Vorið - 01.09.1949, Blaðsíða 8

VORIÐ
86
T. N. WULFF:
Sek
eða
saklaus
Kennslukonan krafðist þess, að
börnin stæðu rétt við skólaborðin
og væru hljóð, þegar hún kom inn í
bekkinn, en í dag þurfti hún að slá
oft í kennarapúltið áður en hávað-
inn hætti, svo að hún gæti spurt í
hvössum rómi, hvað þessi læti ættu
að þýða.
Allar stúlkurnar sneru sér að
henni æstar og fóru að útskýra
ástæðuna, hver upp í munninn á
annarri. Þá sagði kennslukonan:
„Lilja — segðu frá, en þegið þið
hinar á meðan.“
Lilja, sem var efst í bekknum,
kom eftir bendingu upp að kenn-
araborðinu.
„Það hefur verið stolið 5 krónum
hér í bekknum í einhverju kennslu-
hléinu,“ sagði hún. Jóhanna hafði
þær með sér, og einhver hefur tekið
þær.“
„Þökk. Nú getur Jóhanna haldið
áfram.“
„Ég fékk fimmkrónu-seðilinn í
afmælisgjöf í gær,“ sagði Jóhanna
og lá við gráti: „Mamma leyfði mér
að kaupa ábreiðu á brúðuvagninn
minn á leiðinni heim úr skólanum.
Ég lét hann í budduna í morgun, og
þegar ég leit eftir honum, þá var
hann horfinn.“
„Ertu viss um, að þú hafir tekið
seðilinn með þér?“ spurði kennslu-
konan efablandin.
„Já, það er ég,“ svaraði Jóhanna.
„Ég lét seðilinn í litla hólfið í budd-
unni, og hann var tvíbrotinn."
„Hvernig varst þú þess vör, að
hann var horfinn?“ spurði kennslu-
konan.