Vikan - 13.08.1998, Blaðsíða 51

Laugaveginn eingöngu skipuð
konum, en Bryndís segir það
ekki hafa verið með ráðum
gert:
„Hins vegar vill það brenna
við að þar sem karlmenn
starfa, ganga þeir bara í þau
störf sem þeir voru ráðnir til
og flestir vilja þeir bera ein-
hvern stjóratitil. Það er útilok-
að að hafa á tíu manna skrif-
stofu einhvern, sem horfir á
símalínurnar glóa og segir:
„Ég er ekki ráðinn hér til að
svara í símann.“ Sjálfa mig
skipta titlar engu máli. Ég er
bara ein af hópnum. Titlar eru
bara til að setja á nafnspjöld
fyrir „hina“...“
Það er þess vegna sem við-
skiptavinir SAS hafa oftar en
ekki lent á Bryndísi við sím-
svörun í fyrirtækinu: „Ef ein-
hver veikist eða er í fríi ganga
aðrir í störf viðkomandi. Allt
starfsfólkið hér er þjálfað upp
í að geta gengið hvert í annars
verk. SAS sérsveitin er algjört
súper teymi sem ég á eftir að
sakna,“ segir hún. „Ef það
vantar einhvern á símann get
ég svarað eins og einhver ann-
ar. Ég vinn þá bara í mínum
málum eftir lokun skrifstof-
unnar.“
0 0
1 1 1 I 1 „Þegar maður er ein- stök ( = ein stök!) kona á mínum aldri, í þessari borg, getur lífið stund- um verið skrýtið. 1 1 1 1 1 1
0 MSM5M3MSMMSM5MSM5M 0
Síðastliðið ár hefur Bryndís
verið einn af eitt hundrað
starfsmönnum SAS víða um
heim, sem setið hafa nám-
skeið í stjórnun: „Ég veit ekk-
ert af hverju ég lenti inni á
þessum námskeiðum því ekki
er ég ein af hundrað aðal
manneskjunum hjá fyrirtæki,
sem tugir þúsunda starfa
hjá!“.
STÝRIR SÖLU- OG MARK-
AÐSMÁLUM í BRETLANDI
Svo kom símtal frá höfuð-
stöðvunum í Stokkhólmi: Þar
höfðu menn fylgst með þeim
árangri sem Bryndís náði með
endurskipulagningu fyrirtæk-
isins hér. Væri hún tilbúin að
fara til Bretlands og stýra
sölu- og þróunarmálum í
Bretlandi og Irlandi?
„Ég fékk ekki langan um-
hugsunarfrest og þáði boðið.
Ég tek þetta starf að mér til
fjögurra ára, en verð jafn-
framt framkvæmdastjóri hér
eitthvað áfram, þannig að ég
verð mikið „í loftinu" á milli
landa um leið og ég fer í verk-
efnisvinnu með teymi frá að-
alskrifstofunum um framtíð-
arþróun símsölumála SAS um
allan heim - svokölluð „call
centers.“
Hún segir að tími sé kominn
til fyrir sig að kveðja Island í
einhvern tíma: „Þegar maður
er einstök ( = ein stök!) kona
á mínum aldri, í þessari borg,
getur lífið stundum verið
skrýtið. Ekki svo að skilja að
ég sé einmana; ég á yndisleg
börn, tengdabörn og barna-
börn, en það er einkennilegt
hvað ,,hjóna“ þetta og hitt er
fast í Islendingum. Það er eins
og stakir einstaklingar séu frá
annarri plánetu. Réttirnar eru
jú bara á haustin hjá sauð-
fénu, en við drögum fólk í
dilka allan ársins hring. Auð-
vitað á að meta hvern einstak-
ling sem manneskju, hvort
sem hann er giftur eða ekki.“
GLÆSIÍBÚÐIR HENTA MÉR
EKKI
Hún kvíðir því ekki að setj-
ast að alein í stórborg. Hún
hefur leigt sér gríðarstórt hús í
fallegu hverfi, Gerrard
Cross,15 mínútna akstur frá
Heathrow flugvelli, þar sem
skrifstofa hennar verður:
„Leigumiðlanirnar, sem ég
leitaði til, sýndu mér fínar
íbúðir. Þetta voru efstu hæðir
í glæsibyggingum, þar sem
borðalagðir dyraverðir tóku á
móti íbúum. Ég bað fólkið í
guðanna bænum að sýna mér
eitthvað venjulegt, ég væri
ekki svona „fín“ manneskja!
