Vikan - 11.11.1948, Side 5

VIKAN, nr. 46, 1948
5
oiiiiiiiuiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmiiJimiimumiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiUiiiimitimiiiiimiiiiiiimiiiiimiiimmiiiiiuiiiiiiimiiiumiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiim
Framhaldssaga:
iiimiimiimiiimmiiirr/.
BLAA LE8TIIM
Sakamálasaga eftir Agatha Christie
^4iimiimmimmuummuuiumimuimmummmmmuummmiimmmumimmmumimmimumiimmimiiimiiiiiiiiiiiiimiiiimiiimmmmiiiimmmiiiiiimimiimiiiimmmimiimmiiiiiiiiiiimiiiimmiiiiiiiimmiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiiiiiiiim^
Ruth fengi ekki það sem. hún sóttist eftir þegar
hún giftist mér.“
„Þér eruð að gefa I skyn, að dóttir mín hafi
gifzt yður vegna stöðu yðar og titils ?“
Derek Kettering hló, og það var engin glettni
í þeim hlátri.
„Þér haldið þó ekki að við höfum gifzt af
ást?“ spurði hann.
„Ég veit,“ sagði Van Aldin, „að þér töluðuð
öðruvísi í París fyrir tiu árum.“
„Gerði ég það? Ef til vill. Ruth var mjög
falleg eins og þér vitið — líkust engli eða
dýrlingi. Ég man, að ég hafði góðan ásetning að
brjóta í blað og byrja nýtt líf, í samræmi við
háleitustu erfðavenjur ensks heimilislífs, með
fallegri konu, sem elskaði mig.“
Hann hló aftur, ónotalegum hlátri.
„En þér trúið þessu lxklega ekki?“ spurði hann.
„Ég efast ekki um, að þér kvæntust Ruth
vegna peninganna," sagði Van Aldin geðs-
hræringalaust.
„Og að hún giftist mér af ást?“ spurði
Kettering háðslega.
„Vissulega," sagði Van Aldin.
Derek Kettering horfði á hann drykklanga
stund, svo kinkaði hann kolli hugsandi.
„Ég sé, að þér trúið því,“ sagði hann. „Það
gerði ég líka þá. Ég get fullvissað yður um það,
kæri tengdafaðir, að ég komst mjög fljótt á
aðra skoðun."
„Ég veit ekki hvað þér eruð að fara,“ sagði
Van Aldin, „og ég læt mig það engu skipta.
Þér hafið farið illa með Ruth.“
„Sei, sei, já, það hef ég,“ sagði Kettering og
yppti öxlum. „En hún er hörð, það vitið þér.
Hún er dóttir yðar. Undir rósrauðri mýktinni er
hún hörð eins og granít. Þér eruð þekktur að
því að vera harður, að því er mér hefur verið
tjáð, en Ruth er harðari en þér. Þér elskið þó að
minnsta kosti eina manneskju meira en sjálfan
yður. Það hefur Ruth aldrei gert og mun aldrei
gera.“
„Nú er nóg komið,“ sagði Van Aldin. „Ég
bað yður að koma hingað til að geta sagt yður
hreint og beint hvað ég ætlaði að gera. Dóttir
min á rétt á hamingju, og minnist þess, að ég
stend á bak við hana.“
Ðerek Kettering reis á fætur og stóð við arin-
hilluna. Hann fleygði frá sér sígarettunni. Þegar
hann tók til máls, var rödd hans mjög stilli-
leg.
„Hvað eigið þér við með þessum orðum?"
' spurði hann.
„Ég á við það,“ sagði Van Aldin, „að það sé
ráðlegra fyrir yður að fara ekki í mál.“
„Einmitt," sagði Kettering. „Er þetta hótun?“
„Þér getið tekið það þannig, ef þér viljið,"
sagði Van Aldin.
Kettering dró stól að borðinu. Hann settist
andspænis miljónamæringnum.
„Og ef ég skyldi nú samt fara í mál, svona
rétt til gamans ?“ sagði hann blítt.
Van Aldin yppti öxlum.
