vesalings „prinsessan" varð að
fara i alla kjólana og úr þeim í hvelli.
Og meðferðin var ekki góð. Hún var
fegin, þegar þessu var lokið og hún
komin í sinn eigin kjól. Þá öskruðu
allir klæðskerarnir: „Rekið hana út.
Við viljum losna við hana samstund-
is.“ Þegar litla stúlkarj var komin
út úr herberginu, kom álfurinn til
hennar, og fór með henni að næstu
dyrum. Yfir þeim stóð áletrunin:
„Draumaherbergið. Allir indælir
draumar dreymast hér til enda.“
„Hvaða indælan draum dreymdi
þig síðast, sem þú vildir fá fram-
hald á?“ spurði álfurinn.
Litla stúlkan svaraði: „Ó, mig
dreymdi svo indælan draum í nótt
sem leið. Mig dreymdi' að fögur
kóngsdóttir gæfi niér nýja bniðu og
byði mér í veizlu í höllinni. Ég var
komin í veizluna og ætlaði að fara
að borða jarðarberjaís. Ég var að
bera fyrstu skeiðina upp að munn-
inum þegar ég vaknaði. "
Álfurinn svaraði: „Þennan draum
skal þig dreyma, og þar til honum
er lokið.“
Svo lagðist litla stúlkan á mjúkan
legubekk, sofnaði og dreymdi J)enn-
an draum.
Kóngsdóttirin gaf henni brúðuna og
bauð henni til veizlu í höllinni. En
að þessu sinni vaknaði hún ekki þeg-
ar hún ætlaði að fara að borða jarð-
arberjaísinn. Hún borðaði ísinn, og
hann var afar góður. En nú breytt-
ist draumurinn skyndilega og varð
óskemmtilegur. Brúðan barði hana
í andlitið. Kóngsdóttirin kom þá og
mælti: „Ég bjóst við því að þú
værir hálfgert vandræðabarn. Og
það kemur í ljós á þessu, að þú hefir
reitt brúðuna til reiði. Nú verður
þú látin í fangelsi, eins og annað vont
fólk.“ Það var svo farið með litlu
stúlkuna í sóðalegt fangelsi. Brúðan
fór með og hélt áfram að berja hana
í andlitið. Hún hékk ekki aðra fæðu
en þurrar skorpur.
Draumurinn varð ekki lengri. þvi
álfurinn kom og vakti hana. Hann
mælti: „Langar þig til þess að
dreyrna þennan draum aftur?"
„Nei, nei. Hann er hryllilegur. Bar-
smiðar og fangelsi og því um líkt.
Ég hefði átt að vakna áður en ég
borðaði ísinn."
„Gott er það,“ sagði álfurinn. „En
nú er bezt að halda heimleiðis.“
Þegar þau voru að fara, komti allir
klæðskeramir og vildu láta hana
máta kjólana aftur. Álfurinn stöðv-
aði þá, svo þau komust fram hjá
þeim.
Svo kom maðurinn með randakök-
una og bauð henni bita. „Ó, ó, um,
um,“ sagði hann. Álfurinn bandaði
honum frá þeim.
Úti fyrir dyrunum stóðu herklæddu
mennimir og vom þungir á brún.
„Þetta er heimsk stelpa,“ sagði einn
þeirra.
„Hún hafði óskað sér alls þessa,"
sagði annar.
„Hún kom til að gera mönnum ó-
næði,“ sagði sá þriðji.
Þau fóm sömu leið heim.
Er þau komu á gæsastiginn, sendu
gæsirnar „prinsessunni" hnýfilyrði.
„Farðu heim til þín,“ sögðu sumar
þeirra. Og stelpan varð glöð, þegar
þær hurfu sýnum. Þegar þau komu
í nánd við heimili litlu stúlkunnar,
tók álfurinn í hönd hennar og mælti
vingjamlega: „Kæra bam! Mundu
það að borða ekki of mikið af kök-
um, og þegar þú færð nýjan kjól,
áttu að nota hann eins lengi og móð-
ur þinni virðist hæfilegt. Menn geta
orðið þreyttir á of miklum iburði og
hégómaskap. Og þegar þig dreymir,
skaltu gleðjast af því að vakna áð-
ur en í óefni er komið. Þú skalt sætta
þig við kjör þín og ekki óska þér
ýmislegs, sem þér er ekki fengur í.
Óuppfylltar óskir standa mörgum
fyrir þrifum. Því færri óskir þess
betra.. Og vertu heil og sæl!“
Að svo mæltu hvarf álfurinn.
Bi blíumyndir.
1. mynd. Fyrir trú fékk Nói bend-
ingu um það, sem enn þá var ekki
auðið að sjá, og óttaðist Guð og
smíðaði örk til undankomu heimilis-
fólki sínu.
2. mynd. Fyrir trúna hlýðnaðist
Abraham því, er hann var kallaður,
að fara burt til staðar, sem hann
átti að fá til arftöku, og hann fór
burt, vitandi eigi hvert leiðin lá.
3. mynd. Fyrir trú fórnfærði
Abraham ísak, er hann var reyndur,
og sá fómfærði einkasyni sínum, er
fengið hafði fyrirheitin.
4. mynd. Fyrir trú blessaði Jakob
er hann var að dauða kominn, báða
sonu Jósefs, og laut fram á stafs-
húninn og baðst fyrir.