Bjarmi - 01.09.1909, Síða 2

138
B J A R M I
Og hvernig stendur á því, að trúin
er uppspretta kristilegs kærleika?
Vinur minn! Heflrðu aldrei rekið
þig á það enn, að það er enginn
hægðarleikur að lilj’ða því boðorði
af eigin ramleik, að elska náungann
eins og sjálfan sig og breyta svo við
hann í öllu, eins og þú vilt að hann
breyti við þig?
Eg fyrirverð mig ekki fyrir að játa
það hreinskilnislega, bæði fyrir guði
og mönnum, að liðinn æíiferill minn
hefir ekki verið annað í þessu efni
heldur en sífeld »hlykkferð ylir beina
strykið«, hve innilega sem mig lielir
Iangað til að fara beint eftir guðs
hoði. Líklega ert þú einn af þeim,
sem eghefi ekki auðsýnt eins mikinn
kærleika, eins og eg hefði átt að gera.
Eg er þvi ekki það harn lengur, þó
að eg háfi verið það, að lialda að eg
sé einfær um af sjálfs mín krafti og
skynsemi, að halda þetta hoðorð.
Hvað fi’elsaranum sjálfum hafi þótt
þessi sjálfbyrgingsleið óvænleg og
næstum því brosleg, má ráða al' þess-
um orðum hans: »Hver af yður
getur með allri sinni áhyggju aukið
einni alin við hæð sína?«
Eg hefi þvi fyrir guðs náð valið
mér trúarleiðina. Og nú trúi eg því,
að Jesús Krislur hafi verið almáttug-
ur og eilifur guð jaínframt því sem
hann var maður, og sé fyrir mig
dáinn til fyrirgefningar synda og upp-
risinn mér til réttlætingar og sé hirð-
ir minn og eilifur árnaðarmaður hjá
föðurnum. Nú trúi eg því, að eg
geli ekki af eigin krafti snúið mér og
trúað og gert guðs vilja, lieldur fyrir
hjálp guðs heilaga anda. Og ávöxt-
ur andans er kærleikur, gleði, friður
o. s. frv.
Nú er þetta mín trú, min hjartans
skoðun á Kristi og hjálpræði guðs.
Þessi trú gel’ur mér kraft lil að lifa
og kraft til að deyja. Mér nsegir
ekkert ininna lil þess að eiga fullan
frið við guð, og eg er jafnframt sann-
færður um, að engum manni, fædd-
um né ófæddum, nægi minna en þessi
trú, til þess að komast í fulla sátt
og samfélag við heilagan og réttlát-
an guð.
Vinur minn! Guð lítur á hjarlað
og þar eiga líka rótgiónar og rangar
skoðanir heima. Legðu aldrei neina
skoðun á allari guðs í lijarla þínu,
sem ekki er samkvæm skýlausu orði
guðs í rilningunni. Guð vill ekki
þær fórnir þiggja, þó að þú viljir
einlæglega helga þær honum. Og
orðið er ekki langt frá þér, orð
guðs hins lifanda. Guð vill að þú
Iesir það kostgæíilega I fullri einlægni
og — hhjðir þvi, þó að það svo krefj-
ist þess af þjer, að þú varpir burtu
hjartgrónum skoðunum þínum. l}á
fyrst gelurðu helgað guði hjarla þilt
algjörlega fyrir — kraft trúarinnar,
kraft Krists, lcraft guðs heilaga anda.
Allur kærleiki án trúar er ónýt fórn
handa guði og ekki annað en blekk-
ing. En ef þú þiggur eins og barn
þá náð, sem þér er af guði frain
boðin í Kristi og fyrir Krist, þá um-
myndasl og helgast svo hjarta þilt,
að þaðan geta í sannleika komið
góðar liugsanir til góðra Iramkvæmda.
Þelta I 'ann postulinn, þegar hann
sagði: »Af náð guðs er eg það sem
eg er«.
Vinur! viltu hugleiða þetta?
Eg vil — hjálpa þú, herra!
Eg vil, guös son góður,
gefa þér lijartað mitt,
lireinsa þú það og helga,
herra! gjör þaö þitt.