Menntamál - 01.03.1954, Blaðsíða 29

MENNTAMÁL
23
hyglisverða ræðu um viðhorf sitt til skólamála fyrr og síð-
ar, fyrst sem nemandi 17 ár, síðar kennari 3 ár og hin síð-
ari ár sem foreldri, er á börn í skóla. Ríkisstjórinn var
ómyrkur í máli og lét kennara, nemendur og foreldra fá
sitt af hverju og sumt óþvegið! En hann sagðist tala af
reynslu, þótt eigi væri hann nema lítið eitt á fertugsaldri.
Ríkisstjórinn sagði, að uppeldis- og skólamál væru þýðing-
ararmestu og mikilvægustu mál hvers ríkis. Þess vegna
yrði að vanda vel til þeirra — eigi sízt kennaraliðsins.
Foreldrar, skólar og kirkjudeildir yrðu að vinna saman að
velferð þjóðarinnar. Vegna þessa mætti sízt spara það fé,
sem leggja þarf til skóla- og uppeldismála. 1 því sambandi
benti ríkisstjórinn á það, að ein af fyrstu ráðstöfunum
hans í ríkisstjóraembættinu hafi verið að fækka fólki í
mörgum opinberum skrifstofum, en hann lét — í samráði
við fræðslumálastjóra — fjölga til muna starfsliði í
fræðslumálaskrifstofunni.
Ríkisstjórinn gat þess, að rétt áður en ársþing þetta
var sett, þá samþykkti ríkisþingið lög um, að nemendur
fengju ókeypis námsbækur. Það hafði ekki verið áður.
Hann sagðist einnig vera því fylgjandi, að laun kennara
yrðu hækkuð sem fyrst, og hét hann á kennara að sýna
þá hugkvæmni og árvekni í störfum, að öllum þingmönn-
um sýndist það sjálfsagt.
Ræðu ríkisstjórans var ákaft fagnað.
Dr. Carr, framkvæmdastjóri amerísku kennarasamtak-
anna (N E A), sem ég hitti í Washington, hélt ræðu á eftir
ríkisstjóranum og sagði m. a., að það væri ánægjulegt að
heyra álit ríkisstjórans á því hlutverki, sem skólamönn-
um væri ætlað að leysa í þágu Tennessee-ríkis, og væri
æskilegt, að sem flestir ríkisstjórar í Bandaríkjunum
sýndu þeim málum jafngóðan skilning. Þetta væri og
hvatning til skólamanna að láta sinn hlut ekki eftir liggja.
Þess skal getið, að Jón Emil Guðjónsson kom til Nash-
ville, og vorum við þar samtímis fáeina daga. Hann heim-