Vikan - 21.10.1948, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 43, 1948
„Minn hlutur, Boris Ivanovitch."
Hann tók með tregðu tvo seðla og rétti henni.
Hún kinkaði kolli og stakk seðlunum í sokkinn
sinn án þess að láta í ljósi nokkurt þakklæti.
„Þetta er gott,“ sagði hún ánægð.
Hann horfði á hana með forvitni.
„Þú sérð ekki eftir neinu, Olga Vassilovna ?“
„Sé eftir? Eftir hverju ?“
„Eftir því, sem var í vörzlum þínum. Sumt
kvenfólk — flest kvenfólk, að ég hygg, mundi
eiga erfitt með að sjá af slíku.“
Hún kinkaði kolli hugsandi.
„Já, það segirðu satt. Flest kvenfólk er svo
vitlaust. En ekki ég. Hvað skyldi —“
„Skyldi hvað?“ spurði hann forvitinn.
„Ameríkumaðurinn kemst með þá heill á húfi
— já, ég er viss um það. En svo —“
„Ha? Um hvað ertu að hugsa?“
„Gefur hann auðvitað einhverri konu þá,“ sagði
Olga hugsandi. „Mér þ'ætti gaman að vita hvað
þá skeður . . .“
Hún hristi höfuðið óþolinmóð og fór út að
glugganum. Allt í einu gaf hún frá sér undrunar-
óp og kallaði á f’élaga sinn.
„Sjáðu, hann fer þama niður götuna — mað-
urinn sem ég á við.“
Þau horfðu bæði út. Grannvaxinn prúðbúinn
maður gekk hægum skrefum eftir götunni. Hann
var í dökkum frakka með pípuhatt. Um leið og
hann gekk undir götuljósið, sló birtu á þykkt,
grátt hár undan hattinum.
2. KAFLI.
Marhgreifinn.
Gráhærði maðurinn hélt áfram leið sinni hæg-
uni skrefum og virtist ekki gefa neinu gaum
umhverfis sig. Þegar hann kom að vegamótum,
beygði hann til hægri og nokkru síðar til vinstri.
öðru hverju raulaði hann smálag fyrir munni
sér.
Allt í einu nam hann staðar og hugsaði gaum-
gæfilega. Hann hafði heyrt sérstakt hljóð. Það
gat hafa verið hvellur í hjólbarða, sem sprakk
— eða það gat hafa verið — byssuskot. Undar-
legu brosi brá sem snöggvast fyrir á andliti
hans. Svo hélt hann áfram hægri göngu sinni.
Þegar hann beygði fyrir götuhorn, sá hann
lögregluþjón, sem var að skrifa í vasabók slna,
og tvo vegfarendur, sem stóðu hjá honum. Grá-
hærði maðurinn snéri sér að öðrum þeirra og
spurði kurteislega:
„Hefur eitthvað komið fyrir?“
„Já. Tveir þorparar réðust á roskinn Ameríku-
mann.“
„Þeir hafa væntanlega ekki gert honum
mein ?“
„Nei, nei,“ Maðurinn hló. „Ameríkumaðurinn
var með skammbyssu í vasanum, og áður en
þeir náðu að festa hendur á honum, hleypti hann
af skoti svo nálægt þeim, að þeir urðu hræddir
og tóku til fótanna. Lögreglan kom of seint,
eins og venjulega."
„Jæja,“ sagði sá sem spurt hafði.
Hann lét ekki í Ijósi nein geðbrigði.
Hægt og rólega hélt hann áfram kvöldgöngu
sinni eins og ekkert hefði ískorizt. Skömmu síð-
ar fór hann yfir Signu og kom inn í eitt af
ríkulegri hvergum borgarinnar. Eftir tuttugu
mínútna gang nam hann staðar fyrir framan
hús nokkurt í rólegri en ríkmannlegri götu.
Verzlunin, því að það var verzlun í' húsinu,
var yfirlætislaus og lítið áberandi. D. Papopolous,
forngripasali, var svo víðkunnur, að hann þurfti
ekki að auglýsa sig, enda fór minnst af verzlunar-
viðskiptum hans fram yfir búðarborðið. Papopol-
ous átti mjög skrautlega íbúð í húsi við Champs
Élysées, og þess hefði mátt vænta, að hann væri
þar um þetta leyti sólarhrings, en ekki í búðinni,
en gráhærði maðurinn virtist öruggur um árang-
ur, þegar hann þrýsti á dyrabjölluhnappinn,
eftir að hann hafði skimað til beggja hliða eftir
mannlausri götunni.
