Vikan - 24.03.1949, Síða 12

12
VIKAN, nr. 12, 1949
„Mér hefur verið sagt,“ sagði hann lágt, „að
hann sé mjög hrifinn af henni."
Míreila gekk nær honum.
„Hann myrti konuna sína,“ æpti hún. Hana —
nú vitið þér það! Hann sagði mér fyrir fram,
að hann ætlaði aö gera það. Hann var kominn í
slæma klípu, og hann valdi auðveldustu leiðina
út úr henni.“
„Þér segið, að herra Kettering hafi myrt
konuna sína.“
„Já, já, já, er ég ekki búin að segja yöur
það?“
„Lögreglan mun þarfnast sannana fyrir þess-
ari — fullyrðingu," sagði Poirot.
„Ég skal segja yður, að ég sá hann koma út
úr klefanum hennar þessa nótt."
„Hvenær?" spurði Poirot hvasst.
„Rétt áður en lestin kom til Lyons."
„Þér eruð reiðubúinn að sverja það, ungfrú?"
Það var allt annar Poirot, sem talaði nú — ein-
beittur og hvassyrtur.
„Já.“
Það var andartaks þögn. Mírella andaði ótt
og þungt, og hún horfði hálfþrjózkufullum, og
hálfóttaslegnum augum á þá til skiptis.
„Þetta er alvarlegt mál, ungfrú," sagði Poirot.
„Gerið þér yður ljóst, hve alvarlegt það er?“
„Já, vissulega."
„Það er gott,“ sagði Poirot. „Þá skiljið þér,
ungfrú, að ekki er til setunnar boðið. Þér viljið
kannski koma strax með okkur til sakadómarans
hér á staðnum."
Þetta kom Mírellu á óvart. Hún hikaði, eji
eins og Poirot vissi, var henni hvergi undankomu
auðið.
„Gott og vel,“ tautaði hún. „Ég ætla að sækja
kápuna mína.“
Knighton og Poirot litu hvor á annan, þegar
þeir voru orðnir einir.
„Það er um að gera að hamra járnið meðan
það er heitt, eins og þið segið," sagði Poirot.
„Hún er skapmikil. Eftir klukkutíma er hún
kannski orðin full iðrunar og vill hætta við allt
saman. Við verðum um fram allt að koma í veg
fyrir það.“
Mírella kom aftur, klædd í sandgráa flauels-
kápu, bryddaða leópardskinni. Hún var ekki ó-
svipuð leópardynju í vígahug. Augun leiftruðu
enn af reiði og einbeitni.
Sakadómarinn og Caux lögreglufulltrúi voru
báðir viðlátnir. Eftir stuttorða kynningu af hendi
Poirot var ungfrú Mírellu boðið kurteislega að
segja sögu sína. Hún gerði það með svipuðum
orðum og hún hafði viðhaft við Knighton og
Poirot, en þó af meiri stillingu.
„Þettá er mjög athyglisvert, ungfrú," sagði
Caux hægt. Hann hallaði sér aftur á bak í stóln-
um, lagaði á sér lonétturnarog horfði rannsak-
andi i gegnum þær á dansmeyna.
„Þér viljið telja okkur trú um, að herra
Kettering hafi raunverulega sagt yður fyrirfram
frá ætlun sinni?"
„Já, já. Hún var of hraust, sagði hann. Ef
hún ætti að deyja, yrði það að verða af slysi —
og hann skyldi sjá um að svo yrði.“ -
„Gerið þér yður ljóst, ungfrú," sagði Caux
alvarlega, „að með þessu móti gerði þér yður
að vitorðsmanni?"
„Ég? Langt því frá, herra minn. Mér kom
aldrei til hugar að taka þessi orð' hans alvar-
lega. Ég þekki karlmennina; þeir segja margt
ógætilegt orð. Það væri laglegt, ef maður ætti
að fara að taka allt, sem þeir segja, bókstaf-
lega." .
Sakadómarinn lyfti augnabrúnunum.
„Ber okkur þá að skilja, að þér hafið litið á
hótun herra , Kettering sem innantóm orð ? Má
ég spyrja, ungfrú, hvað réði því, að þér riftuðuð
samningum yðar í London og komuð hingað til
Riviera?"
Mírella horfði á hann Sefjandi augum.
