Vikan - 22.08.2000, Blaðsíða 45

Þórunn Stefánsdóttir pýddi
náið en hún hafði hitt marga
spennandi menn á tónleika-
ferðalögum og í upptökuverun-
um. Enginn hafði haft nein sér-
stök áhrif á hana.
Nema Marc. Hún hafði fund-
ið fyrir þessu aðdráttarafli áður
en hann svo mikið sem yrti á
hana. Hún mundi hvernig hún
hafði setið í bflnum á leiðinni frá
flugvellinum og starað á fallegt
hárið og dökka húðina og hugs-
að með sér að hann væri falleg-
asti maður sem hún hefði
nokkru sinni augum litið. Og
allt það sem gerðist seinna ...
Hún roðnaði þegar hún
horfði á sjálfa sig í speglinum
og rifjaði upp það sem hafði
gerst, bæði í skóginum og í
svefnherberginu hans. Hún lok-
aði augunum og andvarpaði.
Hvernig í ósköpunum stóð á því
að hún hafði látið undan? Hún
hafði það ekki einu sinni sér til
afsökunar að hann hefði þving-
að hana til þess að gera eitthvað
gegn vilja sínum. Sér til mikill-
ar skelfingar varð hún að við-
urkenna að hún hafði þráð hann
þá og hún þráði hann enn.
Hvernig gat þetta gerst? Hún
hefði aldrei trúað því að hún
gæti fallið fyrir bláókunnugum
manni, og verið komin upp f
rúm með honum nokkrum
klukkustundum eftir að hún leit
hann augum.
Hvernig fór hann að þessu?
Ef þetta hefði gerst á annarri öld
hefði hún verið viss um að hann
hefði beitt hana göldrum.
Hún bar grænan augnskugga
á augnlokin, setti á sig rauðan
varalit og virti fyrir sér árang-
urinn í speglinum. Þetta varð að
duga. Hún fengi eflaust tækifæri
til þess að mála sig betur áður en
ljósmyndararnir kæmu á vett-
vang. Fyst yrði hún að ganga í
gegnum þá raun að borða með
Marc og hans fólki.
Marc gekk um gólf. Hann var
greinilega taugaóstyrkur og
spenntur.
„Þarna kemur þú loksins! Ég
var farinn að halda að þú ætl-
aðir að vera þarna í allan dag!“
Hann virti hana fyrir sér og
hann var greinilega ekki hrif-
inn af svörtum, flegnum bolnum
og níðþröngum gallabuxunum.
„Ætlar þú að fara svona
klædd?“
„Greinilega!“ hreytti hún út
úr sér, og rétti úr sér. „Hefur þú
eitthvað við það að athuga?
Strákunum í hljómsveitinni
finnst þetta mjög sexí.“
„Ég er ekki hissa á því,“ sagði
hann gegnum samanbitnar
tennurnar. Hann leit á klukkuna
og hrukkaði ennið. „Þú hefur
ekki tíma til þess að skipta um
föt en ég heimta að fá að sjá föt-
in sem þú ætlar að koma fram í
á tónleikunum. Við höfum
skapað þá ímynd af þér hér í
Frakklandi að þú sért alvarlega
þenkjandi tónlistarmaður en
ekki kyntákn."
„Ég hef ekki verið talin kyn-
tákn hingað til, en það er
kannski ekki svo vitlaus hug-
mynd,“ hreytti hún út úr sér.
,Reiðin skein úr augum hans.
„Finnst þér það? Við getum tal-
að um það seinna.“ Hann reif
upp hurðina og sagði óþolin-
móður. „Komdu, við erum orð-
in allt of sein.“
Hún var ekki í skapi til þess
að rífast við hann. Hún gekk
hnakkakert framhjá honum án
þess að líta í áttina til hans. Það
fór ekki á milli mála að reiðin
sauð í honum.
Við erum ólík, hugsaði Annie
með sér þegar hún kom auga á
spegilmynd þeirra á lyftuhurð-
inni. Hún í þessum níðþröngu,
kynæsandi fötum, hann virðu-
legur og valdsmannslegur í
dökku jakkafötunum.
Það var erfitt að finna sam-
band milli mannsins sem
dreymdi þessa undarlegu
drauma og mannsins sem stóð
við hliðina á henni í lyftunni sem
flutti þau niður í anddyrið.
Hann var glæsilegur og skar sig
úr fjöldanum. Engan gæti grun-
að að hann tryði á endurholdg-
un og undarlega drauma. Hann
leit út fyrir að vera ákaflega
jarðbundinn og fastheldinn
maður.
Ef ég væri að hitta hann í
fyrsta sinn núna myndi ég falla
kylliflöt fyrir honum! hugsaði
Annie með sjálfri sér þegar þau
gengu út úr lyftunni. Hann hefði
ekki þurft að leggja allt þetta á
sig til þess að ná athygli minni.
Hann hlýtur að vita hvaða áhrif
hann hefur á konur.
En ef þau hefðu hist í fyrsta
„Við höfum engan tíma fyrir að-
dáendur. Við skulum koma
okkur héðan.“
Hann tók utan um hana, ýtti
henni á undan sér inn um dyrn-
ar að veitingastaðnum og sagði
við yfirþjóninn sem tók á móti
— - 1
J
' 1 k
■
l ' J
sinn í dag, umkringd fólki, hefði
það auðvitað tekið þau lengri
tíma að komast á það stig sem
þau voru á núna. Og eftir einn
dag eða svo yrði hún að
drukkna í viðtölum, æfingum og
hljóðprufum og öllu því sem
tónleikunum fylgdi. Og þegar
þeim lyki færu þau á næsta
áfangastað með allt sitt haf-
urtask. Hún fengi engan tíma
til þess að hitta Marc.
Nokkrir gestanna í hóteland-
dyrinu þekktu hana greinilega
og gengu í áttina til hennar.
„Æ, ég trúi þessu ekki,“ sagði
hún vonsvikin. Nú yrði hún að
láta reyna á frönskukunnáttuna.
„Hvað er að?“ spurði Marc
og fylgdi augnaráði hennar.
þeim: „Anton, viltu vera svo
góður að halda þessu fólki í fj ar-
lægð frá okkur.“
Yfirþjóninn brosti. „Bien súr,
Monsieur Pascal.“
Annie og Marc gengu í gegn-
um matsalinn að stóru borði
sem stóð við gluggann. Yfir-
þjónninn stöðvaði þá sem komu
í humátt á eftir Annie og sagði
ákveðið og kurteislega: „Ef þið
eigið ekki pantað borð er ég
hræddur um að ég verði að biðj a
ykkur að fara.“
„Salut,“ sagði Marc við fólk-
ið sem sat við borðið. Þau stóðu
á fætur og heilsuðu honum bros-
andi.
„Bonjour.“
Sum þeirra reyndu að heilsa
Vikan
45