Vikan - 24.10.2000, Qupperneq 44

Heimurinn er alltaf að
minnka. í dag er hægt að
kveikja á tölvunni, fara
inn á Netið og panta þar
flugmiða, hótelherbergi,
leikhúsmiða og borð á
veitingahúsi með litlum
fyrirvara. Það þykir ekki
lengur stórmál að ferðast
til útlanda og það væri
synd að segja að við ís-
lendingar, sem búum á
lítilli, einangraðri eyju,
notum okkur ekki tæki-
færið. Það er því sennilega
hvergi á byggðu bóli sá
staður sem maður getur
ekki átt von á því að hitta
íslending.
Sú staðreynd setur okk-
ur hömlur. Það er
nefnilega liðin sú tíð
þegar hægt var að setj-
ast niður í einhverri stórborg-
inni, virða fyrir sér mannlífið,
gera svolítið grín að þeim sem
sátu við næsta borð eða þeim
sem framhjá gengu í trausti
þess að enginn skildi íslensku
ogengir landarværu ísjónmáli.
Það er samt greinilegt að enn
hafa ekki allir áttað sig á þeirri
staðreynd. Til dæmis hjónin
sem ég og vinkona mín hittum
í London. Við vinkonurnar vor-
um í langþráðu húsmæðraor-
lofi, höfðum skilið karlana og
börnin eftir heima og ætluðum
að njóta saman lífsins í nokkra
daga í stórborginni.
Fyrsta kvöldið ákváðum við að
fara út að borða á huggulegum
veitingastað. Hvorug okkar
þekkti borgina nokkuð að ráði
en starfsmaðurinn í móttöku
hótelsins benti okkurá veitinga-
stað sem hann sagði mjög góð-
an. Fullar tilhlökkunar klædd-
um við okkur upp á og vorum
mættar á veitingastaðinn á til-
settum tíma.
Okkur varstrax vísaðtil borðs.
Ég settist ein við borðið þar sem
vinkona mín þurfti að skreppa á
snyrtinguna. Ég var ekki fyrr
sest en ég heyrði miðaldra hjón,
sem sátu við næsta borð, tala
saman á íslensku. Égætlaði að
fara að kinka kolli og brosa til
þeirra, eins og við (slendingar
gerumgjarnan þegar við hittum
landa okkar í útlöndum, en
hætti við það þegar ég heyrði
um hvað þau voru að tala. Um-
ræðurnar voru mjög innilegarog
mér heyrðist þau vera að rifja
uppsín fyrstu kynni. Mérfannst
þetta voðalega sætt og hugsaði
með mér að líklega væru þau að
halda upp á brúðkaupsafmæli
eða eitthvað í þá áttina. Égvissi
að sjálfri hefði mér þótt óþægi-
legt ef ókunnugir hlustuðu á
ástarhjal á milli mín og manns-
ins míns og ákvað að vara vin-
konu mína við þegar hún kæmi
af snyrtingunni. Hún mátti ekki
koma upp um að við værum ís-
lendingar.
Ástarsögur
Sem betur fór tókst mér að
gefa henni merki ogviðgættum
þess að hafa samræður okkar
á ákaflega lágum nótum. Það
reyndist okkur ekki auðvelt, það
var langt síðan við höfðum haft
tíma til þess að setjast niður
og spjalla saman og okkur lá
mikið á hjarta. En við vorum
ákveðnar í því að spilla ekki
kvöldinu fyrir þessum róman-
tísku hjónum sem líklega voru
að halda upp á brúðkaupsaf-
mælið sitt.
Þar sem umræðum okkar
voru settar ákaflega strangar
skorður fór ekki hjá því að við
legðum pínulítið eyrun við um-
ræðunum á næsta borði og
komumst ekki hjá því að verða
varar við það þegar rómantískt
hjal hjónanna beindist í aðrar
áttir. Þær umræður urðu smám
saman meira krassandi og
aldrei hefði okkur stöllunum
dottið í hug að ræða neitt þessu
líkt við eiginmenn okkar á virðu-
legum veitingastað. Þau hjón-
in lifðu greinilega góðu kynlífi
og ekki er hægt að segja annað
en að þau hafi kallað hlutina
sínum réttu nöfnum. Það lá við
að við vinkonurnar fylltumst öf-
und þegar kom að myndræn-
um lýsingum á því hvað þau
ætluðu að gera við hvort annað
reyna að tala saman og kvöldið
var að taka á sig súrrealíska
mynd. Undir sérkennilegu borð-
haldi hjónanna var drukkið
nokkuð stíft og raddir þeirra
hækkuðu í réttu hlutfalli við
tómu glösin sem fjölgaði jafnt
og þétt. Hugljúft ástarhjalið tók
nú á sig allt aðra mynd því nú
tóku við ekki minna krassandi
ásakanir um framhjáhald og
önnur ómerkilegheit. Framhjá-
hald var greinilega ekki óþekkt
fyrirbæri í þessu hjónabandi og
virtist ríkja nokkur samkeppn-
isandi á milli þeirra í því sam-
bandi, svo sem hver hefði ver-
ið með hverjum, hvar og hvenær
og hvort þeirra ætti fleiri slík
sambönd að baki. Það ríkti ekki
þegar upp á hótelherbergið væri
komið. Þrátt fyrir að þau hlökk-
uðu augljóslega til þeirrar
stundar var greinilega ekkert
fararsnið á þeim.
... og aðrar sögur
Þegar hér var komið sögu
höfðum við vinkonurnar eigin-
lega alveg gefist upp á því að
nafnleynd í þessum saman-
burðarsögum og við vinkonurn-
ar vorum fegnar að þekkja enga
af þeim fjölmörgu sem þar
komu við sögu.
Við vorum satt að segja farn-
ar að vorkenna hjónunum.
Málsverðurinn sem hafði haf-
ist á svo Ijúfum nótum var að
taka sorglega stefnu. Við hvísl-
44
Vikan