Bjarmi - 01.07.1913, Qupperneq 5

B JARMI
109
nóga menn og konur til að starla í sunnu-
dagaskólum í ýmsum kaupstöðum hér á
landi, en prestunum væri það ókleyft.
Og bjóst liann við að þeiin væri þá ekki
vel sýnt um að leita að samverkamönn-
um og kenna safnaðarfólki sínu að starfa.
3 preslar (J. Sv., Á. B., G. E.) gátu þess
að barnastúkur Goodlcmplarareglunnar
hefðu reynst vel til að innræta börnum
guðsótta og góða siðu í prestaköllum
þeirra. S. Á. G. notaði þá tækifærið til
að segja dálílið írá þeirri deild G. t.-regl-
unnar og bvetja prestana til að kynna
sér unglingareglustarfið, ef það væri byrj-
að i söfnuðum þeirra. Gæti þá svo farið
að þeir fyndu þar samverkamenn lil að
cíla kristindóm æskulýðsins. Skiljanlegt
væri að barnaslúka og barnaguðsþjónust-
ur gœtu rekist á í fámennum kauptúnum
cða sveitum, en liægt mundi þó að kom-
ast hjá því og láta þetta tvent bæta upp
livað annað. Unglingareglan væri nú svo
fjölmenn að ástæða væri til að taka tillit
lil hennar, og félögum bennar hefði ekk-
ert fækkað, þótt ýmsir helðu dregið sig
í blé úr hinum stúkunum, þegar bannlög-
in voru komin. 1. febr. í vetur voru bér
á landi 35 unglingastúkur með 2257 fé-
Jögum — af þeim voru 651 fullorðnir. í
Reykjavik voru 5, og félagar þeirra 734.
Að loknum öllum þessum umræðum var
samþykt í einu bljóði að Sýnódus teldi
sunnudagaskólaslarfsemina mjög nauðsyn-
fega og að héraðsfundir, safnaðarfundir og
lirestaíundir þyrftu að taka málið lyrir,
og reyna að koma framkvæmd á það.
Næslur flulli S. Sívertsen erindi um
barnaspurningar og pýðingu þeirra.
Sagði hann meðal annars að islensk
kyrkja legði aðaláherslu á yfirbeyrslu og
skýringar eða þekkinguna, en fræðslan
væri verk skólans, prestarnir yrðu að
snúa sér að vilja og tilfinningum barns-
ins, og mættu ekki leggja neina áberslu
á utanbókarnám. Þeir þyrftu og að búa
sig undir barnaspurningar engu siður cn
undir prédikun.
I umræðum út af þessu erindi tóku
þátt sr. Bj. Jónsson, sr. G. Kjartansson,
sr. 01. Ólal'sson, Tryggvi Þórhallsson, G.
Jónsson, Br. Jónsson, S. Á. Gíslason og
frummælandi.
Lögðu þeir flestir meiri áhcrslu cn
b'ummælandi á fræðsluna og béldu jafn-
'’el að utanbókarlærdómur þyrfti ekki að
Vera önnur cins grýla og sumir ætluðu,
einkum taldi Ól. Ólafsson mikil brögð að
vanþekkingu margra barnanna, þegar þau
kæmu úr skólunum, er stafa mundi ein-
mitt af þvi, hvað lítil rækt væri lögð við
ulanbókarlærdóm, og mikil ástæða væri
til að gæta sín fyrir þeirri stefnu, sem nú
væri all útbreidd.að námsfólk þyrfti lítið
annað að gera en »þela af lærdóminum«.
Þriðja erindið llutti sr. Gísli Skúlason
um ja/nrétti þjúðkgrkju og fríkyrkju, þótli
honum löggjöf vorri ærið áfált í þcim
cfnum og taldi nauðsynlegt að sömu eða
samskonar mentunarkröfur séu gerðar til
fríkyrkjuprests og þjóðkyrkjuprests, að
sókna og prestakallaskipun, séu sömu
skorðum báðar í fríkyrkju sem þjóð-
kyrkju, og að um sömu embæltisverk
gildi sömu fyrirmæli i báðum. Þólti bon-
um hafa greinilega komið í ljós, livað ó-
lieppilegt væri, að slík ákvæði vöntuðu,
og mintist þá meðal annars á fríkyrkju-
söfnuðinn í Hafnaríirði, sem farið befði
til Reykjavíkur að fá sér prest.
Umræður um þella mál urðu töluvert
beitar, einkum milli sr. Ólafs Ólafssonar
fríkirkjuprests annarsvegar og sr. Fr.
Friðrikssonar og frummælanda liinsvegar.
Pví að sr. Fr. Fr. fór mjög þungum orð-
um um stofnun fríkyrkjusafnaðarins í
Hafnarfirði, og þólti það harla óviðfeldið
»að sr. Ól. Ól. skyldi taka prestsköllun
frá slíkum uppreisnarmönnum«.
Sr. Ól. Ól. svaraði þeim báðum allskor-
inort og kvaðst hvorki liafa róið undir
stofnun frikyrkjusafnaðarins i Hafnarf. né
notað neina óheiðarlega aðferð, — en
hann teldi kyrkjuna vera »guðs kristni í
landinu en ekki samábyrgð prestastétt-
arinnar«,
Enn fremur tóku þátt í umræðunum:
S. Á. Gislason, Kr. Daníelsson, Sig Jó-
hannesson, IJar. Nielsson og biskup, og
að þeim loknum tjáði fundurinn sig yfir-
leitl samþykkan erindi frummælanda.
Fjórða erindið var mn aðskilnað ríkis
og kgrkju. Sr. Einar Thorlacíus llutti
það og var fremur andvigur aðskilnaði.
Við umræðurnar virtust Ilestir ræðu-
mennirnir (nerna S. Á. Gíslason) vera
bræddir um að alt kristnihald færi bér
út um þúfur, ef vernd ríkisins bætti. »En
þegar menn voru að enda þá kveinstafi,
sagði sr. Jón Hclgason prófessor: Ef
alt kristnibald hér á landi fer i kaldakol
við skilnaö rikis ogkyrkju, er þá ekki til-
veruréttur þjóðkyrkjunnar vafasamur?« —