„Þér hafið ekkert til að hengja hatt yðar á.
Spyrjið lögfræðinga yðar, þeir munu fljótlega
segja yður það. Hegðun yðar hefur verið alræmd
og á hvers manns vörum í London."
„Ruth hefur verið að fjasa út af Mírellu, býst
ég við. Það er heimskulegt af henni. Ég skipti
mér ekki af vinum hennar."
„Við hvað eigið þér?“ spurði Van Aldin
hvasst.
Derek Kettering hló.
„Ég sé, að þér vitið ekki allt,“ sagði harm.
„Þér eruð ekki óvilhallur, sem kannski er von.“
Hann tók hatt sinn og staf og gekk í áttina
til dyranna.
„Ég er ekki mikið fyrir að gefa ráð,“ sagði
hann, ,,í þessu tilfelli mxmdi ég þó eindregið ráð-
leggja, að feðginin sýndu hvort öðru fullkomna
hreinskilni."
Hann flýtti sér út úr herberginu og lokaði
hurðinni á eftir sér, rétt um leið miljónamæring-
urinn spratt upp.
„Hvern fjandann átti hann við með þessu?"
sagði Van Aldin og lét fallast niður í stólinn
aftur.
Kvíðinn settist nú að honum aftur. Það var
eitthvað hér, sem hann hafði ekki komizt til
botns í. Síminn var á borðinu. Hann þreif hann
og bað um númerið heima hjá dóttur sinni.
„Halló, halló! Er þetta Mayfair 81907? Er frú
Kettering heima? Jæja, er hún ekki heima. Uti
að borða miðdegisverð ? Hvenær kemur hún
heim? Vitið þér það ekki? Jæja. Nei, engin
skilaboð."
Hann skellti símanum á reiður. Um tvöleytið
gekk hann fram og aftur um herbergið og beið
eftir Goby. Hinum síðarnefnda var vísað inn tíu
mínútum yfir tvö.
„Jæja?“ sagði miljónamæringurinn hvasst.
En Goby litli fór sér að engu óðslega. Hann
settist við borðið, dró upp þvælda vasabók og
tók að lesa úr henni, hljómlausri röddu.
Miljónamæringurinn hlustaði af athygli og vax-
andi ánægju. Goby lauk lestri sínum og ein-
blíndi á bréfakörfuna.
„Hum,“ sagði Van Aldin. „Þetta virðist ótví-
rætt. Málið hlýtur að ganga eins og í sögu.
Hótelsönnunin er örugg, vænti ég?“
„Alveg örugg," sagði Goby og horfði illgirnis-
lega á gylltan hægindastól.
„Og hann er fjárhagslega illa staddur. Hann
er að reyna að fá lán, segið þér? Hann hefur
þegar fengið lán út á nálega allt, sem hann
getur vænzt eftir föður sinn. Eftir að fréttirnar
um skilnaðinn berast út, mun hann ekki geta
fengið eyrislán i viðbót, og ekki aðeins það,
heldur er hægt að kaupa kröfurnar á hann og
beita hann þvingunum á þann hátt. Við höfum
tökin á honum, Goby. Við höfum hann í háfnum."
Hann barði í borðið með hnefanum. Á andliti
hans var kuldalegt sigurbros.
„Upplýsingarnar," sagði Goby mjóróma, „virð-
ast fullnægjandi."
„Ég þax-f að fara yfir í Curzonstræti núna,“
sagði miljónamæringurinn. „Ég er yður mjög
þakklátui’, Goby.“
Dauft ánægjubros færðist yfir andlit litla
mannsins.
„Þakka yður fyrir, Van Aldin," sagði hann.
„Ég reyni að gera eins vel og ég get.“
Van Aldin fór eklti rakleitt í Curzonstræti.
