Bjarmi - 01.07.1913, Síða 3

B J A H M I
107
kærleika. Eg er þess fullviss að cng-
in vísindi geta nokkru sinni skert það
eða hrakið það.
Orð skjalara og skrumara líða und-
ir lok og missa stundaráhrif sín, en
ritningarorðið stendur stöðugt og ljóm-
ar æ meir og meir. Ótal Jlokkar og
einstakir menn liafa risið upp í heim-
inum, sem reynt hafa að vefengja
það og draga úr því, en orð þeirra
vekja að eins öldur á yfírborðinu,
sem hjaðna ljráðlega aftur. Hver trú-
aður maður endurnærisl nú af orð-
um Abelards? En sálmar Bernhards
af Klairvaux færa enn í dag miljónum
manna lniggun og gleði. Svo mun
það ælíð vera. Já, vitnisburður liins
einfaldasta trúaðs manns, vitnisburð-
ur ómentaðrar herkonu, sá sem er í
samræmi við ritninguna, heíir meira
gildi en hundrað bækur hins liálærð-
asta vísindamanns, sem afneitar krapti
Ivrisls, guðdómi hans og íriðþægingu.
Við þelta getum vjer, smælingjarnir,
liuggað oss og gengið öruggir fram í
trúnni í fullri vissu. En eitt mætli
ekki með sanni vera hægl að segja
um oss, sem trúum á guðs orð í
heilagri ritningu, það, að vér látum
það liggja ónotað og lesum það sjald-
an eða aldrei. Því hvernig ættum
vcr að gela vitnað um það, sem vér
ekki þekkjum og hvernig ælti guðs-
orðið að bera sjálfu sér vitni í liíi
voru, ef það fær aldrei íæri á að hafa
álirif á oss. Kæru vinir, látum því
Guðs orð búa ríkulegar hjá oss en
hingað til og stöndum svo fast við
játningu vora, hvar sem vera skal og
frammi fyrir hverjum sem vera skal.
Og um fram alt látum oss ekki æðr-
ast, en veljum Guð fyrir kennara vorn,
því hver er slíkur kennari sem hann?
Og er vér lesum orðið og heyrum
það með réttu hugarfari og auðmýkt,
þá mun hann verða kennari vor,
hinn góði heilagi andi, og leiðheina
oss í allan satinleika í öllu því, sem
oss er nauðsynlegt að vita oss lil
sáluhjálpar, því liver er slíkur kenn-
ari sem hann?
Hann her vitni í hjörtum vorum,
að vér séum Guðs börn, en fyrst og
fremst ber hann vitni um Jesúm Krist
og ljóma dýrðar hans. Ileilagur andi
ber vitni um líf Jesú og dauða; sýnir
oss dauða lians sem algera fórnar-
gerð á þinu mikla altari hins eilífa
helgidóms. Þar dó hann fyrir syndir
allrar veraldarinnar, sjálfur gerður að
synd fyrir oss.
Um þella vitnar hált og greinilega
öll saga kristinnar kirkju. Öll hin
sanna kristni hefir frá fyrslu byrjun
vegsamað mesl af öllu það dáseind-
arverk Guðs, að hann gerðisl maður
og að liinn eingelni föðurins dó á
krossinum af fúsum og frjálsum kær-
Ieika lil þess að afmá liina réttlátu
reiði Guðs og frelsa oss undan valdi
syndarinnar. »Minstu þess«, segir
heilagur andi í leksta vorurn, »minstu
þess, að þú vegsamir verk hans, það
sem mennirnir syngja um lofkvæði«.
Hvaða verk Guðs er það, sem menn
á öllum öldum hafa sungið lofkvæði
um? Er það ekki einmitt það verk
Guðs, að hinn eilííi gerðisl maður og
lifði og dó fyrir oss og uppreis aftur
á þriðja degi. Síðan kristin kirkja
var stofnuð, já, síðan Jesús var gel-
inn af Heilögum anda, hefir þessu
miskunarverki verið lýst og það veg-
samað í miljónum af sálmum og lof-
söngum. Hin heilaga mey og móðir
byrjaði þenna söng í sálmi þeim, sem
kallaður er »magnificatsálmur« og
segir hún þar: »Önd mín miklar
Drottinn og andi minn heíir glaðst í
Guði frelsara sínum, þvi hinn voldugi
hefir gert mikla hluti við mig«. Þann-
ig kvað hún, hin sælasta allra kvenna,
meðan hún bar hið miskunnandi barn
í móðurskauti sínu. Mundi hún hafa