Bjarmi - 01.03.1915, Blaðsíða 2

34
B JARMI
af þeim ljóðum er trúuðu fólki einkar
hjartfólgið. Þýðingu hans á sálmi
Gerhards: »Á hendur fel þú honum«
kunna flestir. Eins er oss kunnugt
um að inargir kunna sálminn:
»Eg er kristinn, eg vil leita,
Jesú, þín af hug og trú«.
Sömuleiðis morgunsálminn fagra:
»Hin mœta morgunstundin
hún minnir fyrst á þig«.
Og sömuleiðis versin: »Að biðja sem
mér bæri« og:
»Vertu hjá mér, hirðir beztur,
hjarta mitt svo cigir þú«,
og:
Svo sem Jesú sjáifur gerði,
sála mín, skalt gera þú:
trúarcrði, andans sverði
ætið gyrð, í stríð þig bú« o. s. frv.
Fögur áminning handa hermönnum
Krists.
Öll Jýsa þessi ijóð innilegri trú á
Jesú sem frelsara mannanna og föð-
urást Guðs á barnahjörðinni hans
vegna.
Um nylsaina slarfsemi Björns pró-
fasts mætti margt segja. Hann var
atkvæðamikill i héraði og hvarvetna
vinsæll og mikils metinn; en- það
fyrnist; en sálmarnir og versin lians
lifa, svo lengi sem nokkur íslendingur
trúir á Guð og þann, sem hann sendi,
Jesúm Krist.
Borðbæn Spurgeons.
Pað er sagt um Spurgeon, að eitl sinn
er hann var á ferð á ítaliu, þá var hon-
um oft boðið i dýrlegar veizlur og voru
þar margskonar réttir á borðum. Einu
sinni var Spurgeon beðinn að halda borð-
bæn i slíkri veizlu og þá bað hann á
þessa leið: »Vér þökkum þér, kæri himn-
eski faðir, að þú gefur oss ekki slikan
verð sem þennan á hverjum degi, því að
þá mundum vér sjúkir verðá, Amen.«
Fagnaðarefnið mesta.
»Sál min, skoðum þá sœlu fórn,
scm hefir oss við (iuð Drottinn vorn
fordæmda aftur forlikað —
fögnuður er að liugsa um það.u
Passius. I, 5.
Nú er fastan byrjuð. Minningarefni
vort á föstunni er sannarlega fagn-
aðarefnid mesta. Minning pínu og
dauða Drottins vors Jesú Krists veitir
syndugum mönnum dýpri lijartafrið
og fögnuð en nokkuð annað, og er
þó margt, sem gleður í heimi þess-
um, þrátt fyrir alt.
Á föstunni höfum vér því sannar-
lega ekki ástæðu til að vera ineð
döpru bragði. Það væri litið sam-
ræmi i því, að minnast hins fagnað-
arsælasta hjálpræðis, sem Guð heíir
veitt oss með sama bragði og þeir,
sem brugðist liafa beztu vonir.
Á föstunni ælti mikið að bera á
sigurgleði trúaðra manna, því að með
dauða frelsarans er liinn sælasti sig-
ur fenginn yfir synd og andlegum
dauða.
»Hvað stillir betur bjartans böl
en heilög drottins pina og kvöl?
Hvað heftir framar hneyksli o« synd
cn Herrans Jesú blóðug mynd?«
Passius. I, 6.
Einu sinni fanst lítil stúlka sjúk
úti á götu í einni slórborginni. Hún
var munaðarlaus, vesalingurinn; hana
gat ekki rekið minni til að nokkur
maður hefði nokkru sinni sýnt henni
ástúð eða vinahót, og aldrei liafði
nokkur maður sagt henni frá Jesú;
hún hafði ekki einu sinni heyrt hann
nefndan.
Hún var nú lögð á sjúkraliús. IJar
voru allir góðir við hana. Þar var
henni sagt frá löðurnum á himnum,
sem elskaði mennina svo heitt, að
hann gaf sinn eingetinn son, til að
veita þeim eilíft líf.