Hann fór fyrst inn í City, verzlunai’hverfi borg-
arinnar, og átti þar viðtöl við tvo menn, sem
juku á ánægju hans. Þaðan fór hann með neðan-
jarðarlestinni til Downstrætis. Á göngu sinni
eftir Cui’zonstræti sá hann mann koma út úr
númer 160 og ganga til móts við sig. Þeir mætt-
ust á gangstéttinni. Rétt sem snöggvast fannst
miljónamæringnum það vera Derek Kettering,
stærðin og vaxtarlagið var ekki ósvipað. En
um leið og maðurinn gekk framhjá, sá hann, að
það var ókunnugur maður. Að minnsta kosti —
nei, ekki ókunnugur; honum fannst hann
kannast við andlitið, og endurminningin um það
var áreiðanlega tengd einhverju óskemmtilegu.
Hann reyndi að muna hvað það var, en honum
tókst það ekki. Hann hélt áfram göngu sinni
og hristi höfuðið gramur.
Það mátti sjá á öllu, að Ruth Kettering hafði
átt von á honum. Hún hljóp á móti honum og
kyssti hann, þegar hann kom inn.
„Jæja, pabbi, hvernig gengur það?“
„Ágætlega," sagði Van Aldin, „en ég þarf að
spyrja þig um dálítið, Ruth.“
Hann fann strax breytingu á henni; eitthvað
varfærnislegt kom í staðinn fyrir fögnuðinn í
kveðju hennar. Hún settist í stóran armstól.
„Jæja, pabbi," sagði hún. „Hvað er það?“
„Ég sá manninn þinn í morgun," sagði Van
Aldin.
„Sástu Derek?"
„Já. Hann sagði sitt af hverju, en mest af
því var þvættingur. Rétt þegar hann var að fara,
sagði hann dálítið, sem ég skildi ekki. Hann ráð-
lagði mér að sjá til þess að full hreinskilni rikti
milli okkar feðginanna. Hvað átti hann við með
því, Ruth ?“
,,Ég — ég veit það ekki, pabbi. Hvernig ætti
ég að vita það.“
„Auðvitað veiztu það,“ sagði Van Aldin. „Hann
var eitthvað að tala um, að hann hefði sina vini
og skipti sér ekki að þínum vinum. Hvað átti
hann við með því?“
„Ég veit það ekki,“ sagði Ruth Kettering
aftur.
Van Aldin fékk sér sæti. Það komu hörku-
drættir í kringum munninn.
„Heyrðu, Ruth; ég ætla mér ekki að fara
blindandi út I þetta. Ég er alls ekki viss um; að
maðurinn þinn ætli sér ekki að gera illt af sér.
Hann getur það raunar ekki, ég er viss um það.
Ég hef ráð til að þagga niður í honum, loka
munninum á honum fyrir fullt og allt, en ég þarf
að vita, hvort nokkur þörf er, á að nota þetta
ráð. Hvað átti hann við með því, að þú ættir
þína vini?“
Frú Kettering yppti öxlum.
„Ég á marga vini,“ sagði hún. „Ég veit ekki
við hvað hann hefur átt.“
„Víst veiztu það,“ sagði Van Aldin.
Hann talaði nú eins og hann væri að tala við
keppinaut í viðskiptum.
„Ég skal tala skýrar. Hver er maðurinn?"
„Hvaða maður?“
„Maðurinn. Það var það sem Derek var að gefa
í skyn. Einhvei’ ákveðinn maður, sem er vinur
þinn. Þú þarft ekkert. að óttast, Ruth, ég veit
að það er enginn fótur- fyrir því, en við verðum
að líta á allt eins og það mundi líta út í augum
réttarins. Þeir geta þvælt svona mál óþægilega,
eins og þú veizt. Ég vil vita, hver maðurinn er,
og hve vingjarnleg þú hefur verið við hann.“
Ruth svaraði ekki. Hún neri hendurnar óróleg.
„Svona, væna,“ sagði Van Aldin blíðari á
manninn. „Vertu ekki hrædd við pabba gamla.
Ég var ækki of strangur, jafnvel ekki í París á
sínum tíma, var það? — Bíðum við!“
Hann þagnaði skyndilega.
„Það var hann,“ tautaði hann fyrir munni sér.
„Mér fannst ég þekkja svipinn."