Vorið - 01.09.1949, Síða 31

V O R I Ð
109
Fossinn drynui': „ISni og afl
innir þeim minn hrannaskafl."
Lind í dal,
lækjahjal,
laða hreinleik dýpst í sál.
Hærra bendir heiðið blátt
liverri þrá, í sólarátt.
ERLA: Jæja. — Hver á nú að byrja
að segja frá?
ALLAR: Auðvitað þú.
ERLA: Sama er mér. Þá byrja ég.
Eins og þið vissuð, fór ég ofan
að Bergi, þar er símstöð. Ég ætl-
aði að hringja lieim til Dúdda
bróður míns, og biðja hann að
láta alla heima vita, að allt væri
í stakasta lagi hjá okkur. — Ég sat
nú þarna á stöðinni, og beið og
beið, eins og vant er á símastöðv-
um. Þarna sat einhver maður,
sem líka var að bíða eftir símtali.
Ekkert talaði hann nú við mig,
en ég sá og heyrði, að honum var
æði órótt. Hann hugsaði upp-
hátt, veslings maðurinn. „Árans
,stuð‘ er með þennan tíma,“ taut-
aði hann. „Sífelld bið, klukku-
tímum saman, í brakandi þurrki,
þvílíkt. — Siggi skyldi nú verða á
undan mér, að hramsa beljuna
út úr Jóni.----Þvílíkur skrambi.
— — Ég verð að ná í hana, hvað
sem það kostar.“ Svona tautaði
hann í sífellu. Ég var auðvitað,
alltaf rétt við það að skellihlæja,
en beit á vörina, og sat alvarleg,
eins og roskin maddama. Loks
kallar stúlkan: „Gísli, — Staður
er í nr. 1“; vitanlega var nú klef-
inn ekki nema einn. Aumingja
maðurinn þaut inn í klefann.
„Halló. — Já, það er Gísli. — Ha.
----Búinn að fá hana. Fari það
nú.......“ Hann henti frá sér
sínrtækinu, rauk á dyr, og var
auðsjáanlega fokreiður. „Gerið
þér svo vel, frökan, í klefa eitt,“
sagði símamærin. Ég rýk inn í
klefann, ekki síður fegin en aum-
ingja Gísli. Ég tek símann.
„Halló, sæl elskan,“ heyri ég
strax, í hinum endanum og kann-
aðist nú hvorki við röddina, né
þetta ávarp. „Er það ekki
Dúddi?“ segi ég. „Ha, nei, það
er Doddi.“ „Hvað er þettá?“ spyr
ég, hlæjandi. „Það er nr. 60 í
Vík. Er það ekki Sigga?“ „Nei,
ég var að biðja um Eyri.“ „U-rr,
u-rr,“ grenjaði í símanum í eyra
mér, og burt var Doddi blessun-
in, í Vík. Ég óð í veslings stúlk-
una og heimtaði Dúdda í nr. 60
á Eyri. „Það er ekki hægt, það er
lokað hérna kl. 6,“ sagði stúlkan.
— Ég mátti hypja mig, — og svo
er sú saga ekki lengri.
BJÖRG ("sem er símamær): Já, —
mér finnst þetta nú ekkert skrít-
ið. Það er liægt að villast í sím-
anum, rétt eins og hvar annars
staðar.
HINAR: Já. — Þú þekkir nú það,
Bjagga mín. (Hlæja.) — En upp
með lagið. (Þær syngja.)