Bjarmi - 01.07.1914, Síða 7

BJARMI
111
(Fratnh. frá bls. 108).
ið hlutdeild i þessu nýja lífsafli miklu
fyr, ó, að eg hefði ekki eytt árum
minum svo lengi i þjónustu heimsins
og blekkingarinnar«.
Ef nú væri gengið til alkvæða i
þessari kyrkju í dag, þá mundi víst
enginn rétta upp höndina og segja:
»Eg sé eftir því, að eg gerðist krist-
inn«. Eg heii engan hitt, er hefir
gefið slíka játningu, hafi hann verið
alvarlega kristinn. En aftur á móti
hefi eg séð gleðina ljóma af ásjónu
þeirra, sem hafa gengið Krisli á hönd.
Eg hefi ekki heyrt getið um nokk-
urt afl, nokkra lífsstefnu í andans
heimi, sem veitir aðra eins hjálp í
freistingum og baráttu lifsins, eins og
Jesús Kristur. Eða hvaða kraftur
slcyldi hjálpa mönnum, þegar þeir
eru fyrir dauðans dyrum? Skyldu
þeir senda boð eftir þeim, sem hafa
afneitað Ivrisli, eða þeim, sem hafa
verið höndlaðir af honum? Eða sorg-
bitnar, mæddar sálir? Hverjum treyst-
ir þú bezt til að hjálpa þér?
Vér þurfum á kristnum mönnum
og konum að halda, mönnum, sem
eru gripnir af lífsafli því, sem Jesús
gefur.
Eg er ekki ánægður með kalda
vana- og varajátningu. Eg þrái að
sjá eldheita, brennandi trú, starfandi
í kærleika. Ef mikið sæist af slíkri
trú, af heilögum fórnareldi, af brenn-
andi áhuga kristinna manna, þá
Væri eg ekki hræddur við, þó hinu
ytra fyrirkomulagi væri á einhvern
hátt breytt. En eg spyr: Hafa ménn
gert sér ljóst, hvernig hin íslenzka
kyrkja á þá að starfa? Hafa menn
búið sig undir þá breytingu? Og er
játning alls fjöldans á þessa leið: »Eg
verð með í kristnu félagi, þó að eg
verði að íórna miklu. það skal ekki
slanda á mér tneð að brjóta alabast-
ursbuðkinn til styrktar hinu heilaga
málefni Drottins. Skyldi þetta vera
hugsun allra, sem greiða atkvæöi með
því að skilja hina íslenzku kyrkju frá
ríkinu sem fyrst? Það væri þess vert,
að vér atliuguðum, hvar vér stöndum
i þessu efni.
En aðalbaráttan er ekki um hið
ylra, heldur um þina eigin sál. Ef
vér leyfum Drottni að afmá hið gamla
dramblæti vort og sjálíselsku vora, ef
vér tökum við hinu nýja Ijósi, sem
engan blekkir, þá erum vér ósigrandi.
Þess þarf land vort og þjóð með,
að sjá hið heilagasta. afl brenna í
sálum barna sinna.
Fyrir nokluum árum var mikið
deill um skilnað ríkis og kirkju á
Frakklandi. Þá sagði einn trúaður
greifi við skilnaðarmennina: »Þér
hafið kraft laganna, en vér höfum
kraft sálnanna«.
Guð gefi að slíkt megi í sannleika
segja um söfnuði vora, að þeir hafi
»kraft sálnanna« — frelsara vorn og
Drottinn. Hvað sem lögin gera, þá
er hér kraftur i kristnum sálum. Sá
kraflur gerir alt uýtt, eyðir rotnun og
vekur líf.
Hið nýja lífsafl krislindómsins stend-
ur þér til boða i dag. — Amen.
Bj. J.
Vonir og þrá.
Um mig fer stundum eins og köld
og hressandi bylgja, er eg hugsa um
þá miklu möguleika sem náttúran ber
í skauti sínu. Mér finst stundum, er
eg hugsa um þá, að brjóstið þenjast
út af ósegjanlegri þrá eftir því að fá
að lifa lengi, lil þess að sjá, hvað úr
þessu verði og hvernig þeim reiði af
í því að komast í framkvæmd. Sér-
staklega á þetta sér stað, er eitthvert