Bjarmi - 01.09.1909, Síða 3

H .1 A H M I
139
Til þín, Jesií. traust mitt er.
Til þín, Jesú, traust mitt er,
trúna styrlctu, herra góði!
elsku til þín auktu mér,
afþvo synd með þínu blóði.
Oma lállu orðið þitt
inst í fylgsnum sálar minnar;
lijartað, Jesú, mýktu milt,
svo minst eg geti elsku þinnar.
Mér gef, Jesú, máttinn þinn,
svo megi eg standast freistni alla;
eg finn vanmátt ætíð minn
ei veil nær en muni’ eg falla.
Lát mig aldrei eina stund
orðum þinum, Jesú, gleyma;
þín mig styrki í slríði mund,
svo slöðugt megi’ eg trúna geyma.
Gel' mér andann góða þinn,
götu rélta sem mig leiði,
dýran eg ])á fögnuð finn —
frelsarinn góði! þessa’ eg beiði.
T. Bnjnjólfsson.
Réttu þeim næsta.
(Sbr. Heimilisblaðið 1894).
Fyrir nokkrum árum dó i Ameríku
maður ungur, er hafði gert sér þess-
ar lífsreglur og fylgt þeim dyggilega:
»Líltu út og ekki inn, upp og ekki
niður, fram og ekki aftur, og Iegðu
lið, er á liggur«.
Vinur hans einn ritaði hók um
hann látinn með þessum frábreyti-
lega titli: 10X1=10- Þeir höfðu
slaðið 10 yfir moldum hans og orðið
þá tilrætt um, live inndælt væri að
lifa, ef allir fylgdu sömu lífsreglu og
hin í'ramliðni. Hann hafði aldrei
sett sig úr færi að leggja lið, er á
lá, að lála goll af sér leiða öðrum
til handa. Þessir 10 höfðu allir not-
ið góðs af hjálpfýsi hans og mann-
kærleika, en aldrei fengið að launa
honum það neinu, heldur hafði jafn-
an verið viðkvæði hans: »Réllu
þeim næsla. Haldirðu þig eiga mér
nokkurn greiða að gjalda, ])á greiddu
þá skuld einhverjum öðrum, er á
liggur. Gerðu öðrum hágstöddum
þann greiða, sem eg hefi gerl þér.
Það er hið eina þakldæti, sem eg
vil þiggjacc. Láttu það (viðvikið) her-
ast«.
Þennan hugsunarhátl liafði hann
innrætt þeim 10 félögum og þeim
var orðið tamt að breyta í þeim anda.
Þá fiaug einum þeirra i luig, þess-
um, sem hældinginn skráði: »Ef við
hvor um sig innrættum 10 öðrum
sama anda, og þeir svo hvor um sig
aflur öðrum 10, og svo koll af kolli?«
Höfundurinn vissi vel, að þella
var ekki nema fögur hugsjón. En
liann hugsaði með sér: Látum al-
menning heyra þessa hugmynd og
velta henni fyrir sér. Hver veit, nema
hún hafi þó einhver áhrif til góðs,
einkum meðal œshnlijðsins, og þá er
eg góðu bættur.
Kverinu var vel fagnað. Það var
prentað upp livað eftir annað. Ungir
og gamlir lásxi það og fjöldi manna
lét sér meira að segja efni þess að
góðri kenningu verða, það er að
segja fyrnefndar lifsreglur hins fram-
liðna unga manns.
Það er elckert vafamál, að þjóðlíf
vort myndi laka tljólum stalckaslcift-
um, ef þessar göfugu lífsreglur hins
unga manns væru ahnent ræktar af
æskumönnum vorum, í anda Krists
og með aðstoð hans. Bág kjör marg-
ra inanna stafa heinlínis af þvi, að
bæði þeir sjálfir og aðrir líta inn, en