Vorið - 01.09.1949, Blaðsíða 36

114
VORIÐ
Fyrst í stað var liann grimmur og
leizt ekki sem bezt á það, sem við
ætluðum að gæða honum á. En okk-
ur fór fljótlega að þykja vænt um
hann, því að hann varð spakari með
hverjum deginum, sem leið, og við
skírðum hann Lubba.
Við höfðum hann alltaf úti á dag-
inn og þá elti hann okkur um allt,
og sá var nú ekki lengi að þeytast
áfram á maganum. Honum þótti
ákaflega góð mjólk, þó að hún væri
ekki úr sel. Stundum veiddum við
fyrir hann síli og þau var hann líka
gráðugur í.
Aldrei sóttist Lubbi eftir að fara
í sjóinn, en einn dag tóku strákarnir
hann og létu hann í sjóinn til að
vita, hvað hann gerði. En honum
varð heldur bilt við og flýtti sér sem
mest hann mátti til sama lands aft-
ur, og skalf allur eftir baðið.
En aumingja Lubbi litli lifði ekki
lengi eftir þetta, því að morguninn
eftir, þegar við komum til hans, lá
hann dauður. Þá voru tvær vikur,
sem við höfðum alið hann .Nokkr-
um dögum eftir, að liann dó, tókum
við krakkarnir hann og jörðuðum
með mikilli viðhöfn í „kirkjugarð-
inum“ okkar á Langatanga.
Svona er nú ævisagan hans Lubba
litla.
María S. Gisladóttir.
FÓSTURBÖRNIN.
Þar sem ég á heima, er
mikið æðarvarp og það
er kallað að leita, þegar
tekin eru egg og dúnn
frá fuglinum og lagað til
í hreiðrinu hjá honum.
Það var eitt sinn, þegar
ég var að leita, að ég
fann fjögur stokkandar-
egg í æðarhreiðri, ásamt
fimm æðarkollueggjum.
Ég tók öll stokkandar-
eggin og lét þau í dún,
til þess að þau héldust
lifandi. Svo tók ég þau heim um
kvöldið og lét þau undir hænu, sem
vildi fara að liggja á. Eftir viku
skreið fyrsti unginn úr egginu og
,Reistur“ með ungana.
tveir komu nokkru seinna, en ung-
inn í fjórða egginu dó. Það voru
mestu vandræði að fæða ungana,
þeir vildu ekki éta neitt, sem við