Vorið - 01.09.1949, Síða 29

VORIÐ
107
Við þrastasöngva, skógarilm og
ljúfra lækja óð,
og létta lilátra tærra bunulinda.
Á íslandi er fegurra en orðin geta
lýst.
Á Islandi hver vetrarraun í sum-
argleði snýst.
Við Island vil ég ævitryggðir
binda.
RUNA: Þarna sérðu nú dyggðina
stelpnanna, sitja við söngva, þeg-
ar þær eiga að sækja vatn og berja
fisk, og vera fljótar. Já, — svona
er þessi blessaður ungdómur!
ERLA: Það má nú ekki lá aum
ingja stelpunum það. Hvernig
er hægt annað að gera en syngja,
um dýrð þessa blessaða lands, á-
svona dásamlegum degi?
RÚNA: Það er satt, Erla mín. Það
væri dauð sál, sem ekki gerði það.
(Kallar): Ásta og Ragna! Sækið
þið mjólkina, þegar þið eruð
búnar að láta inn í tjaldið. — —
Jæja, Erla mín. Við skulum nú
setjast hérna í grasið og semja
kvölddagskrána. (Setjast.) Jæja,
hvernig eigum við nú að liafa
þetta?
ERLA (í þönkum): Ja,-------látum
okkur nú sjá.-------Látum okk-
ur nú sjá —.
RÚNA (hugsi): Ja-há,-------látum
okkur nú sjá.
ERLA: Nú veit ég. — Þegar allar
stelpurnar eru komnar, kveikjum
við á „prímusnum" og setjurn
upp vatn og förum að elda graut-
inn. Meðan grauturinn er að
malla, skal hver um sig segja frá
því, sem fyrir liefur komið, eftir
að við skildum í dag, og svo
syngjunr við á milli.
RÚNA: Já, þetta er ágætt, svona
höfum við það. En, — skyldu nú
ekki stelpurnar fara að koma
nreð vatnið, og fiskinn, sem þær
áttu að berja.
ERLA (kallar út): Halló. — Hulda,
fannstu lrvergi lækinn?
IIULDA (franrmi): Við komum
strax.
(Hulda, Björg og Þóra koma
inn. Björg heldur unr fingur og
ber sig vesældarlega.)
HULDA: Afskaplega getið þið ver-
ið óaðgætnax að kalla svona hast-
arlega. Það lá við stórslysum,
okkur varð svo bilt við. Við vor-
unr í svo dænralaust skáldlegunr
lrugleiðingunr. Ég og Bjagga vor-
um að yrkja. Þóra var að semja
lag við ljóðið. Þá kallið þið svo
hastarlega. — Ég nrissti fötuna,
fulla af vatni, og mest af því fór
í skóna mína.
BJÖRG (aunringjaleg): Og mér
varð svo hverft við, að ég villtist
á fingrinunr á mér og harðfiskin-
unr, og lanrdi á hann, fingurinn,
en ekki harðfiskinn. (Réttir fing-
urinn fram.) Sjáið þið. Hann er
bara kolblár af mari.
ERLA: Rúna, Rúna, blessuð sæktu
fljótt bindi og eitthvað, til þess
að láta við fingurinn á blessuðu