Bjarmi - 15.09.1908, Blaðsíða 3

B J A R M I
147
staddir eru í hættu. Hvað vilt þú
leggja í sölurnar fyrir óþektan mann?
þessi maður, sem þú hefir, ef lil vill,
aldrei séð, er Guði alveg eins kær,
eins og þilt nánasta skyldmenni.
Hjálpir þú honum, þá munt þú á-
reiðanlega fá þín laun. Hjálpir þú
honum ekki, stofnar þú sálu þinni í
hættu.
Þessa skyldu hafa margir kristnir
mcnn séð, að því er hið Hkamlega líf
snertir, og jafnvel látið lífið fyrir aðra.
En svo er hin andlega hætta. í heiðnu
löndunum eru sérslaldega margar
miljónir dregnar til lífláls af óvini
vorum. Til að varna þessu eru þangað
sendir trúboðar. Lætur þú þig þetta
engu skipta? Eru þessir heiðingjar
Guði ekki eins kærkomnir eins og þú
eða vinir þínir?
Guð geti oss náð sína lil þess að
vér megum skilja til fulls, hvernig
svara skal spurningu lögvitringsins:
»Hver er náungi minn?
Opið bréf
iil viuar niíns, síra N. N.
Bezlu þakkir fyrir síðasta bréf þitt.
Mér er ljúft að svara þvi cins greini-
Iega og föng eru á í svipinn; en þar
sem málefnið snertir svo marga og
er orðið svo almennt umtalsefni með-
al trúhneigðra manna hér á landi,
vona eg, að þú fyrirgefir, þótt svar
mitt komi fyrir almennings sjónir.
Þú minnist á, að þér misliki stefna
N. Kbl. og þorir naumast að útbreiða
það, því nóg sé fyrir af efasemdum
hjá söfnuðum þínum, þólt þú hlynn-
ir ekki á þann hátt að þeim; á hinn
bóginn þyki þér mjög vænt um
Bjarma, einkumefhann flytti fáar eða
engar deilugreinar gegn »nýju« stefn-
unni. Vegna friðarins og vegna þess
að hér eiga mælir menn hlul að máli
óskar þú, að vér leiðum skoðana-
muninn hjá oss eftir föngum.
En sé stefnan varasöm, hví má þá
ekki mólmæla henni? — Eg er því
fyllilega samdóma, að mætir menn eigi
hér hlut að máli, og get bætt því við,
að mér er persónulega kunnugt um,
að sumir formælendur stefnunnar vor
á meðal, eru innilega trúaðir menn,
þrátt fyrir ýinsar skoðanir sínar, sem
stundum nálgast únitarastefnuna meir
en lilið. Þeir standa þar á eldri og
betri merg.
Þaðer heldur ekkertvafamál, að þeim
gengurgoltlil. Þeim dylst ekkifremuren
öðrum, hvaðkvrkja ogkristindómureru
aumlega kominn víða hvar á þessu
landi, og halda að bezta ráðið sé að
nema brott úr boðskap kristindóms-
ins sem flest af því, sem kunni að
hrinda »tímans börnum« frá honum,
og að gefa mönnum undir fótinn með,
að óhætt sé að gera »trúarmeðvit-
undina« að æðstu dómara í trúarefn-
um, sem í framkvæmdinni verður
sama og að hver skuli trúa því, sem
honum þykir trúlegast, og að hver
verði sæll við sína trú. — —
Um þetla er ágreiningurinn, eins og
þú veist, en ekki hitt, eins og þeir
vilja stundum láta i veðri vaka, að
vér teljum trúarskoðanir 17. aldar
guðfræðinga hálfgert sáluhjálpar- skil-
yrði, hræðumst alla frjálsa sannsókn
og sitjurn skorðaðir í »þröngsýnis- ol'-
stæki fáfræðinnar«, eins og þeir komast
svo laglega að orði, gagnteknir af
frjálslyndi sínu og bróðurást. —
En skyldi þá vera synd að spyrja
þessa góðu menn, leiðtoga íslenzku
kyrkjunnar, að því opinberlega:
Hvar á að nema staðar, ef »tím-
ans börn«, mega ekki reka sig á neina
»ásteytíngarsteina« í kristindóminum?
Hefir ekki guðs sonur, krossfestur
og upprisinn, jafnan verið aðal-ásteyt-
ingarsteinn »tímans barna« á öllum