Vorið - 01.07.1935, Blaðsíða 15

V Ö R 1 Ð
55
°g sársauki í þessari spurningu og
i>’úin leit á mann sinn hálfhrædd.
»Jón, hvers vegna 'ert þú að
úugsa um þetta núV«
»Ég er að hugsa um það af þvi,
?-ð nú hefði örn litli verið 10 ára
eí hann hefði lifað, og nú hefði
e£ getað trúaö honum fyrir
mörgu«.
Frúin andvarpaði. Það var hin
Oiikla ógæfa og sorg þessa heim-
l]is, að eina barnið þeirra hafði
dáið þegar það var fjögra ára.
En nú var dreþið á útidyrnar
einhver spurði hvort kaupmað-
orinn væri heima, og eftir litla
stund var litlum dreng vísað inn
1 stofuna til hjónanna, en hann
k«mst ekki nema inn úr dyrun-
l|m, þar nam hann staðar og
harðist við grátinn. Frú Erna
starði undrandi á þennan undar-
|ega gest, en gleðibjarmi tindraði
1 augum kaupmannsins. Þetta var
Kuútur litli frá Greniási.
Kaupmaðurinn gaf konu sinni
bondingu um að hann vildi helzt
Vera einn með drengnum, því
uæst gekk hann til hans, tók i
l'Önd hans og leiddi hann til sætis.
»Vildir þú eitthvað tala við
rnig, Knútur?« spurði hann blátt
ufi’am. En Knútur svaraði engu,
öélt bara áfram að gráta, og
iíreppti hnefann utan um eitt-
hvað, sem virtist standa í sam-
handi við sorg hans.
»Segðu mér hvað þér liggur á
hjarta, Knútur minn«, sagði
kaupmaðurinn vingjarnlega en á-
kveðiö, þegar hann sá að grátur-
inn ætlaði ekki að sefast, og þá
herti Knútur upp hugann.
»Hérna«, sagði hann og rétti
kaupmanninum lófann. »Pening-
arnir«. Kaupmaður skildi og tók
við seðlinum, en tók í hendina um
leið. »Hver bað þig að færa mér
þá ?«
»Enginn«.
»Hvers vegna kemur þú þá með
þá? Gastu ekki haldið þeim?«
»Nei, mér leið svo illa«, og á
næsta augnabliki hvíldi Knútur
litli í.faðmi þessa stóra og sterka
vinar síns.
»Drengurinn minn! Þetta var
einmitt þaö sem ég bjóst við. Ég
treysti því, að þú værir heiðar-
legur drengur og gerðir aðeins
það sem rétt var, jafnvel þótt
enginn þyrfti að vita um þótt þú
gerðir rangt. Og sjáðu nú til
Knútur, fátæktin er ekki það
versta, og með því að vera ríkur
fær maður ekki allt. Það sem
mest er um vert er að gera aldrei
annað en það sem rétt er og heið-
arlegt«.
Kaupmaðurinn kallaði nú á
konu sína, sem kom hlaupandi
inn.
»Sjáðu Erna«, mælti hann,
ljómandi af gleði. »Ég trúi því,
að Örn litli væri nú góður og
elskulegur drengur, ef hann hefði
fengið að lifa, en hérna er dreng-
ur, sem á að koma í hans stað.
Hann hefur staðist prófið og ef
þú hefur ekkert á móti því, vildi