Vorið - 01.09.1949, Qupperneq 30

108
V O R I Ð
barninu, liann er bara eins og
skjóða. (Rúna sækir íingurtraf o.
fl. Þær binda um.)
ÞÓRA: En sárast var þó um mig.
Eg varð svo skelkuð, að ég týndi
þessu líka yndislega lagi, sem
----- ja, mér var nœrri því dottið
í hug. Mikið hafið þið á sam-
vizkunni, húsfreyjur.
(Ragna og Ás'ta koma inn með
mjólkina.)
RÚNA: Loksins komið þið með
mjólkina. Hvað hafið þið nú eig-
inlega verið að gera allan þenn-
an tíma? (Erla og Rúna kveikja
á „prímusi", setja upp pottinn.)
RAGNA: Við vorum nú fyrst að
horfa á sólarlagið. Það var dásam-
legt að sjá, hvernig kvöldsólin
litaði tindana rauðgullna.
ÁSTA: Já, — en svo heyrðum við
svo afskaplegt vein, alveg eins og
verið væri að kvelja líftóruna úr
einhverjum. Við urðum nú hálf
skelkaðar, fyrst en svo mundum
við þetta: „Ská.ti er hugrakkur. —
Skáti er viðbúinn“, og fleira
fallegt. Svo að við þutum af stað
yfir á liæðina, til þess að vita,
hver þar væri í voða staddur.
RAGNA. Og auðvitað til að hjálpa,
ef með þyrfti. — En sem betur
fór var sá, sem eftir hljóðunum
að dæma virtist vera í háska
staddur, alheill.
ERLA: Ha, — var bara verið að
gabba ykkur?
RAGNA: Já, heldur betur.
ÞÓRA: Hver var þetta?
ÁSTA: Gettu.--------Nei, — annars,
— ég skal segja ykkur það. Það
var lómur, sem veinaði svona af-
skaplega.
BJÖRG: Ha, lræ, greyin. Hvað
sagði svo lómurinn, þegar hann
sá frökenarnar?
ÁSTA: Hann hélt bara áfram að
veina.
BJÖRG: Aumingja skepnan, það
var von. Hann hefur séð, hvað
þið voruð liræddar.
RAGNA: Af hverju hefur þú nú
bundið upp puttann, Bjaggamín?
HULDA: Hún slasaðist við það
hættulega starf að berja fisk, lrélt
að fingurinn væri hafðfiskur.
RAGNA: Þetta er nú eiginlega
ykkur að kenna, þegar þið látið
annan eins krakka og Bjagga er,
vera að fáta með grjót.
RÚNA: Svona. Hættið nú þessu. —
Nú setjumst við allar hér í kring-
um „prímusinn" og grautarpott-
inn, og hugsum okkur, að við sitj-
um við snarkandi, blossandi varð-
eld. Meðan nraturinn er að
soðna, segir hver um sig frá því,
sem komið hefur fyrir hana í dag.
ALLAR: Bravó. — Samþykkt í einu
liljóði! (Þær setjast.)
]RÚNA: Nú byrjum við með einu
lagi. Ég skal hræra taktinn í
grautarpottinum. (Þær syngja.)
(Lag: Tápog fjör.)
Fjallið kallar: „Kraft og þor
. kenna skátum erfið spor.“