Ég er alsæl með þetta hús. Það
er í yndislegu hverfi og ef mig
langar inn til London tek ég
lest í 20 mínútur, fer út að
borða og í leikhús - og tek svo
leigubíl heim. Síðan er alltaf
pláss fyrir fjölskyldu og vini.“
Mest segist hún eiga eftir að
sakna barnabarnanna: „Við
köllum okkur BT-in þrjú:
Bryndís Torfa, Bryndís
Thelma og Börkur Thor. Ég
er ekki svona amma sem pass-
ar barnabörnin sín. Ég er
amma, sem fær barnabörnin
lánuð sér til skemmtunar og
gleði. Við erum mikið saman
og þótt samverustundunum
fækki auðvitað þegar ég flyt
úr landi, eiga þau eftir að
koma og vera hjá mér í lengri
tíma í senn.“
Bryndís hefur ákveðnar
skoðanir á flugmálum. Hún
segir til dæmis að ætti hún
flugfélag sjálf, myndi hún hafa
fleiri flug á dag til færri
áfangastaða: „Við verðum
aldrei „nafli alheimsins" með
strjálum ferðum" segir hún.
„Það þarf að skipuleggja flug-
ið þannig að fólk geti farið
héðan og hingað þegar því
hentar og tekið tengiflug
beint áfram. Við munum
aldrei geta státað af fjölda
áætlunarstaða á meðan lágt
verð býðst bara örfáa, tiltekna
daga ársins. Það þarf að skilja
miklu betur milli leiguflugs og
áætlunarflugs því þau flug
eiga akkúrat ekkert sameigin-
legt.“
Hana dreymir ekki um að
eignast flugfélag, en hún á
aðra drauma: „Ég hef lengi
gengið með þann draum í
maganum að opna heilsustöð
eða heilsuhótel á íslandi. Hér
er allt til alls til að búa til flott-
ustu heilsustöð veraldar -
nema hvað okkur vantar pen-
inga. Það er til fullt af konum
á mínum aldri, sem eru fullar
af hugmyndum og orku, hafa
reynslu og nám að baki til að
sinna þessu - en þangað til
fjármagn finnst verður þetta
víst bara að vera draumur!"
segir hún, brosir og bætir við:
„En þetta yrði að vera fyrsta
flokks heilsustöð - ekki eitt-
hvað venjulegt! - ísland býður
upp á allt það besta í heimin-
um, hreint vatn, hreint loft,
fallegt umhverfi...“
GSM síminn hennar hringir,
enn einu sinni. í þetta sinn er
danskur kollegi hennar á lín-
unni. Fréttirnar um stöðu-
hækkunina hafa spurst út til
starfsmanna SAS um allan
heim og hér er engin öfund á
ferðinni: Allir óska henni til
hamingju og samgleðjast
henni. Bryndís Torfadóttir
leggur af stað á skærgræna
bílnum, sem hefur bílnúmerið
SAS. Hún þarf að selja eitt
stykki íbúð og allt innbú sem
fyrst: „Það tekur því ekki að
flytja þetta út. Ég kaupi bara
nýtt innbú í London. Svo veit
ég ekkert hvert leiðin liggur
eftir fjögur ár...“
Hún segir að orðið „stöðn-
un“ sé bannorð hjá sér - víð-
sýni og samvinna kjörorð:
„Nú ætla ég að fylgja boð-
skapnum „gleði tilhlökkunar-
innar er mesta gleðin,“ segir
hún „ og svo er fjöldi sam-
verustundanna ekki mikil-
vægastur, heldur hvernig tím-
anum er varið. Börnin mín og
tengdabörnin eru bestu vinir
mínir og skemmtilegasta fólk-
ið sem ég umgengst. Og
barnabörnin - þau eru gim-
steinarnir hennar ömmu...“ ■
Bryndís flytur í þetta fallega hús í úthverfi Lundúna. Þar veróur
alltaf nóg pláss fyrir fjolskyldu og vini.
51