Von hans varð sér ekki til skammar. Hurðin
opnaðist og maður stóð í anddyrinu. Hann bar
gullhringi í eyrunum og var dökkur yfirlitum.
„Gott kvöld,“ sagði komumaður. „Er húsbóndi
yðar inni?“
„Húsbóndinn er inni, en hann veitir ekki til-
fallandi viðskiptavinum móttöku um þetta leyti,“
rumdi í hinum.
„Ég held hann muni veita mér móttöku. Segið
honum, að vinur hans, markgreifinn, sé kominn."
Maðurinn opnaði hurðina svolítið meira og
bauð gestinum inn fyrir.
Maðurinn, sem kvaðst vera markgreifinn,
hafði skyggt á andlit sitt með hendinni meðan
hann talaði. Þegar þjónninn kom aftur með þau
skilaboð, að Papopolous væri ánægja í að taka
á móti gestinum, hafði enn ein breyting orðið
á útliti komumanns. Þjónninn hlýtur annað hvort
að hafa verið mjög eftirtektarlítill eða vel þjálf-
aður, því að hann lét ekki í ljós neina undrun
yfir litlu, svörtu silkigrímunni, sem huldi andlit
gestsins. Hann fylgdi gestinum að hurð við enda
forstofunnar og sagði lágri, lotningarfullri
röddu: „Markgreifinn.“
Maðurinn, sem reis á fætur til að taka á móti
þessum undarlega gesti, var mikill á velli. Hann
hafði hátt, hvelft enni og fallegt, grátt skegg.
Fas hans bar mildan svip tiginborins kirkju-
höfðingja.
„Kæri vinur,“ sagði Papopolous.
Hann talaði frönsku og rödd hans var hljóm-
mikil og hátíðleg.
„Ég verð að biðja yður afsökunar, að ég skuli
koma svona seint,“ sagði komumaður.
„Alls ekki, alls ekki,“ sagði Papopolous.
„Skemmtilegur tími. Og þér hafið kannski átt
skemmtilegt kvöld?“
„Ekki persónulega," sagði markgreifinn.
„Ekki persónulega," endurtók Papopolous.
„nei, nei, auðvitað ekki. Og það er eitthvað að
frétta, ha ?“
Hann leit snöggt út undan sér á komumann,
og það var ekkert milt eða hákirkjulegt við það
augnatillit.
„Það er ekkert að frétta. Tilraunin mistókst.
Ég bjóst raunar ekki við öðru.“
„Einmitt,“ sagði Papopolous, „allt sem er
ruddalegt —“
Hann bandaði með hendinni til að lýsa inni-
legum viðbjóði sínum á ruddaskap í öllum
myndum. Það var vissulega ekkert ruddalegt
við Papopolous eða þann varning sem hann hand-
lék. Hann var velþekktur við flestar konungs-
hirðir í Evrópu og konungar ávörpuðu hann með
fornafni hans: Demetrius. Hann var kunnur að
því að vera ákaflega gætinn. Það, ásamt tigin-
mannlegri framkomu hans, hafði bjargað honum
gegnum nokkur mjög vafasöm viðskipti.
Blessað
harnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Krakkinn uppi á loftinu er búinn að öskra í heilan klukkutíma.
Ég er hræddur um, að hann veki Lilla.
Mamman: Af hverju ferðu ekki upp, elskan, og lætur manninn vita,
hvað barnið hans er þreytandi?
Pabbinn: Barnið yðar er óþolandi, öskrin í
honum eru óbærileg!
Nágranninn: Uss, hafið ekki svona hátt,
barnið er nýsofnað!
Pabbinn: Það er svei mér tími til Pabbinn: Hvað kom fyrir Lilla? Nágranninn: Stöðvið þér þessi öskur í barninu yðar!
kominn! Sumt fólk tekur aldrei tillit Mamman: Hann vaknaði bara og er svolítið Barnið mitt sefur og getur hæglega vaknað við þessi ó-
til annarra! að væla. hljóð!