Vorið - 01.07.1935, Blaðsíða 2

41
VORÍÐ
og áttu börn þau, er ætluðu að
læra sund, að koma til viðtals hjá
sundkennaranum þennan dag. —
Eftir veginum gengu tvær telpur
og töluðu saman. Þær hétu Eeta
og Stella og voru á leið til sund-
kennarans. Þær ætluðu að læra
sund um sumarið,. og voru í ágætu
skapi yfir góða veðrinum og liáif
dönsuðu eftir veginum. Aiit í einu
sagði Beta:
»Ó, hvað gaman verður í sund-
inu í sumar, ég hiakka svo mikið
til«.
»Ég hlakka iíka afskaplega
mikið til«, svaraði Stella. »Mér
þótti svo gaman þennan stutta
tíma sem ég var í fyrra sumar«.
Svo hlupu þær syngjandi áfram
þar til þær komu heim til sund-
kennarans. Þar voru margir sam-
ankomnir og hver reyndi að kom-
ast sem fyrstur að, og ljúka sínu
erindi. Skammt frá Stellu og Betu
stóð lítil og fölleit stúlka. Hún
var fátæklegar til fara heldur en
flest börnin, en samt voru föt
hennar hrein og þokkaleg. Allt í
einu kom stór strákur og rudd-
ist að litlu telpunni og sagði rogg-
inn:
»Þú ætlar þú ekki að koma
svona til fara til sundkennárans V
Þú ættir að smánast heim til þín
og fara í skárri föt.»
Sumir krakkarnir fóru að hlæja
og litu hæðnislega á litlu telpuna,
en aftur voru það aðrir,, er
skeyttu ekki neitt ura það er
strákur sagði og höfðu hugann
við allt annað. Strákurinn leit
glottandi á þær Stellu og Betu og
svo á hin börnin. Það var auðséð
áð honum þótti tilgangur sinn
hafa heppnast vei. Allt í einii
hvíslaði Stella einhverju að Betu
og kinkaði hún ánægjulega kolli
við því er Stella sagði.
Þær gengu nú áleiðis til litlu
stúlkunnar og frá henni mætti
þeim angurblítt, biðjándi augna-
ráð. Þegar þær komu til telpunn-
ar, sagði Beta:
»Viltu ekki verða samferða til
sundkennarans?« Lítla telpan leit
á þær þakklátlegu augnaráði og
játaði því feimnislega. Þegar þær
höfðu lokiö erindi sínu við sund-
kennarann gengu þær saman heim
á leið, því þær áttu samleið. Litla
telpan hét Anna og líkaði þcim
Stellu og Betu vel við hana. Faðiv
önnu var dáinn og var hún hjá
mömmu sinni, er var bláfátæk.
Stella og Beta buðu Önnu heim til
sín og það þáði hún. Þær vinkon-
urnar skildu svo við önnu og
héldu heim til sín.
Sundið var byrjað og á hverj-
um degi komu þarna saman fjöldi
drengja og stúlkna, og gleðin og
fjörið ljómaði út úr hverri hreyf'
ingu þeirra. Krakkarnir byltust
eins og selir hver innan um anm
an, ærsluðust og hömuðust og fói'
vel fram við sundið.
Það var einn dag, að þær Beta,
Stella og Anna voru samferða frá
sundlaugunum, sagði þá Stella: