Vorið - 01.09.1949, Side 37

VORIÐ
115
gáfum þeim og voru ákaflega stygg-
ir, svo að við létum hænuna út og
hún rölti til og frá með þessi skrítnu
börn sín á eftir sér. Ungarnir tíndu
fræ og bitu gras, en þegar fram liðu
stundir, fóru þeir að ráða yfir fóst-
urmóður sinni og fóru á tjörnina,
en þar var nóg æti. Þarna syntu þeir
og léku sér allan daginn, en hænan
sat heldur hnípin á bakkanum. Á
nóttunni gistu þau öll í hænsnakof-
anurn. Þá sat hænan á ungunum út
í horni og varði þá fyrir áieitni
hinna hænsnanna, en þau höfðu
alltaf horn í síðu þeirra. Einn'
unginn var vanskapaður. Það var
eins og hálsinn yxi út úr annarri
hliðinni á honum, og þegar hann
synti, gat hann rétt haldið goggnum
upp úr vatninu. Af þessu fékk hann
nafnið Skakkur. Einn morguninn,
þegar hænan kom heimaðtjörninni,
var hún bara með tvo unga. Þann
þriðja fundum við dauðan í hænsna-
kofanum. Hinn ungann, sem eftir
var skírðum við „Reist“, af því að
hann var svo hnarreistur og falleg-
ur. Ungarnir urðu alltaf spakari eft-
ir því, sem leið á sumarið, og við
sáum þá stundum koma heim að
bænum seint á kvöldin, Jregar allt
var orðið kyrrt, svo að við létum
brauðmola á tröppurnar, en þeir
sóttu þá, þegar við vorum horfin. —
Um haustið voru þeir orðnir fleygir,
en svo spakir, að viðgátumnáðþeim
og þeir átu brauðmola hiklaust úr
lófa okkar. Þá var Skakkur orðinn
fleygur bliki, en Reistur var kven-
fugl, svo að nafnið átti ekki vel við.
Eftir því sem leið á haustið. komu
Jreir sjaldnar og sjaldnar, og að lok-
um liættu þeir alveg að koma, en við
merktum þá, þegar þeir voru litlir,
svo að við vorum viss um að þekkja
þá aftur, ef við næðum þeim.
Vorið eftir sáum við oft stokk-
andarhjón á tjörninni og var öndin
fremur spök, en blikinn flaug alltaf.
ef við komurn nálægt. Á endanum
fengum við þau samt bæði til að éta
brauðmola, en aldrei náðum við
Jreim. Svo fundum við hreiðrið
þeir einn dag. Það var í meltopp á
smiðjuveggnum, en hún stendur al-
veg niður við sjó. Þau eignuðust sjö
egg og þegar öndin fór að liggja á
var hún svo spök að við gátum tekið
hana og skoðað númerið á hringn-
um á fætinum á henni. Þá kom í Ijós
að þetta var Reistur. Hún ungaði
öllum eggjunum út og hélt sig á
tjörninni með ungana um sumarið
og oft voru þeir hér heima við, allir
í hóp, eftir að mamma þeirra yfirgaf
þá. — En Skakk höfum við aldrei
séð síðan. Sennilega hefur hann dá-
ið um veturinn.
Ólina J. Jónsdóttir
BROTNI BOLLINN.
Einu sinni var lítil stúlka, sem
hét Edda. Hún var góð og hlýðin
við mömmu sína og var dugleg að
hjálpa henni, en þó hafði hún þann