„Ég vildi vera hjá manninum, sem ég elsk-
aði,“ sagði hún. „Var það svo óeðlilegt?"
Poirot skaut inn í spurningu.
„Var það þá samkvæmt ósk herra Ketterings,
að þér fóruð með honum til Nizza?"
Mírella virtist eiga dálitið erfitt með að svara
þessu. Hún hikaði greinilega áður en hún tók
til máls. Og þegar hún gerði það, var það með
drembilátu kæruleysi.
,,1 slíkum málum fer ég eftir eigin geðþótt^"
sagði hún.
FELUMYND
Hvar er mandaríninn?
Karlmönnunum þrem var öllum ljóst, að þetta
var ekkert svar. En þeir létu ekkert á því bera.
„Hvenær urðuð þér fyrst sannfærðar um, að
herra Kettering hefði myrt konuna sína?“
„Eins og ég sagði yður, sá ég herra Kettering
koma út úr klefa konunriar sinnar rétt áður
en lestin kom til Lyons. Það var undarlegur svip-
ur á- andliti hans, og á þeirri stundu vissi ég
ekki, hvernig á honum stóð. Ég gat ekki skilið
það — skelfingin skein út úr honum. Ég gleymi
því aldrei."
Rödd hennar var skræk, og hún baðaði út
handleggjunum af miklum æsingi.
„Einmitt," sagði Carrége.
„Seinna, þegar ég komst að því, að frú Kett-
ering var dáin, þegar lestin fór frá Lyons, þá
vissi ég, hvers kyns var.“
„Og samt fóruð þér ekki til lögreglunnar,
ungfrú," sagði lögreglufulltrúinn í mildum á-
söjcunartón.
Mírella leit á hann forkláruðum augum. Hún
hafði sýnilega nautn af að leika þetta hlutverk.
„Á ég að svíkja elskhuga rninn?" spurði
hún. „Nei, biðjið ekki konu um slíkt."
„En nú —“ sagði Caux. ,
,,Nú er öðru máli að gegna. Hann hefur svikið
mig! Á ég að þola það~þegjandi ?“
Sakadómarinn greip fram í fyrir henni.
„Einmitt, einmitt," sagði hann sefandi. „Og
nú viljið þér kannske, ungfrú, lesa yfir framburð
yðar, til þess að vita hvort hann er rétt skrif-
aður, og skrifa síðan undir."
Mírella var ekki lengi að því.
„Jú, jú,“ sagði hún, „hann er réttur." Hún stóð
upp. „Þér hafið ekki þörf fyrir mig lengur,
herrar mínir “
„Ekki að svo stöddu, ungfrú."
„Og Derek verður handtekinn “
„Undir eins, ungfrú."*
Mírella hló grimmdarlega og sveipaði loðfeld-
inum þéttar að sér.
„Hann hefði átt að hugleiða þetta áður en
hann móðgaði mig,“ sagði hún.
„Það er aðeins eitt atriði," sagði Poirot og
hóstaði afsakandi —“ aðeins eitt smáatriði."
„Já?“
„Af hverju álítið þér, að frú Kettering hafi
verið dáin, þegar lestin fór frá Lyons?"
Mírella starði á hann.
„Hún var dáin."
„Var hún það?“
„Já, auðvitað. Ég —“
Hún þagnaði skyndilega. Poirot horfði á hana
af athygli, og hann sá varkárnina, sem kom fram
í augu hennar.
„Mér var sagt það. Það segja allir.“
MAGGt
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. Raggi: Ögurlega er þetta stór brjóstsykurs-
stöjig fyrir svona lítinn náunga! Mundurðu ekki
vil a skipta við mig á henrii og einhverju öðru?
Drengurinn: Hvað áttu til að láta í staðinn ?
2. Raggi: Ég get látið þig hafa fimm af
boztu marmarakúlunum mínum. Eða þú getur
fengið að velja úr frímerkjabókinni minni.
Drengurinn: Það lízt mér ekkert á.
3. Raggi: En vasahnífinn ? Eða gúmmibolt-
ann? Það er erfitt að verzla við þig! Er það
nokkuð sérstakt, seni þú vilt fá?
Drengurinn: Það er aðeins eitt, sem ég vil fá
L staðinn . . .
4. Drengurinn: Það er stærri brjóstsykurs-
stöng!