Vikan - 21.04.1949, Qupperneq 3

VTKAN, nr. 16, 1949
3
Fjölhæfasta leikkona Dana
Framhald af forsíðu. -.
er dálítið minna en mitt, vegna þess, að
ég er eldri en hún, segir frú Pontoppidan.
Búningsherbergi hennar sjálfrar er held-
ur lítið og dimmt og ekki, að mér finnst,
samboðið henni.
Karlmennirnir hafa öll sólarherbergin,
segir hún hlæjandi.
Hvað hafið þér eiginlega verið lengi við
konunglega leikhúsið? spyr ég, þegar við
höfum sezt.
Frá því að ég byrjaði á dansskólanum,
sjö ára gömul . . . en svo var ég við önn-
ur leikhús og kom hingað aftur f yrir tutt-
ugu og þrem árum.
Er ekki gaman að hugsa til, að þér vor-
uð með í byrjun kvikmyndanna.
Jú, og það var gaman að vera með. Ég
fékk ótal bréf frá mörgum löndum, jafn-
vel frá Japan. Ég geymi sum þeirra enn.
Þá voru danskar kvikmyndir sýndar um
allan heim. Annars er ég byrjúð að leika
aftur í kvikmyndum og hef nýlega lokið
einni, þar sem ég fer með hlutverk gam-
allar, drykkfelldrar leikkonu . . . Vitið þér
annars, að ég lék Höddu-Pöddu í leikriti
Kambans með kvikmyndaleikflokki á Is-
landi fyrir mörgum árum? Það var veru-
lega skemmtilegt! Ég seig í bjarg, og hafði
ekki hugmynd um, að ég hafði verið í lífs-
háska fyrr en ég var dregin upp aftur!
. . . Aldrei gleymi ég fegurð íslands . . .
Hver teljið þér beztu árin yðar sem
leikkonu ?
Fjögur árin, sem ég var við Alexandra-
leikhúsið með Peter Fjeldstrup . . . Ég var
líka með, þegar Nýja leikhúsið var opn-
að, og árin á Dagmarleikhúsinu með bræðr-
unum Poulsen og Önnu Larsen voru stór-
kostleg.
Frú Clara Pontoppidan í „Kameliufrúnni."
(Á þeim árum sýndi Clara Pontoppidan
fyrst hæfileika sína sem ,,karakter“-leik-
kona).
Hvað er uppáhalds-hlutverkið yðar?
Puck í Jónsmessunætur-draumnum . . .
Og ég sé hana fyrir mér í hlutverkinu
á útileikhúsinu í Dyrehaven á fögru sum-
arkvöldi, og svo var hún hrífandi, að aldrei
hefur mér þótt neitt koma til nokkurs
Pucks síðan . . . Sem Puck sigraði hún al-
gerlega bæði áhorfendur og gagnrýnend-
ur Kaupmannahafnar.
Langt er um liðið . . . og Clara Pontop-
pidan stendur enn í dag jafnvíg á allt —
sem fjölhæfasta leikkona Dana . . .
Frú Pontoppidan hefur boðið mér heim
til sín í eftirmiðdagskaffi, ásamt sameigin-
legri vinkonu okkar, frú Richard Peter-
sen prófessors, sem margir íslendingar
kannast við . . .
Húsið er í Charlottenlund, ekki sérlega
stórt, en rúmgott og fallegur garður um-
lykur það. Þarna á frú Pontoppidan heima
með manni sínum, sem- er læknir . . . Þau
hafa verið gift j mörg ár . . . Stofurnar
eru stórar með dýrmætum, gömlum hús-
gögnum. Málverk eru á veggjum, sum af
ættingjum húsbóndans, en hann er af hinni
ágætu ætt Pontoppidan-anna, er^telur sér
marga andans menn Danmerkur.
Húsfreyjan tekur á móti okkur með
hýru brosi, og það fyrsta, sem hún sýnir
okkur, er vinnustQfa sjálfrar hennar, sem
er gífurlega stór. Vinnustofan er máluð
sterkbláum lit — það sem Danir kalla „ul-
tra marine“ — og hátt til lofts, og er
stórt, ílangt borð í henni miðri, en með-
fram veggjunum standa höggmyndir, og
eru athyglisverðar, — en frú P. fæst tölu-
vert við höggmyndagerð . . . (Hvernig
hún hefur tíma til þess að vinna að mynd-
listinni, er eiginlega óskiljanlegt, þvi að eng-
in leikkona Danmerkur hefur eins mörg
og margvísleg hlutverk eins og hún . .. .
Vinnuþrek hennar er ákaflega mikið).
Nú býður frú P. okkur út í garðinn og
lætur færa okkur ágætar hressingar, en
umhyggjusamari húsfreyju er varla hægt
að hugsa sér . . . Hún er til dæmis hrædd
um, að okkur verði kalt og kemur með
teppi til að vefja okkur í . . .
Mér dettur í hug það, sem ég hef heyrt,
að þau hjónin voru bamlaus, en tóku að
sér tvo litla, enska drengi, sem komið höfðu
til Kaupmannahafnar með foreldrum sínum.
Foreldrarnir dóu snögglega og hafa Pon-
toppidan-hjónin gengið drengjunum alger-
lega í foreldra stað. Þeir eru nú fullorðnir
menn, hafa fengið ágætt uppeldi og eru
mjög elskir áð fósturforeldrum sínum.
Hjónin eiga heima í Charlottenlund all-
an ársins hring, en á sumrin ferðast þau
þó mikið í útlöndum.
Talið berst, eins og eðlilegt er, að leiklist.
Þegar frú Pontoppidan var fremsta leik-
kona Alexandra-leikhússins, á árunum
1914—17, lék hún í „Ævintýrinu“, sem
Frú Clara Pontoppidan sem lék Puck í „Jóns-
messunæturdraumurinn" eftir Shakespeare.
ógleymanlegt er öllum, sem sáu hana í
því. Á þeim árum lék hún líka skólapilt-
inn Jóhannes Bendt í „Sekur eða saklaus"
eftir Julius Magnussen . . . Það var sorg-
arleikur, og hreif frú Pontoppidan alla,
sem sáu hana í hlutverki skólapiltsins . . .
Engin leikkona getur sýnt þá misskildu
og undirokuðu eins og Clara Pontoppidan.
Hún segir: Það er mesta gleðin fyrir
leikarann, þegar hann skilur hvað hann
er að gera og hvers vegna hann gerir það.
Við minnumst á önnur hlutverk hennar
. . . Gömlu jómfrúna í „Hin hlæjandi jóm-
frú“, sem Clara Pontoppidan lék svo ótrú-
lega skoplega — og með andagift ...
Wenclu í „Vonleysingjum" Wedekinds . . .
Skrítnu piparmeyna í „Eins og við elskum“
eftir Houmark . . . Þau eru mörg, hlut-
verkin, sem Clara Pontoppidan hefur leik-
ið — og alltaf hrifið okkur . . . Norma
í „Við morðingjar“ eftir Kamban var eitt
hlutverkið og þegar við minnumst á Kamb-
an, segir frú P„ að þau hjónin hafi þekkt
hann vel og dáðzt að honum . . .
Kamban var leiðbeinandi, sem blés anda
í leikendurna, segir hún.
Þegar frú P. kom aftur til Konunglega
leikhússins árið 1925, lék hún hina skín-
andi fyndnu Ilonu í „Brúðkaupsmorgun
Framhald á bls. 7.

Frú Clara Pontoppidan sem kínverska konan
í „Hvíti hringurinn" eftir Kabund. Listaverkið
hefur hún sjálf búið til.