Vorið - 01.07.1935, Side 13

V Öttlt)
53
Prólið.
Knútur bjó í litlum kofa uppi
' Greniási. Þarna var friðsælt og
fagurt, einkum á sumrin. Hann
b.íó þarna hjá öffimu sinni, sem
Víl)' orðin gömul og útslitin af
vinnu, en þráði nú hvíldina mest
;vi' öllu. En þrátt fyrir það stóð
henni hálfgerður ótti af dauðan-
em,. þegar hann kæmi, því hver
átti þá að sjá um Knút litla, sem
var ekki nema 10 ára gamall, og
átti engan að í heiminum nema
bana. Auðvitað var hann bezti og
dugiegasti drengurinn sem hún
Ockkti, en barn er nú alltaf barn,
°g ekki gat Knútur séð fyrir sér
s3álfur þótt duglegur væri.
Svo bar það við dag einn að
ar>ima gamla í Greniási fór ekki
á fætur, kraftarnir leyfðu það
ekki. Prjónarnir hennar,. sem hún
nafði varla sleppt úr höndum sér
1 fjöidamörg ár, lágu nú á borð-
'hu undir glugganum, og Knútur
'itli varð að hugsa um grísinn, og
dagarnir sem íoru nú í hönd urðu
°murlegir. ömmu gömlu versnaði
beldur, og nótt eina vaknaði
tinútur við það, að hún kallaði á
tann, og þá sömu nótt dó hún.
— — — Nokkru síðar var
Knútur litli í Greniási staddur í
sölubúð kaupmanns nokkurs niðri
1 dalnum. Hann var í sendiferð
iyrir húsmóður sína, er hann
hafði vistazt hjá eftir að amma
hans dó, pg það var nú hvorki
meira né minna en á stærstu
jörðinni í öllum dalnum, Kónga-
völlum. Þarna var hann í sendi-
ferðum og smásnúningum heima
viö, en fékk í staðinn föt og fæði.
Hánn átti t. d. að sækja vatn,
hjálpa til í eldhúsinu, líta eftir
hænsnunum, kemba kúnum og
margt fleira sem 10 ára drengur
getur komizt yfir. Hefði Knútur
ekki gert þetta allt saman, mundi
Kóngsvallaheimilið ekki hafa
kært sig um hann. Þetta vissi
hann og fann þess vegna sárt til
þess að eiga ekki heimili, þar sem
einhvern yl og ástríki var að
finna. En nú reið bara á að reyna
að gera skyldu sína, enda þótt
liann vantaði allt það sem hann
þráði mest, og mörg tárin felldi
hann yfir einstæðingsskap sínum,
en þau tár lét hann engan sjá
nema Guð einn, og svo reyndi
hanh að sætta sig við allt og vera
hugrakkur. Um þetta allt var
hann að hugsa á leiðinni tii kaup-
mannsins, en þess á milli taldi
hann upp með sjálfum sér, hvað
það var, sem hann átt að kaupa,
og alltaf ríghélt hann um pen-
mgabudduna, sem húsmóðir hans
hafði fengið honum.
Jú — hann hét þv; meö sjálf-
um sér að komast vel áfram í líf-
inu. Amma, elsku góða amma,
skyldi ekki þurfa að hryggjast
yfir honum. En hvað þetta var
undarlegt allt saman. »Guð mun
sannarlega vera með þér og
hjálpa þér«, hafði amma sagt, en