Vikan - 24.10.2000, Síða 42

Draugagangur
Ég hafði aldrei á ævi
minni upplifað neitt yfir-
náttúrlegt fyrr en vetur-
inn sem ég var 18 ára
en þá var ég skiptinemi í
Bandaríkjunum. Ég hafði
samt sem áður þá trú að
draumar væru oft tákn-
rænir og gætu verið vís-
bendingar um það sem
síðar gerist. Ég hafði ver-
ið dálítið myrkfælin frá því
ég var barn en aldrei
fundið fyrir neinu dular-
fullu og skellt skollaeyr-
um við sögusögnum um
draugagang. Það átti
hins vegar eftir að breyt-
ast.
Konan í speglinum
Við Fern kynntumst í frímín-
útum í skólanum þegar hún
gekk upp að mér til að dást að
knalIstuttu hári mínu en allar
amerísku stelpurnar voru með
sítt hár. Þetta var á pönktíma-
bilinu, sem hafði greinilega ekki
náð athygli unglinganna á þess-
um slóðum, en Fern var vel að
sér í tónlistog þekkti þetta
,,lúkk“. Það tókst sam-
stundist með okkur náin vin-
skapur. Fern kom frá hefð-
bundinni gyðingafjölskyldu,
var einu ári eldri en ég og mik-
ill fjörkálfur. Fjölskylda hennar
bjó í gömlu virðulegu húsi rétt
hjá Mystic í Connecticut og það
var eiginlega heilt ævintýri út af
fyrir sig því það marraði í gömlu
trégólfinu og húsið var fullt af
mjög fallegum antíkhúsgögnum
sem móðir Fern hafði safnað í
gegnum tíðina. Það var eitt sér-
lega notalegt herbergi í húsinu
þar sem var risastór arineldur,
eða réttara sagt gömul eldstó,
sem hafði fengið að halda sínu
upprunalega útliti. Þar var oft
kveiktur eldur og á köldum vetr-
arkvöldum lágum við þar uppi
í mjúkum, eldgömlum sófum
með þykkar, útsaumaðar
ábreiður og spjölluðum eða
lærðum.
Ég fékk stundum að gista
heima hjá Fern og þá var oft-
ast vakað fram eftir nóttu við
að ræða um sætu strákana í
skólanum og annað sem fang-
ar huga ungra stúlkna. Fjöl-
skyldan átti tvo Schefferhunda
og ég tók ástfóstri við þann yngri
en hann var kallaðurToby. Þetta
virtist vera gagnkvæm ást því
hann var alltaf á hælum méreða
sat við fætur mér. Þegar ég gisti
þá stalst ég til að hafa hann
uppi í rúmi hjá mér og ef ég
þurfti að fara á klósettið um
miðja nótt, þá kom hann alltaf
með mér en það veitti mér ör-
yggiskennd því húsið var stórt
og sérlega drungalegt á nótt-
unni.
Eitt sinn þegar ég gisti hjá
fjölskyldunni sofnaði Fern
óvenjusnemma og yngsta syst-
ir hennar, Erica, stakk upp á því
að við svæfum í
. einu
• '• ‘lA'.
gestaherberginu þar sem var
sjónvarp. Við skriðum saman
upp í rúm og horfðum á sjón-
varpið þar til við sofnuðum.
Toby fékk ekki að vera hjá okk-
ur því Erica sagði að hann væri
með flær og hún vildi alls ekki
hafa hann inni hjá okkur.
Ég rumskaði síðan við að mér
leið eitthvað sérkennilega, mér
var ískalt og fannst eins og horft
væri á mig. Ég opnaði augun
varlega og varð skelfingu lostin
þegar ég sá andlit gamallar
konu í speglinum á veggnum á
móti rúminu, yfir arinhillunni.
Flún sagði ekkert en starði illi-
lega á mig og mér fannst sam-
stundis að hún vildi ekki hafa
mig í rúminu. Ég kann ekki að
skýra nánar hvers vegna mér
fannst þetta vera skilaboðin frá
henni. Ég sá hana mjög skýrt,
hún vargrannleit, hrukkótt með
grátt hár vafið upp í hnút og
með gyllt hornspangargleraugu.
Ég reif í Ericu og hristi hana
óþyrmilega. Hún reis upp við
dogg, hálfsofandi, og spurði
hvað gengi á. Ég var hálfgrát-
andi og óðamála og benti henni
á spegilinn. En þar var ekkert
andlit lengur. Ég sagði henni
hvað hefði gerst en hún fór bara
að hlæja, velti sér svo á hina
hliðina og hélt áfram að sofa.
Mér leið mjög illa, þorði ekki fyr-
ir mitt litla líf að líta aftur í speg-
ilinn og hljóp fram. Þar sat
Toby, minn tryggi vinur, og
ég faðmaði hundinn að
mér af ákafa. Ég tók hann
með mér inn í hitt herberg-
ið þar sem Fern svaf vært og
lét hann að sjálfsögðu sofa uppi
í hjá mér. Ég sofnaði ekki fyrr
en undir morgun
en var þá farin
V *
að róast við hitann af stórum
hundinum.
í fallegri dagsbirtunni næsta
morgun fannst mér atburðir
næturinnar óraunverulegir. Ég
reyndi að telja sjálfri mér trú um
að mig hefði dreymt gömlu kon-
una (speglinumen þaðvarenn
óhugur í mér. Við hádegisverð-
arborðið varöll fjölskyldan sam-
ankomin og ég sagði þeim hvað
mig hefði ,,dreymt“ um nóttina.
Móðirstelpnanna greip andann
á lofti og starði á mig. Svo sagð-
ist hún hafa keypt þetta rúm ný-
lega úr dánarbúi tveggja gam-
alla systra, sem höfðu búiðtvær
saman alla ævi þarna í nágrenn-
inu, ogað lýsing mín passaði við
aðra systurina. Það varð uppi
fótur og fit við matarborðið og
það fór hrollur um mig. Eftir
þetta þorði enginn að sofa í
rúminu og þetta var aldrei rætt
aftur. Ég gisti þarna hjá þeim
nokkrum sinnum til viðbótar um
veturinn en sniðgekk alltaf
þetta herbergi ogfékkgæsahúð
ef ég þurfti að ganga fram hjá
því.
Kross með skilyrðum
Tveimur árum seinna heim-
sótti ég þetta indæla fólk og
eyddi einum mánuði hjá þeim
yfir sumarið. Við Fern höfðum
verið í stöðugu bréfasambandi
frá því að égfór heim til íslands
og söknuðum hvor annarrar
mikið. Dag einn, fljótlega eftir
að ég kom, gaf Fern mér fal-
legan kross úr skíragu11i sem
hún hafði eitt sinn fengið í af-
mælisgjöf frá stelpu sem vissi
ekki að Fern var gyðingur. Gyð-
ingar líta ekki á krossinn sem
heilagt tákn og því vildi hún
gefa mér hann. Það fylgdi gjöf-
42
Vikaii